güzel bi konu konu sahibinde kendimi gördüm...
zor yoldan kavuştum prenslerime
çokkkkkda zorlu bir gebeliğim oldu
tüm iletişimimi kesmiştim dünyadan.
yemek yiyemez yataktan çıkamazdım
sanki geçmeyecekti o aylar
üstelik riskli gebelikti benimki
hem biran önce gelsinler derdim
hemde erken doğarlarsa
ya küvezde kalırlarsa ...ya ben onları hastanede bırakp eve gelmek
zorunda kalırsam derdim....hep kaybetme duygusu içinde yaşadım gebeliğimi
çocuklarıma rahatlıkla tek bir kıyafet alamadım
hatta çevrem doğduktan sonra al beşikleri dediler...
şimdi çok pişmanım ama o ayrı...
zaman ne yapsın dimi bazen çok hızlı geçti deriz hayıflanırız
bazende geçmez hayıflanırız...
zaman değil işte yürekteki heycan bu ..
ve bende sizler gibi gün saydım ben 70 geldimki sonrasını hastanede tamamladım
tam 33 gün doğurmamak için mücadele verdim hiç kalkmadan yerimden
işte siz bana sorun nasıl geçti...takvime bakmadım...korkularım bitirdi beni
herşey yarım kaldı...hiçbişey yapamadım...veeeee mutlu son oldu
normal doğum hafatsı 25 mayıs olan ikizlerim doktorun vermiş olduğu 1-5 mayıs haftasından
önce 8 nisanda dünyaya geldiler...tüm zorluklara rağmen...isimleri gibi yiğit oldular...
işteee zaman o zaman durdu kızlar ve hala zaman durmuş vaziyette...hastaneye girdiğimde postallarim vardı çıkarken ayakkabılarla çıktım bir mevsim devirdim orada....
şimdi zaman durmuşş gözbebeklerindeki o ışık dünyamı aydınlatıyor.
yanımda nefes alışverişleri oksijenim olmuş onlarsız nefesiz kalıyorum
dilleri dillerim,elleri ellerim olmuş,onlar dokunursa herşey güzel anlamlı oluyor
varlıkları bedenime armağandı,yaşamları hayatıma armağan oldu...
annelik bir kadına sunulmuş en büyük armağan bence.....
sağlıklı ,sorunsuz,keyifli gebelik dilerim kızlar...
duygularımı paylaşmak istedim