- 10 Mart 2010
- 124
- 3
çok şükür kızımı kollarıma aldım.halbuki 2 sene önce bizim bebeğimiz olmıycakmış diye eşime sarılıp ağladığım dün gibi aklımda,
Evlendikden 1 sene sonra dış gebelikden dolayı sol tüpüm alındı ve yapışkanlık olduğu söylendi.o günlerim kabus gibiydi,Bursa da gitmediğim doktor kalmamıştı çoğu doktorlar umutsuz konuşuyodu hatta bi tanesinin kısırlık merkezine başvur demesine ne kadar üzülmüştüm.çok zor günler geçiriyodum,birazcık günüm geçse hemen umutlanıyo eşime farkettirmeden test yapıyodum(yaşayanlar bilir,sabah 9 da koşarak eczaneye gitmelerim çoktur
)Ramazan bayramı geldi ve bayramı annemlerin yanında geçirmeye karar verdik,bayramın 1.günü adet olmam gerekiyodu ama olmadı hava degişikligi diyodum ama hep içimdede acabalar vardı.3. gün artık gelmeyince iyice umutlanmaya başlamıştım ve hemen test yaptım ve belirsiz çift çizgiyi gördüm,dondum kaldım o teste bakarak ne kadar bekledigimi bilmiyorum,çok heyecanlanmıştım hamileydim ama kendimi kaptırmak istemiyodum ya buda dış gebelikse dedim içimden?çünkü dış gebeligin tekrar olma ihtimali yüksekti:78: hemen doktora gidip beta testi takibi yaptırmam lazımdı..hemen annemlere söyledim ve acile gittik eger buda dış gebelikse erken teşhisle tedavi olabilirdim,sag tarafımında alınmasına dayanamazdım. Bu bi daha hiç normal yolla hamile kalamamam demekti!3 gün boyunca kan testi,ultrason derken hergün doktordaydım.eşimde,bende izin aldık,doktor yola izin vermemişti,ilk önce beni ayrıntılı ultrasona aldı ve normal gebelikle belirtileri çok benziyo ve hala rahimde kalp atışı görünmüyo dedi,o an buda dış gebelik dedim,söyledikleri başımda ugulduyodu sanki başım dönüyodu dışarı çıkar çıkmaz eşim sabırsızlıkla ne oldu diye sorunca o an kendimi tutamadım ve hüngür hüngür aglamaya başladım o kalabalık çarşı ortasında aglayarak yürüdum kimin ne düşündügü umurumda degildi göz yaşlarımdan önümü göremiyodum,eşimin tesellilerini duymuyodum bile,birdaha bebek sahibi olamıycaz diyodum sürekli.beni ilk buluştugumuz pastaneye getirdi,onun bu kadar sogukkanlı olması beni çok şaşırtıyodu,
(olsun imtihanımız böyle,belki degildir,normaldir! hayırlısı olsun,artık teknikler çok gelişti.........)çok inançlıydı...tam teslimiyet gösteriyodu emin olmak için beklememiz ve beta takibine devam etmemiz gerekiyodu,ertesi gün doktor kalp atışlarını görmek için beni yine ultrasona aldı veeeeeee küçücük bişe pıt pıt pıt görüyodum işte
yani normal hamileydim o kadar sevinmiştimki,
doktorun boynuna sarılıp aglamak istedim,o kadar çok şükrettim ki rabbime dualarım kabul olmuştu, gözyaşları ile yalvarmamı boş çevirmemişti işte.Bursa ya geldik.doktorlar 3 ay yatıcaksın dediler işimden izin aldım ve hamileligimi evimde geçirdim,zor bir hamilelik geçiriyodum.doguma yakın sürekli doktor degiştirdim,çogu sezeryan olmam gerektigini söylüyolar yada ima ediyolardı.yeni ameliyat oldugum için ve degerli bebek oldugu için normal yapmamı istemiyolardı.bense normal dogum yapmak istiyodum,araştırmıştım normal dogumla belki hastalıgımdan kurtulurdum.5 doktor gezdikten sonra 7. Ayımda,en sonunda doktorumu buldum,tabiki normali deniycez asıl senin normal yapman gerekiyo dedi,o doktora inandım gerekmedikçe sezeryana almıycagını biliyodum. neyseki 39 haftalık olmuştum 
artık dogum için sabırsızlanıyodum,tabi annemler benden daha heyecanlılardı,doktor beklettikçe annem çocuga bişey olcak, niye bekletiyo?niye sezeryan yaptırmıyosun?o doktor anlamıyo?.... sonunda 11 saatlik yolu tepti ve geldi.o günde doktor randevum vardı beraber doktora gittik torununu ultrasonda gördü.çok güzel bir gündü,eşimi işe postaladık ve bigüzel gezdik,yemek yedik ve eve gitmek için metroya bidik ikimizinde hayali eve gidip uzanıp yatmaktı benim çok agrılarım vardı oda yol yorgunuydu ki eyvah dedim yüksek sesle
annem ne oldu diye panikledi,anahtar eşimde kalmıştı ve eşimin hemen gelmesi mümkün degildi gelse bile 1 saatlik yoldaydı(şaka gibi!!!).neyse dışarda kalmadık eşimin akrabasına gittik,orda bol bol dogum hikayesi dinledim,zaten son zamanlarda beni gören herkesin aklına dogumu geliyodu(şöyle zordu,böyle zordu sonrada neyse seni kokutmayım demezlermi?
