• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

Benim sorunum ne?

B

Blondie96_

Yeni Üye
Kayıtlı Üye
12 Mart 2017
56
15
3
29
Herkese iyi günler. Benim kendimi bildim bileli bir sorunum var ama neden böyleyim bilmiyorum. İnsanlarla muhabbet edemiyorum, eğlenceli, şen şakrak birisi değilim. Birisiyle çok yakınım olsa dahi yalnız kalmaya korkuyorum çünkü konuşmayı devam ettiremiyorum eninde sonunda karşımdakini sıkıyorum. Uzun zamandır görüşmek istediğim arkadaşlarımla sırf bu yüzden görüşemiyorum veya birisini bir yere davet ederken çekiniyorum sıkarım diye. O yüzden mümkün olduğunca birisiyle yalnız buluşmamaya dikkat ediyorum ve o zamanlar daha rahatım.

10, 11 yaşlarında çocukken bile gecelere uyumadan dua ettiğimi hatırlıyorum n'olur yarın arkadaşlarımla konuşabiliyim, onların esprilerine dahil olayım diye. Yani daha küçüklükten beridir bu böyle. Nasıl aşarım bilmiyorum ama yaşım ilerledikçe daha da rahatsız olmaya başladım. Benim normal insanlar gibi 'muhabbeti saran' birisi olma şansım yok mu? Benim sorunum ne?
 
Sosyal fobin olabilir canim. Destek alirsan toparlarsin zamanla. Aile uyelerinin asiri elestirisine veya seni ozguvensizlestirecek davranislarina maruz kaldin mi?
 
Kirpicik .!.:
Sosyal fobin olabilir canim. Destek alirsan toparlarsin zamanla. Aile uyelerinin asiri elestirisine veya seni ozguvensizlestirecek davranislarina maruz kaldin mi?
Genişletmek için tıkla...
Psikiyatriste gitmiştim zamanında. Sosyal fobi vs hiçbir şey demedi. Bir seneye yakın verdiği ilacı kullandım, okulda sarhoş gibi dolaştırmaktan başka hiçbir işe yaramadı.
Ailemle ilgili de özellikle düşünüyorum ama hatırlamıyorum. Sadece küçük tombik ve arkadaşlarımın arasında çirkin bir çocuktum. Belki onun etkisi olmuş olabilir.
 
Tipik bir özgüven eksikliği vakası :)

Özgüvenini inşa etmen lazım. Bu bir kendini sevme ve kendinle barışık olma serüveni. Herkesin sevilecek tarafları ve kusurları vardır. Hepsini iyi analiz edip kendini olduğun gibi kabul etmelisin.
 
Aynen sosyal fobi gibi. Özgüven eksikliği, çekingen kişilik yapısı, geçmişteki olumsuz deneyimler vs vs zilyon sebebi olabilir. Hepimiz geriliyoruz bazı ortamlarda, çekiniyoruz bazı şeylerden ama bu kadar ciddi boyutta rahatsızlık duyuyorsan tedaviden başka çıkış yolun yok. Bir de sen kimseyi eğlendirmek zorunda değilsin, arkadaşla beraber susmak bile keyiflidir sevilince, görüşmek istediğin insanları ara.
 
Psikolog ile gorusmen daha dogru olur. Bir de bence bu gibi meselelerde saglik problemlerinde yaptigimiz gibi birden fazla uzmandan fikir almaliyiz. Bir sekilde yanlis dusunceler sonucu ozguvenin sarsilmis. Hicbir cocuk cirkin degildir mesela. Bir sekilde cirkin hissetmis ve kendini dislamissin. Baska sebeple de olabilir. Bunu karsilikli bir uzmanla goruserek halletmelisin.
ikizlerkizi_ .!.:
Psikiyatriste gitmiştim zamanında. Sosyal fobi vs hiçbir şey demedi. Bir seneye yakın verdiği ilacı kullandım, okulda sarhoş gibi dolaştırmaktan başka hiçbir işe yaramadı.
Ailemle ilgili de özellikle düşünüyorum ama hatırlamıyorum. Sadece küçük tombik ve arkadaşlarımın arasında çirkin bir çocuktum. Belki onun etkisi olmuş olabilir.
Genişletmek için tıkla...
 
