Belli bir yaşa gelip aileye muhtaç yaşamak = yaşarken ölmek

Canım çok sıkkın... Hiç sevmediğim bir işte çalışıyorum.
Korumacı bir anne, sürekli bağırıp çağıran sinir hastası bir baba tarafından yetiştirildim. Annemle bir sorunum yok gerçi... Yetenekli bir çocuktum ama eğitimimle ilgilenmediler GSL giriş sınavı için beni bir kursa yazdırmış olsalardı şuan sevdiğim işi yapıyor olurdum belki... Ergenlik zamanlarında çekingen kişilik bozukluğu yaşadım. Okumayı çok sevmeme ve dersleri çok iyi dinlememe rağmen kendime başarılı olacağım konusunda güvenemedim hiç.
Ancak 25 yaşından sonra hayatı öğrenmeye başladım...
İnsan belli bir yaşa kadar ailesiyle yaşadığında kendi öz kişiliğini kaybediyor. (annem sürekli dedikodu yapan beni dolduran birisidir insan ister istemez dinlemeye mecbur kalıyor etkileniyor)
Sigaraya başladım zaten sonum ne olacak bilmiyorum.
Sanatla veya daha entelektüel işlerle ilgilenmek isterdim.
Hayattan tek istediğim yalnız yaşayıp kendi ayaklarım üstünde durmak ve özgür olmak...

Sizde anlatın biraz :)
Bu düşüncelerinizi öncelikle değiştirin lütfen hayatta hiç bir şey imkansız değildir, yeter ki yapmak isteyin hayat herkese istediği hayatı sunmuyor maalesef , hiç bir şey için geç değil
 
Annem babam lise terk,babam egoları dağlardan büyük annem ise babamin egosu karşısında ezilmis pasif,tipik anadolu kadını.
Kendimi bildim bileli hırslı başarı odaklı bir insandım. Maddi durumumuz çok elverişli olmadığı için daha dogrusu babam kendi lükslerinden fedakarlık edemediği için üniversiteye istediğim gibi hazırlanamadım ama
Çok şükür öğretmen oldum. İstedigim meslek mi ? Tartışılır. En azından su saatten sonra baska meslek yapamam onu biliyorum. Bugun yaşadığım ilde tanınmış öğretmenlerden biriyim.

Gsl elbette özel ilgi ve yetenek gerektiren bir okul,kursuna gitmek % kaç etkiler bilemem ama liseye giderken yapamadığınız şeyi şimdi yapabilirsiniz,çalışıyormuşsunuz kursa gidip mülakatlara girin. Hiçbir şey kolay elde edilmiyor. Geç kaldım diye düsünmeyin bugünlerin tekrari yok.
 
Back