).neyse 3 saat sonra eşim geldi ve evimize geldik annemin torununa aldıklarına baktık ,yemek yedik ama ne yemek 1 ekmegi tek başıma yedim,çok yorulmuştuk erkenden yataga girdik.sonra ne olduysa biden beni bir aglamak tuttu sebeb yokken hüngür hüngür aglıyodum ki o anda kasılma hissettim galiba açılmam oldu dedim sonra hiçbir agrım olmayınca uyudum.o gece o kadar güzel uyudumki normalde çok gezdigim için bacaklarımın sırtımın agrıması lazımdı...sabah 8 de kalktım ve tuvalete gittim ve pembemsi lekeyi gördüm ve suyumun azar azar gelmeye başladıgını hissettim.doktorumu aradık hemen gelin dedi çagırdı.evde geri kalan hurmalarımı yemeye başladım annemler kahvaltı yaparken ben hurma yiyodum sonra hemen banyoya girdim ılık duş aldım.eşim yengemize haber verdi tam çantamızı aldık çıkacakken yengem geldi,sen dogurmassın boş yere çantanı götürme hiç böyle güle oynaya doguma gidende görmedim dedi
gerçektende hiç heyecanlı degildim ve dogumdanda korkutmuyodum kolay olacagına kendimi inandırmıştım,yedigim hurmaların,yaptıgım duaların,okunmuş suyumun,nefes egzersizlerimin,aldıgım duaların, kolay dogumuma vesile olucagını biliyodum.son anda taksi çagırmak yerine metroyla gitmeye karar verdik(benim gibi doguma metroyla giden başka kimse yoktur herhalde
)hastaneye geldigimizde doktor 1 cm açılman var suyun gelmiş dogumun başlamış dedi,biz odamıza çıkarken eşim hemen çantamızı almaya gitti.o geldiginde bana çoktan dekolte elbisemi giydirmiş, suni sancımı takmışlardı bile.ilk önce sancılarım uzun aralıklarla geliyodu ve beni yormuyodu sancım geldiginde neresi olduguna bakmadan hemen oturuyo ve nefes egzersizlerimi yapıyodum çokda güzel gidiyodu bide eşim köstek olmasa!ben sancı içinde gezerken eşim elinde kagıt havlu oturacagım yerlere havlu seriyodu tam sancı gelmiş,’duuur oturma bi dakka şunu seriyim’ demezmi
komedi gibi
.ebeler geldi ve doktor açılmana bakacak dediler ve beni dogumhaneye götürdüler,o çatalmıdır makamsıdır(çok ürkütüyo beni yaaa) nedir çıktım ve 3 cm açılman var akşama dogurrursun dedi.odama geldigimde nst ye bagladılar,aslında yürümek bana çok iyi geliyodu,yatırıp bide kaydırma sakın demeleri!işkence gibiydi…eşime sürekli kapat şu suni sancıyı diyorum ama senin iyiligin için hayır kapatmayalım dedikçe deliriyorum,tabi çeken sen degilsin
.o anda epudural istiyorum dedim,eşim hayır diye karşı çıktıkça ona kızıyorum(halbuki ona ben demiştim;bak dogumda sezeryan yada epudural diye tutturursam sakın izin verme diye)onamı kendimemi kızsam bilemedim,ebe tekrar geldi,ben nst yi çıkaracak diye sevinirken o nst ye baktı ve kaydırmışsın dedi tekrar bagladı,açılmama bakarken ben dua ediyorum inş. 5 olmuştur diye(epudure olcak ya)bi baktı aaa 8 olmuş artık epudure yapamayız az kalmış dedi..eşim bir yandan elimi tutuyo diger yandanda Meryem suresini okuyodu(hastane çantama küçük kuranımıda koymuştum eşim hiç elinden düşürmedi sürekli okudu,onun destegini asla inkar edemem iyiki yanımdaydı,kendimi çok şanslı hissettim çünkü o an yanımda olmasını istedigim 2 kişide yanımdaydı bir