yalnızlığın ağırlığını böyle özel günlerde daha fazla hisseder insan.yani en azından benim için öyle oldu. hayatımı yazsam roman olur sözü benim için de yazılmış sanırım. sarsıcı,yıkıcı,çok zor,çok ağır bir dönemden geçiyorum.bu dönemden geçerken tek dayanağım minik kızımın umudu. ben belki umutlarımı kaybettim.ama onun umutlarını çalamam.kendi mutsuzluklarımı onun o ışıl ışıl gülen gözlerinden çalamam. bebeğim 10 günlükken bırakıp gitti bizi.ortada gereksiz bahanelerden başka neden yokken. benim deli gibi aşık olup çocuk yaptığım adam. deli gibi baba olmak isteyen adam, hamile oldugumu ögrendigi an değişti. hamile oldugumu ögrendigi an işkence etmeye,aşşagılamaya,hakaretler etmeye başladı.hayatımın en güzel haberi hayatımın en kötü günlerinin başladığı gün oldu. neyse bütün dertlerimi anlatamayacak kadar kırgınım bugün dünyaya. ilk anneler günümü,anneliğin hergünü özel geçmeliyken birgünü bile özel geçiremeyen bir anneyim ben.anneler gününü kimsenin kutlamadığı.kimsenin önemsemediği.hayatında ki herkesin sadece kendini düşündüğü,etrafında ki insanların bencilliğinden boğulmuş bir bekar anneyim ben.hiç unutamayacağım ilk ANNELER GÜNÜM KUTLU OLSUN..