Terapi almanız daha iyi olur bence. Psikoloğunuz size ödevler verir, alıştırmalar yaptırır, günlük tutturur ve terapiler devam ettikçe bu duruma neyin sebep olduğunu daha iyi anlarsınız.
 
ikizlerkizi_ .!.:
Herkese iyi günler. Benim kendimi bildim bileli bir sorunum var ama neden böyleyim bilmiyorum. İnsanlarla muhabbet edemiyorum, eğlenceli, şen şakrak birisi değilim. Birisiyle çok yakınım olsa dahi yalnız kalmaya korkuyorum çünkü konuşmayı devam ettiremiyorum eninde sonunda karşımdakini sıkıyorum. Uzun zamandır görüşmek istediğim arkadaşlarımla sırf bu yüzden görüşemiyorum veya birisini bir yere davet ederken çekiniyorum sıkarım diye. O yüzden mümkün olduğunca birisiyle yalnız buluşmamaya dikkat ediyorum ve o zamanlar daha rahatım.

10, 11 yaşlarında çocukken bile gecelere uyumadan dua ettiğimi hatırlıyorum n'olur yarın arkadaşlarımla konuşabiliyim, onların esprilerine dahil olayım diye. Yani daha küçüklükten beridir bu böyle. Nasıl aşarım bilmiyorum ama yaşım ilerledikçe daha da rahatsız olmaya başladım. Benim normal insanlar gibi 'muhabbeti saran' birisi olma şansım yok mu? Benim sorunum ne?
Genişletmek için tıkla...
senin muhabnbetinden sıkıldıklarını nereden cıkatrtın ki ? seninle sıkılan biri seninle bir yerde buluşmaz veya seni davet etmez.
diyelim ki bu gercek, sen yanlış anlamadın. kitap dergi gazate mizah dergileri, değişik kitaplar vs. oku. haberleri takip et. zay..ung var ya onu oku bayya komik oluyor :D sohbet konusu şeyleri bulabilirsin...
 
Arkadaşlar, psikiyatrist ve psikologun ayrımı burada çok yapılamıyor gördüğüm kadarıyla. Terapi görmen lazım dediklerimiz "Gittim ilaç verdi" diyor, o yüzden bu konu aracılığıyla onun da ayrımını yapmış olalım.

Psikiyatrlar tıp fakültesinden mezundur, bildiğimiz 6 senelik, üzerine Psikiyatri alanında uzmanlık yaparlar, uzman doktordurlar. İlaç yazma yetkisi psikiyatrlara aittir, işlevselliğinize ilaçla müdahale ederler genelde. "Klinik" psikologlar Fen-Edebiyat Fakültesi Psikoloji bölümü mezunu olup, Klinik Psikoloji alanında yüksek lisans/doktora yaparlarsa yasal olarak psikoterapi yapma yetkisini kazanırlar, ilaç yazma yetkileri yoktur. Onun yerine beynin işlevini bozan neyse size bunun farkındalığını kazandırıp işlevselliğinizi geri getirmeyi amaçlarlar. Psikiyatrlar da bunun üzerine eğitim alırlarsa psikoterapi yapabilirler ancak tüm hekimler gibi çok yoğun ve ağır iş yükleri olduğu için hastaneye gittiğinizde psikoterapi eğitimleri olsa dahi hastanede size terapi yapmaları mümkün değil.

Terapi görmeniz gerekiyorsa psikoterapi yapma yetkisine sahip klinik psikologları tercih ediniz. Sizin de ilaçtan ziyade daha çok psikoterapiye ihtiyacınız var. Ona göre araştırmanızı yaparak, psikolojik destek alınız.
 
ben küçükken böyleydim, ortaokuldayken. devlet okulunda okuyan maddi durumu orta halli bir öğrenciyken dershaneye yazılmıştım ve şok geçirmiştim. ordaki öğrenciler benim ailemden çok çok çok daha fazla zenginlerdi, küçüklükten beri bir sürü etkinlikle ilgilenmiş, kendilerini yabancı dil olsun spor olsun her anlamda geliştirmiş, yabancı müzikler dinleyip benim dinlediğim şarkıları hor gören, kıyafet aldığım yerleri küçümseyen çocuklardı :)

o yüzden dershanede çok ciddi özgüven sorunu yaşadım. neye nasıl tepki vereceğimi bilemeyen bir çocuğa dönüştüm. birisi bana bir anısını anlatırken olaya odaklanmak yerine "nasıl tepki versem offfff" diye düşünürdüm. konuşmayı, muhabbet ilerletmeyi, tepki vermeyi beceremezdim. çünkü kendime güvenmezdim ve kendimi ezik görürdüm, sevilebilecek birisi olacağımı düşünmezdim.