elimden eşim digerimden annem tutuyodu:13:)midem bulandı,poşet istedim,sapsarı çıkardım ve annem;kızım sana bişey söyleyimmi dogurcan dedi,ay nasıl sinirlendim,sanki ben hastaneye fıtık ameliyatı olmaya geldim,biliyorum anne dedim(canım annem sonradan ondan özür diledim,o beni dogumak üzereyken sapsarı çıkarmış ve yarım saat sonra dogmuşum,yarım saate kadar dogurcan demek istemiş)neyse annem ebeyi çagırdı geldi baktı ve 9 olmuş hadi dogumhaneye dedi,ve beni sandalyeye aldılar,dogumhaneye yaklaşırken çıglıkları duydukça irkiliyodum,eyvah demekki bundan sonrası daha kötü bende kolay oldu diye seviniyodum o çıglıgı duydukça üşüdügümü hissettim keşke eşimle annemde buraya girebilseydi dedim.dogumhanede elinde bebekle birisi geldi bak dedi sende sabredersen senin bebeginde böyle olucak ama nasıl tutuyodu elinde minicik bişeydi,o an çok sabırsızlandım ve agladım.ebeye yürümek istedigimi söyledim yürüdüm sancım geldiginde oturdum,ebede beni izledi
(nasıl görünüyodum acaba)tekrar çatıma baktı ve doktorumu çagırdı.o gelene kadar sancın geldiğinde ıkın dedi ama ben hepsini unutmuştum halbuki hepsini çok iyi ögrenmiştim,nasıl ıkınıcam dedim ve bana yandaki demirlerden tut bebegi it dedi ve hatırladım!sancım geldiginde aynısını yaptım doktorum geldi ve sen bizi üzme o kadar çok bagırma olurmu dedi(bundan sonrası dahamı zor ki)ıkın dediginde ikındım ve aferin çok güzel ıkınıyosun dedi o anda ebem atladı ve ben ögrettim dedi yaaa tabi
.bana ıkınma sakın dedi ama tam kafamı kaldırdım,ama ıkınmam geliyo diycektimki aman Allahım ne güzel bişeydi,o an hala gözlerimin önünde o anı hiçbirşeye degişmem çok güzeldi doktorun sag elindeydi ve aglıyodu üşüycek diye çok korktum(annelik işte
),ebeler yan tarafta giydirirlerken ne kadar çok aglıyodu,şükürler olsun dedim ve başımı indirip gözlerimi kapattım bu kadarmıydı dedim içimden,doktorum dikişlerimi atarken beni tebrik etti çok kolay dogum yaptın dedi ve bende ona normal dogum için ne kadar çok doktor gezdigimi söyledim.eger sen sezeryan yapsaydın çok üzülürdüm hem yapışkanlıgından böyle daha kolay kurtulabilirsin dedi.işte en mutlu anım odama getirdiklerinde kızım annemin kollarındaydı,eşimde video çekiyodu.kızımı hemen kollarıma aldım öptüm kokladım ve agladım
.dogumumda hiç bagırmadım,hatta bu kadar kolay olucagınıda beklemiyodum hep bundan sonra diye ortalıgı yıkıp,dogumhaneyi birbirine katacagımı,eşimi,doktoru,ebeleri ısıracagım zamanı korkuyla bekledim,
canım kızım iyiki varsın
Evlendikden 1 sene sonra dış gebelikden dolayı sol tüpüm alındı ve yapışkanlık olduğu söylendi.o günlerim kabus gibiydi,Bursa da gitmediğim doktor kalmamıştı çoğu doktorlar umutsuz konuşuyodu hatta bi tanesinin kısırlık merkezine başvur demesine ne kadar üzülmüştüm.çok zor günler geçiriyodum,birazcık günüm geçse hemen umutlanıyo eşime farkettirmeden test yapıyodum(yaşayanlar bilir,sabah 9 da koşarak eczaneye gitmelerim çoktur
