- 18 Kasım 2014
- 778
- 231
- 48
- 32
Merhaba arkadaşlar...derdim çok büyük değil Allah a şükür ama uyku tutmadı sıkıntı bastı yazmak rahatlamak istedim...Bunca zaman herşeyi içime attım ondan mıdır bilmem ufacık birşeyi bile düşünürken uyuyamıyorum...İçinde bulunduğum psikoljik durumdan bahsedicem size yardımlarınızı,yorumlarınızı alıcam...En baştan başlamak istiyorum...
Ben sorunlu bir ailede büyüdüm.Annem yetim büyümüş 2 yaşında anneciğini kaybetmiş.Oradan oraya savrulmuş.Çok şiddet görmüş üvey annesinden.Neyse babamla evlenmiş ve ondan da çok şiddet gördü.Babaannem ve dedemle aynı bahçe içinde ama ayrı evlerde yaşadık.Annemin şiddet gördüğüne çok şahit oldum.Babaannem ve dedem de babamı savunur iyice ezerlerdi annemi.Babam alkolikti.Babaannem de beni çok severdi.Anneme vermek istemezdi.Hep onun eteğinde büyüdüm.Yani anlayacağınız annemden uzak büyüdüm duygusal olarak.Ama kalbim hep onun yanındaydı hep annemi istedi aslında.Annem gördüğü şiddetler yaşadığı olaylardan çok etkilenmiş olacak ki ufacık birşeyde bile dayak yerdim.Bende çok şiddet gördüm maalesef.İçime kapandım.Kimseyle konuşamazdım.Sosyal bir ortamım hiç olmadı.Hiç arkadaşlarımla toplanıp kız kıza birşey yapmadık.Ben hep içime kapanırdım.Evlendikten sonra değiştim.Eşim Allah razı olsun hep el üstünde tuttu beni.Kimseye tek laf ettirmedi.Bir kaç senedir işte insanlarla kaynaşmaya başladım.Hatta benimle konuşmayan biriyle bile hemen iletişim kurabiliyorum.Ama sonradan çok sıkılıyorum.Defalarca düşünüyorum ben orada çok mu konuştum?O insan konuşmamdan rahatsız mı oldu?diye...O ortamda rahat rahat sohbet ediyorum lafa dalıyorum ama o ortamdan çıkınca insanların benden hoşlanmadığını itici olduğumu çok konuştuğumu düşünüyorum sıkıntı basıyor
Bu durumu nasıl atlatırım arkadaşlar gerçekten bunalıyorum bazen buraya bile yazarken çekiniyorum sıkılıyorum aslında...
Ben sorunlu bir ailede büyüdüm.Annem yetim büyümüş 2 yaşında anneciğini kaybetmiş.Oradan oraya savrulmuş.Çok şiddet görmüş üvey annesinden.Neyse babamla evlenmiş ve ondan da çok şiddet gördü.Babaannem ve dedemle aynı bahçe içinde ama ayrı evlerde yaşadık.Annemin şiddet gördüğüne çok şahit oldum.Babaannem ve dedem de babamı savunur iyice ezerlerdi annemi.Babam alkolikti.Babaannem de beni çok severdi.Anneme vermek istemezdi.Hep onun eteğinde büyüdüm.Yani anlayacağınız annemden uzak büyüdüm duygusal olarak.Ama kalbim hep onun yanındaydı hep annemi istedi aslında.Annem gördüğü şiddetler yaşadığı olaylardan çok etkilenmiş olacak ki ufacık birşeyde bile dayak yerdim.Bende çok şiddet gördüm maalesef.İçime kapandım.Kimseyle konuşamazdım.Sosyal bir ortamım hiç olmadı.Hiç arkadaşlarımla toplanıp kız kıza birşey yapmadık.Ben hep içime kapanırdım.Evlendikten sonra değiştim.Eşim Allah razı olsun hep el üstünde tuttu beni.Kimseye tek laf ettirmedi.Bir kaç senedir işte insanlarla kaynaşmaya başladım.Hatta benimle konuşmayan biriyle bile hemen iletişim kurabiliyorum.Ama sonradan çok sıkılıyorum.Defalarca düşünüyorum ben orada çok mu konuştum?O insan konuşmamdan rahatsız mı oldu?diye...O ortamda rahat rahat sohbet ediyorum lafa dalıyorum ama o ortamdan çıkınca insanların benden hoşlanmadığını itici olduğumu çok konuştuğumu düşünüyorum sıkıntı basıyor
Bu durumu nasıl atlatırım arkadaşlar gerçekten bunalıyorum bazen buraya bile yazarken çekiniyorum sıkılıyorum aslında...
bosver zamanla duzeliceksin ayrica ne guzel konuskan ve sicakkanlisin demekki herkesle anlasiyosun
.