sonra bunu nasıl aştım? özgüvenimi geliştirerek. kültürel anlamda bir şeylerle uğraşmaya başladım. gitar çalmayı öğrendim örneğin ve bolca kitap okudum. filmlerden bahsederlerdi anlamazdım, bir sürü film izledim. hala yabancı şarkı dinlemem sevmem ama pop yerine türkçe kaliteli şarkılar dinlemeye ve gerçekten dinlediğim müziklerden zevk almaya başladım. hoşuma giden alanlarda kendimi geliştirdim kısacası. bunun haricinde bilmediğim şeyler, ilgimi çekmeyen alanlar hakkında bilmiyorum demeyi ve bundan utanmamayı öğrendim. bir şeyleri beceremediğim için salak olmadığımı kendime kabul ettirdim. sporu hiç becerememem sorun değildi, voleybol oynayamadığımı söylemeye utanmaktan vazgeçtim mesela :)

kendimle dalga geçmeyi öğrendim. neysem oyum, bunu kabul ettim.

o yüzden seni çok iyi anlıyorum. yaşça küçüktüm belki evet ama ergenlik zamanları olduğu için benim için iyice zor oldu.

ama atlattım. hatta şimdi baktığımda iyi ki o şoku yaşamışım bile diyebiliyorum. çünkü o özgüvensizlikten çıkışım ciddi anlamda kendimi sevmeme ve kendime güvenmeme sebep oldu. artık çıtkırıldım birisi değilim. biri benimle dalga geçerse umursamam :) daha geçen birisinden "kendine ne güzel güveniyorsun ya. alınmıyorsun, takmıyorsun" lafını duydum.

sen de şu durumu atlattığında çok güzel günler geçireceksin. kendine güveneceksin, muhabbetini seveceksin. emin ol. kendini sevmen gerek sadece

asla yalnız hissetme, bu dönemlerden geçen bir sürü insan var. atlatacağına eminim
 
antoniebud .!.:
ben küçükken böyleydim, ortaokuldayken. devlet okulunda okuyan maddi durumu orta halli bir öğrenciyken dershaneye yazılmıştım ve şok geçirmiştim. ordaki öğrenciler benim ailemden çok çok çok daha fazla zenginlerdi, küçüklükten beri bir sürü etkinlikle ilgilenmiş, kendilerini yabancı dil olsun spor olsun her anlamda geliştirmiş, yabancı müzikler dinleyip benim dinlediğim şarkıları hor gören, kıyafet aldığım yerleri küçümseyen çocuklardı :)

o yüzden dershanede çok ciddi özgüven sorunu yaşadım. neye nasıl tepki vereceğimi bilemeyen bir çocuğa dönüştüm. birisi bana bir anısını anlatırken olaya odaklanmak yerine "nasıl tepki versem offfff" diye düşünürdüm. konuşmayı, muhabbet ilerletmeyi, tepki vermeyi beceremezdim. çünkü kendime güvenmezdim ve kendimi ezik görürdüm, sevilebilecek birisi olacağımı düşünmezdim.

sonra bunu nasıl aştım? özgüvenimi geliştirerek. kültürel anlamda bir şeylerle uğraşmaya başladım. gitar çalmayı öğrendim örneğin ve bolca kitap okudum. filmlerden bahsederlerdi anlamazdım, bir sürü film izledim. hala yabancı şarkı dinlemem sevmem ama pop yerine türkçe kaliteli şarkılar dinlemeye ve gerçekten dinlediğim müziklerden zevk almaya başladım. hoşuma giden alanlarda kendimi geliştirdim kısacası. bunun haricinde bilmediğim şeyler, ilgimi çekmeyen alanlar hakkında bilmiyorum demeyi ve bundan utanmamayı öğrendim. bir şeyleri beceremediğim için salak olmadığımı kendime kabul ettirdim. sporu hiç becerememem sorun değildi, voleybol oynayamadığımı söylemeye utanmaktan vazgeçtim mesela :)

kendimle dalga geçmeyi öğrendim. neysem oyum, bunu kabul ettim.

o yüzden seni çok iyi anlıyorum. yaşça küçüktüm belki evet ama ergenlik zamanları olduğu için benim için iyice zor oldu.