)Ramazan bayramı geldi ve bayramı annemlerin yanında geçirmeye karar verdik,bayramın 1.günü adet olmam gerekiyodu ama olmadı hava degişikligi diyodum ama hep içimdede acabalar vardı.3. gün artık gelmeyince iyice umutlanmaya başlamıştım ve hemen test yaptım ve belirsiz çift çizgiyi gördüm,dondum kaldım o teste bakarak ne kadar bekledigimi bilmiyorum,çok heyecanlanmıştım hamileydim ama kendimi kaptırmak istemiyodum ya buda dış gebelikse dedim içimden?çünkü dış gebeligin tekrar olma ihtimali yüksekti:78: hemen doktora gidip beta testi takibi yaptırmam lazımdı..hemen annemlere söyledim ve acile gittik eger buda dış gebelikse erken teşhisle tedavi olabilirdim,sag tarafımında alınmasına dayanamazdım. Bu bi daha hiç normal yolla hamile kalamamam demekti!3 gün boyunca kan testi,ultrason derken hergün doktordaydım.eşimde,bende izin aldık,doktor yola izin vermemişti,ilk önce beni ayrıntılı ultrasona aldı ve normal gebelikle belirtileri çok benziyo ve hala rahimde kalp atışı görünmüyo dedi,o an buda dış gebelik dedim,söyledikleri başımda ugulduyodu sanki başım dönüyodu dışarı çıkar çıkmaz eşim sabırsızlıkla ne oldu diye sorunca o an kendimi tutamadım ve hüngür hüngür aglamaya başladım o kalabalık çarşı ortasında aglayarak yürüdum kimin ne düşündügü umurumda degildi göz yaşlarımdan önümü göremiyodum,eşimin tesellilerini duymuyodum bile,birdaha bebek sahibi olamıycaz diyodum sürekli.beni ilk buluştugumuz pastaneye getirdi,onun bu kadar sogukkanlı olması beni çok şaşırtıyodu,(olsun imtihanımız böyle,belki degildir,normaldir! hayırlısı olsun,artık teknikler çok gelişti.........)çok inançlıydı...tam teslimiyet gösteriyodu emin olmak için beklememiz ve beta takibine devam etmemiz gerekiyodu,ertesi gün doktor kalp atışlarını görmek için beni yine ultrasona aldı veeeeeee küçücük bişe pıt pıt pıt görüyodum işte yani normal hamileydim o kadar sevinmiştimki,doktorun boynuna sarılıp aglamak istedim,o kadar çok şükrettim ki rabbime dualarım kabul olmuştu, gözyaşları ile yalvarmamı boş çevirmemişti işte.Bursa ya geldik.doktorlar 3 ay yatıcaksın dediler işimden izin aldım ve hamileligimi evimde geçirdim,zor bir hamilelik geçiriyodum.doguma yakın sürekli doktor degiştirdim,çogu sezeryan olmam gerektigini söylüyolar yada ima ediyolardı.yeni ameliyat oldugum için ve degerli bebek oldugu için normal yapmamı istemiyolardı.bense normal dogum yapmak istiyodum,araştırmıştım normal dogumla belki hastalıgımdan kurtulurdum.5 doktor gezdikten sonra 7. Ayımda,en sonunda doktorumu buldum,tabiki normali deniycez asıl senin normal yapman gerekiyo dedi,o doktora inandım gerekmedikçe sezeryana almıycagını biliyodum. neyseki 39 haftalık olmuştum artık dogum için sabırsızlanıyodum,tabi annemler benden daha heyecanlılardı,doktor beklettikçe annem çocuga bişey olcak, niye bekletiyo?niye sezeryan yaptırmıyosun?o doktor anlamıyo?.... sonunda 11 saatlik yolu tepti ve geldi.o günde doktor randevum vardı beraber doktora gittik torununu ultrasonda gördü.