Ben Neden Böyle Davranıyorum?

Eşimle 7 yıl önce üniversitede tanıştık.1.5 yıl önce sevdiğim insanla ailem karşı çıkmasına rağmen evlendim.3 yıldır evlenmek istiyordum fakat ailem özellikle annem istemediği için hep erteledim okulum bittiği halde.Sonra evlenmek istediğimi söyledim ve zarzor istemeye gelmelerine izin verdi ve nişanlandık ve bi kaç ay sonra evlendik.Ben aileme yardımcı olmak istedim kendimi bildim bileli.Çocukluktan beri aman annem üzülmesin,aman ben onları masrafa sokmayım diye didindim durdum.Mesela ailem durumu pek iyi olmadığı için harçlık falan vermezlerdi ilkokul ve lise yıllarımda...Mahallenin bakkalından çikolata şeker aşırmaya başlamıştım Hatta ilkokulda arkadaşımın parasını almıştım.Sonra bütün arkadaşlarım duymuştu ve ben okul hayatımı başım önde bitirdim.Aydın'da bir üniversiteyi kazandım ve eşimle tanıştık o da benimle aynı bölümde okuyordu aynı zamanda Aydın'da yaşıyordu.Birinci yıl devlet yurdu çıkmadığı için ailem beni özel yurda yazdırdı ve ben onlara yük oldugum için kendime hep kızdım ama ne yapabilirdim ki Neyseki o sıralarda babam dışardan emekli oldu ve 2 maaş almaya başladı ve çok rahatladılar çünkü ikinci yıl ben devlet yurduna çıkmıştım.ayda sadece 60 mil veriyorduk öğrenim kredisi de aldığım için ailemden hiç yurt parası dışında para istemedim.ama yetmiyordu sadece kredi ile ben nasıl geçinecektimki zaten yarısı yol parasına gidiyordu yemek para, in bin para...derken şuanki eşimin evine taşındım en azından kira vermeyecektim.Ailem hiç sormadı nasıl geçiniyorsun hiç para göndermiyoruz bile demediler.Mezun oldum işe başladım tabi ben ünide okurken eşimle birlikteliğimi biliyorlardı ama annem hep ayrılalım diye bekliyordu hep maddiyat maddiyat...hep zengin biriyle evlenmemi istiyordu.1 yıl çalıştığım bütün maaşımı biriktirdim ve onlara hiç bi masraf olmasın diye yemedim içmedim biriktirdiğim tüm paramı nişan düğün masrafıma harcasınlar diye anneme verdim ve beni istemeye gelecekler dedim.Annem canına minnet bi şekilde paraları aldı güya benim çeyizimi alacak düğün masraflarımı karşılayacak onunla.ki ihtiyaçları bile yoktu ne borçları vardı ne de okuyan başka bi çocukları...Biz nişanlandık evlendik tabi ben o sırada gözüm hiç bişey görmüyor ne almış ne almamış bakmadım bile.Evlendim 3 yorgan,3 yastık,bi kaç çarşaf ki yıkadıkça çekiyor,danteller falan işte..yani parayla alınacak türden hiç bişey yok bileziklerimi bile kendim aldım yani düğünüm için kendi ceplerinden bir iğne almadılar.ve o üni yıllarımda çektiğim krediyi hala bitiremedik ve biz borç içinde kıvrandıkça annem ne zaman telde konuşsak hamileyim maaşın var şunu al bunu al ..yada bişeyden konu açılsa maaşın var banane senin borcunu da mı ben düşüneceğim falan diyor erkek değil mi ödesin falan..hay allahım ya hiç yardımcı olma yoluna gitmiyor bütün emeğimi ben gözümü kırpmadan verdim ona bişey anlatsam hemen üste çıkıyor maaşınız var diye hiç çocuğum demiyor yardımcı olayım demiyor zaten annem hep böyleydi abimler borc içinde yüzerken de bileziğini bi arkadaştan aldım diye vermişti yani kendi bileziğim dersem hiç geri ödemez en iyisi arkadaşımdan buldum deyim diyerek oğluna borç bilezik verdi.kaldı ki bana mı yardım edecek kimse kimseye güvenip yuva kurmuyor ama annemin her defasında bizim maaşımızı ileri sürmesi ve ihtiyacı olmadığı halde tüm emeğimi almasından dolayı 5 aydır kafama takmış durumdayım.Arayıp bi bahaneyle verdiğim parayı başına kalkıyor sonrada vicdan azabı çekiyorum ve arayıp haklı oldugum halde bi de özür diliyorum belki üzülmüştür diye.Aslında bunu hep en azından paranın bi kısmını versin diye yapıyorum ama annem hiç üzerine bile alınmıyor hatta benimle tartışıyor seni bu yaşına kadar biz büyüttük dersanelere gönderdik falan diyor sanki tüm anne babalar yapmıyor gibi.Benim bebğim olacak ben onun için bişeyler yapmayacak mıyım? yapılan şeyi başa mı kalkacağım onun yaptığı gibi.ve ben onlar için bunca fedakarlık yaptıkça onlar benim düğünüm için kılını bile kıpırdatmadılar.annemin abim alacak diye 3 bileziğini hala köşe bucak saklıyorken yani koluna bile takmıyor...bana 1 bileziği bile çok gördüler ve ben bileziğimi bile kendim aldım düğünde takılan altınlarımı da aldılar üstüne.sanki çok ihtiyaçları varmış gibi ne anladım ben bu işten Annem çocuklarına çok düşkündür ama gel gelelim evlenmişsen bitmişsindir artık ele karışmışsındır. Elin oğlu paranı yiyor diyor neden elin oğlu olsun o benim kocam ve onun kazandığını da ben yiyorum neden bu gözle bakıyor yada neden ben kafama bu kadar takıyorum.

Haklısınız. Alınmakta da haklısınız, kırılmakta da.
Ama ne yapalım, hayat herkese farklı alanlarda zorluklar verir. Size de böyle bi rsıkıntı vermiş. Ne güzel ki, siz kendi hayatınızı kurmuşsunuz, kendi paranızı kazanıyorsunuz, eviniz ayrı.
Anlıyorum, siz de doğal annenizden, ailenizden güzel şeyler bekliyorsunuz. Biz genelde şöyle bir hata yapıyoruz; annemizin adının anne olması, onun anneliğe ait öğrenmiş olduğumuz özelliklerin hepsini taşıyor olması anlamına gelimiyor. Maalesef anneniz sizin öğrendiğiniz annelik özelliklerini taşımıyor.
Bir anne-babanın vazifesidir çocuğunu büyütmek, kendi ayakları üzerinde durana kadar gereksinimlerini karşılamak. Bu özel bir durum değildir.
Bu düşünceleri kafanızdan kovun, yersiz suçluluk duygularnızdan sıyırın kendinizi. Hayarın size verdiği keyiflerle, güzelliklerle meşgul olun.
İyiliklerle,