ama atlattım. hatta şimdi baktığımda iyi ki o şoku yaşamışım bile diyebiliyorum. çünkü o özgüvensizlikten çıkışım ciddi anlamda kendimi sevmeme ve kendime güvenmeme sebep oldu. artık çıtkırıldım birisi değilim. biri benimle dalga geçerse umursamam :) daha geçen birisinden "kendine ne güzel güveniyorsun ya. alınmıyorsun, takmıyorsun" lafını duydum.

sen de şu durumu atlattığında çok güzel günler geçireceksin. kendine güveneceksin, muhabbetini seveceksin. emin ol. kendini sevmen gerek sadece

asla yalnız hissetme, bu dönemlerden geçen bir sürü insan var. atlatacağına eminim
Genişletmek için tıkla...
bak bir de ekleme yapmak istiyorum. bu kadar uzun uzun yazdım, o günleri nasıl aştığımı anlattım ama emin ol ki hayatım dört dörtlük değil. kimsenin değil.

mesela 1,5 senelik ilişkim bitti çok yakın zamanda. kendime o kadar güvendiğimi söyledim ama ilişki yaşarken öyle bir hale gelmişim ki sanki sevgilim olmadan yaptığım hiçbir şeyin manası yokmuş gibi hissediyorum. ondan ayrıldıktan sonra yaptığım hiçbir şeyden zevk alamıyorum. özgüvenim yere battı yani. ama biliyorum ki bu kısa süreli bir his. geçecek. daha önce hiç sevgilimden ayrılmıştım, bir ilki yaşıyorum, bu yüzden bocalıyorum ve atlatacağım. bu da sadece beni daha güçlü kılacak.

sen de öyle her zaman mutlu olamazsın. hiçbirimiz olamayız. yeri geldi mi kendine güvenin düşebilir, inancın sarsılabilir. bunlar normal şeyler. bazen başarısız olabilirsin. bazen insanlar tarafından sevilmeyebilirsin. arkadaşsız kalabilirsin arada sırada. sorun değil.

ben mesela zannederdim ki ben hariç herkes çok mutlu. facebookta insanların paylaşımlarını gördükçe herkes geziyor, herkes neşeli, bir ben böyleyim derdim. sonra gittim tüm sosyal medya hesaplarımı kapattım. bana zarar veriyorlardı. gerçekten kapatınca rahatladım.

sen de sen hariç herkesi çok özgüvenli, çok mutlu, muhteşem hayata sahip kişiler olarak görüyorsan haberin olsun ki öyle değil. herkes sorunlar yaşıyor. hiçbirimizin hayatı güllük gülistanlık değil. önemli olan bunları atlatabilmek sadece.
 
Tahminen seni böyle hissettiren insanlarla berarbersin.Neden böyle?Ya bırak sunları kızım ya, senin bi derdin var dimi,bu işte bi mokluk var diceksin.Senin böyle neşeli,enerjik,herkesle kanka olmus insanların yanına gitmen lazım ki, onlardaki enerji sanada bulassın.Yoksa senin bu sorunun günümüzün normal, negatif, suratsız insanlarının içinde, imkanı yok çözülmez.Yasın olur 25-30.Sende böyle kalırsın.
 
Bence iyi bir psikiyatriste gitmelisin.Bu durum gayette herkesde olabilir.Zaten psikiyatristten destek alan deli sayılmıyor.(bazı insanlar çekinebiliyor gitmekten ondan yazdım).İnsallah kısa zamanda atlatırsın.
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

H
Yalnızlık ama doğuştan gelen…
Yorumlar
7
Görüntüleme
835
moonlite_
moonlite_
A
Görülmeyen kişi olmak ve eziklik hissi
2 3
Yorumlar
46
Görüntüleme
3K
anonim1ii
A
Z
soğuk kişilik yapısı ve ilişkiler
2
Yorumlar
33
Görüntüleme
1K
Red Phoenix
Red Phoenix
B
çok severek evlendim ama çok mutsuzum eşimle vakit geçirmek istemiyorum
6 7 8
Yorumlar
151
Görüntüleme
21K
escada35
escada35
-ophelia
  • Kilitli
Büyük umutlarla evlendim ama sanırım pişmanım…
43 44 45
Yorumlar
898
Görüntüleme
46K
Mune
Mune
Back
X