çok güzel bir gündü,eşimi işe postaladık ve bigüzel gezdik,yemek yedik ve eve gitmek için metroya bidik ikimizinde hayali eve gidip uzanıp yatmaktı benim çok agrılarım vardı oda yol yorgunuydu ki eyvah dedim yüksek sesle annem ne oldu diye panikledi,anahtar eşimde kalmıştı ve eşimin hemen gelmesi mümkün degildi gelse bile 1 saatlik yoldaydı(şaka gibi!!!).neyse dışarda kalmadık eşimin akrabasına gittik,orda bol bol dogum hikayesi dinledim,zaten son zamanlarda beni gören herkesin aklına dogumu geliyodu(şöyle zordu,böyle zordu sonrada neyse seni kokutmayım demezlermi?).neyse 3 saat sonra eşim geldi ve evimize geldik annemin torununa aldıklarına baktık ,yemek yedik ama ne yemek 1 ekmegi tek başıma yedim,çok yorulmuştuk erkenden yataga girdik.sonra ne olduysa biden beni bir aglamak tuttu sebeb yokken hüngür hüngür aglıyodum ki o anda kasılma hissettim galiba açılmam oldu dedim sonra hiçbir agrım olmayınca uyudum.o gece o kadar güzel uyudumki normalde çok gezdigim için bacaklarımın sırtımın agrıması lazımdı...sabah 8 de kalktım ve tuvalete gittim ve pembemsi lekeyi gördüm ve suyumun azar azar gelmeye başladıgını hissettim.doktorumu aradık hemen gelin dedi çagırdı.evde geri kalan hurmalarımı yemeye başladım annemler kahvaltı yaparken ben hurma yiyodum sonra hemen banyoya girdim ılık duş aldım.eşim yengemize haber verdi tam çantamızı aldık çıkacakken yengem geldi,sen dogurmassın boş yere çantanı götürme hiç böyle güle oynaya doguma gidende görmedim dedi gerçektende hiç heyecanlı degildim ve dogumdanda korkutmuyodum kolay olacagına kendimi inandırmıştım,yedigim hurmaların,yaptıgım duaların,okunmuş suyumun,nefes egzersizlerimin,aldıgım duaların, kolay dogumuma vesile olucagını biliyodum.son anda taksi çagırmak yerine metroyla gitmeye karar verdik(benim gibi doguma metroyla giden başka kimse yoktur herhalde)hastaneye geldigimizde doktor 1 cm açılman var suyun gelmiş dogumun başlamış dedi,biz odamıza çıkarken eşim hemen çantamızı almaya gitti.o geldiginde bana çoktan dekolte elbisemi giydirmiş, suni sancımı takmışlardı bile.ilk önce sancılarım uzun aralıklarla geliyodu ve beni yormuyodu sancım geldiginde neresi olduguna bakmadan hemen oturuyo ve nefes egzersizlerimi yapıyodum çokda güzel gidiyodu bide eşim köstek olmasa!ben sancı içinde gezerken eşim elinde kagıt havlu oturacagım yerlere havlu seriyodu tam sancı gelmiş,’duuur oturma bi dakka şunu seriyim’ demezmi komedi gibi.ebeler geldi ve doktor açılmana bakacak dediler ve beni dogumhaneye götürdüler,o çatalmıdır makamsıdır(çok ürkütüyo beni yaaa) nedir çıktım ve 3 cm açılman var akşama dogurrursun dedi.odama geldigimde nst ye bagladılar,aslında yürümek bana çok iyi geliyodu,yatırıp bide kaydırma sakın demeleri!işkence gibiydi…eşime sürekli kapat şu suni sancıyı diyorum ama senin iyiligin için hayır kapatmayalım dedikçe deliriyorum,tabi çeken sen degilsin.o anda epudural istiyorum dedim,eşim hayır diye karşı çıktıkça ona kızıyorum(halbuki ona ben demiştim;bak dogumda sezeryan yada epudural diye tutturursam sakın izin verme diye)onamı kendimemi kızsam bilemedim,ebe tekrar geldi,ben nst yi çıkaracak diye sevinirken o nst ye baktı ve kaydırmışsın dedi tekrar bagladı,açılmama bakarken ben dua ediyorum inş. 5 olmuştur