kızlar daha öncede belirtmiştim,eşimin ailesi şehir dışında 3 haftalığa bize geldiler,aramızda problem olmaz,bende severim onları onlarda beni,ama bazı şeyler özellikle kızımla ilgili konular öyle çok sıkıyor ki canımı..
kayınpederim kızımı gezdirmeyi eğlendirmeyi çok sever ama hiç göz kulak olamaz,hala eski çağlardaki gibi saldım çayıra mevlam kayıra mantığı var,,dışarıya çıkınca kızıma sahip çıkmıyor,geçen sene onların yanına gittiğimizde kızımı parkta tek başına bırakıp karşı caddedeki bakkala gitmişti ve bunu güle güle de bana anlatmıştı..dün akşaşm yemeğinden sonra bir akrabamıza gidecektir,biz evde hazırlanırken kayınpederim kızımı aldı çıktı evden,arabayı biraz uzağa parketmişti onu alacaklardı,daha sonra bizde indik aşağıya bir baktık kızım tek başına aşağıda kapının önünde dedesi ortada yok,nerde dedik arabayı almaya gitti dedi,beynimizden vurulmuşa döndük,çünkü bizim binanın hemen önü yol arabalar geçiyor akşam saat 9,yeni taşındığımız biryer kimseyi tanımayız etmeyiz,eşim sinirlendi kayınpederime niye küçücük çocugu bırakıp gidiyorsun dedi bişey olmaz diyor yaaa ,baba çocuk bu belli mi olur gider kaybolur dedi eşim,bişey demiyor sinir oldum,eşim daha sonra kayınvaldeme konuştu babam sahip çıksın çocuğa diye ama ne kadar tesirli oldu bilmiyorum..dün işten geldim kayınpederim yine kızımı aldı bakkala götürcek dışardada yağmur yağıyor rüzgar var,üstüne montunu giydireyim dedim ne gerek var ya sıcak hava diyor ölürmüsün öldürür müsün..kızıma normalde annem bakar ama onlar geldiğinden beri bakmıyor onlar bakıyor ve ben işe gelmek zorundayım aklım hep evde
her sabah RABBİM e emanet edip çıkıyorum kızımı..
napıcam ben kafayı yemek üzereyim,kimseyi kırmak istemiyorum hele hele eşimin ailesini çünkü en ufak şeyde kırılan kişiler,bişey desem tası tarağı toplar çeker giderler o konumada gelmek istemiyorum sabredemiyorum artık..
kayınpederim kızımı gezdirmeyi eğlendirmeyi çok sever ama hiç göz kulak olamaz,hala eski çağlardaki gibi saldım çayıra mevlam kayıra mantığı var,,dışarıya çıkınca kızıma sahip çıkmıyor,geçen sene onların yanına gittiğimizde kızımı parkta tek başına bırakıp karşı caddedeki bakkala gitmişti ve bunu güle güle de bana anlatmıştı..dün akşaşm yemeğinden sonra bir akrabamıza gidecektir,biz evde hazırlanırken kayınpederim kızımı aldı çıktı evden,arabayı biraz uzağa parketmişti onu alacaklardı,daha sonra bizde indik aşağıya bir baktık kızım tek başına aşağıda kapının önünde dedesi ortada yok,nerde dedik arabayı almaya gitti dedi,beynimizden vurulmuşa döndük,çünkü bizim binanın hemen önü yol arabalar geçiyor akşam saat 9,yeni taşındığımız biryer kimseyi tanımayız etmeyiz,eşim sinirlendi kayınpederime niye küçücük çocugu bırakıp gidiyorsun dedi bişey olmaz diyor yaaa ,baba çocuk bu belli mi olur gider kaybolur dedi eşim,bişey demiyor sinir oldum,eşim daha sonra kayınvaldeme konuştu babam sahip çıksın çocuğa diye ama ne kadar tesirli oldu bilmiyorum..dün işten geldim kayınpederim yine kızımı aldı bakkala götürcek dışardada yağmur yağıyor rüzgar var,üstüne montunu giydireyim dedim ne gerek var ya sıcak hava diyor ölürmüsün öldürür müsün..kızıma normalde annem bakar ama onlar geldiğinden beri bakmıyor onlar bakıyor ve ben işe gelmek zorundayım aklım hep evde
her sabah RABBİM e emanet edip çıkıyorum kızımı..napıcam ben kafayı yemek üzereyim,kimseyi kırmak istemiyorum hele hele eşimin ailesini çünkü en ufak şeyde kırılan kişiler,bişey desem tası tarağı toplar çeker giderler o konumada gelmek istemiyorum sabredemiyorum artık..
