Bebegimi ozluyorum

Yuregim yanıyor dünya işine kendimi kaptırmadan oğlumu unutmaktan çok korkuyorum kizimi öperken severken vefat eden oglumun da içi gidermi diye annelik pişmanlığı yaşıyorum biliyorum o melek oldu ama olmuyor işte toprağa koydum 5 aylık bebeğimi 3 hafta oldu ama 3.hafta artık kaldırmıyor ilaclar da Bir işe yaramıyor kızımın kopyası olan bir oğlum vardi benim yavrummmm dogsaydi büyütseydim onu evin önünde sağlık ocagina herkes bebegini getirirken ben sadece pencereden izliyorum sezeryanla doğum yaptım çünkü ölüyordum ama 5 parmağın 5 ide aynı kıyamazsın feda edemezsin çok canım yanıyor hamdolsun rabbim boyle uygun gördü diyorum ama eşimden de hiç destek gormeyince hiç başımı oksamadi hiç elimi tutmadı bu sürede oturup yemeğinde yedi maçında izledi arkadaşlarıyla gülerek sohbette etti kimin nerde babacığı anlattıkça anlamıyor millet en imkansız sağlıksız halde bile dogururken ben o kadar emek verirken merhametten gözyaşım isyan etmeden ama çok zor tad yok tuz yok

Başınız sağ olsun. Acınızı yaşayın, ağlamak istediğinizde ağlayın. Ne güzel bir yavrunuz varmış hayatta, ona sarılın. Eşinizle de bu durumu konuşun. Neden size destek olmadığını sorun. İçinizde saklayıp büyütmeyin bunu. Belki o da bu şekilde yaşıyor acısını, bazı insanlar acıyı yok saymaya çalışır üstesinden gelebilmek için. Konuşmak iyi gelecektir, konuşun sakince.

Başınız sağolsun. Acınızı yaşayın ancak hayatınızı da zindan etmeyin toparlayın.Hayat devam ediyor. Demekki hamile kalabiliyorsunuz, nasip değilmiş yeniden olur çok istiyorsanız. Burada sorun eşiniz ancak. Erkeğin kadın kadar acı yaşamasını beklemiyorum , ok ama adam size destekçi değilse sıkıntı burada. Böyle bir kocaya da 2. Bir çocuk kısmını düşünün.