diye(epudure olcak ya)bi baktı aaa 8 olmuş artık epudure yapamayız az kalmış dedi..eşim bir yandan elimi tutuyo diger yandanda Meryem suresini okuyodu(hastane çantama küçük kuranımıda koymuştum eşim hiç elinden düşürmedi sürekli okudu,onun destegini asla inkar edemem iyiki yanımdaydı,kendimi çok şanslı hissettim çünkü o an yanımda olmasını istedigim 2 kişide yanımdaydı bir elimden eşim digerimden annem tutuyodu:13:)midem bulandı,poşet istedim,sapsarı çıkardım ve annem;kızım sana bişey söyleyimmi dogurcan dedi,ay nasıl sinirlendim,sanki ben hastaneye fıtık ameliyatı olmaya geldim,biliyorum anne dedim(canım annem sonradan ondan özür diledim,o beni dogumak üzereyken sapsarı çıkarmış ve yarım saat sonra dogmuşum,yarım saate kadar dogurcan demek istemiş)neyse annem ebeyi çagırdı geldi baktı ve 9 olmuş hadi dogumhaneye dedi,ve beni sandalyeye aldılar,dogumhaneye yaklaşırken çıglıkları duydukça irkiliyodum,eyvah demekki bundan sonrası daha kötü bende kolay oldu diye seviniyodum o çıglıgı duydukça üşüdügümü hissettim keşke eşimle annemde buraya girebilseydi dedim.dogumhanede elinde bebekle birisi geldi bak dedi sende sabredersen senin bebeginde böyle olucak ama nasıl tutuyodu elinde minicik bişeydi,o an çok sabırsızlandım ve agladım.ebeye yürümek istedigimi söyledim yürüdüm sancım geldiginde oturdum,ebede beni izledi(nasıl görünüyodum acaba)tekrar çatıma baktı ve doktorumu çagırdı.o gelene kadar sancın geldiğinde ıkın dedi ama ben hepsini unutmuştum halbuki hepsini çok iyi ögrenmiştim,nasıl ıkınıcam dedim ve bana yandaki demirlerden tut bebegi it dedi ve hatırladım!sancım geldiginde aynısını yaptım doktorum geldi ve sen bizi üzme o kadar çok bagırma olurmu dedi(bundan sonrası dahamı zor ki)ıkın dediginde ikındım ve aferin çok güzel ıkınıyosun dedi o anda ebem atladı ve ben ögrettim dedi yaaa tabi.bana ıkınma sakın dedi ama tam kafamı kaldırdım,ama ıkınmam geliyo diycektimki aman Allahım ne güzel bişeydi,o an hala gözlerimin önünde o anı hiçbirşeye degişmem çok güzeldi doktorun sag elindeydi ve aglıyodu üşüycek diye çok korktum(annelik işte),ebeler yan tarafta giydirirlerken ne kadar çok aglıyodu,şükürler olsun dedim ve başımı indirip gözlerimi kapattım bu kadarmıydı dedim içimden,doktorum dikişlerimi atarken beni tebrik etti çok kolay dogum yaptın dedi ve bende ona normal dogum için ne kadar çok doktor gezdigimi söyledim.eger sen sezeryan yapsaydın çok üzülürdüm hem yapışkanlıgından böyle daha kolay kurtulabilirsin dedi.işte en mutlu anım odama getirdiklerinde kızım annemin kollarındaydı,eşimde video çekiyodu.kızımı hemen kollarıma aldım öptüm kokladım ve agladım.dogumumda hiç bagırmadım,hatta bu kadar kolay olucagınıda beklemiyodum hep bundan sonra diye ortalıgı yıkıp,dogumhaneyi birbirine katacagımı,eşimi,doktoru,ebeleri ısıracagım zamanı korkuyla bekledim,canım kızım iyiki varsın
,rabbim hayırlı evlat nasip eder inş.bursada bahar hast. nagihan hanım a gittim,
Rabbim hepimize kolay ve normal doğumlar nasip etsin inşaallah...
Yazdıklarınızı okurken tutamadım gözyaşlarımı :)
