- Konu Sahibi madeofhonor
- #1
35.haftada Ekin'imi kaybetmiştim..Kalbi durdu minik kızımın karnımda,gideli sekiz ay olacak nerdeyse,eşyaları bembeyaz battaniyeyle kaplı,sanki bi gelin gibi açılmayı bekleyen...Ekin gitti ama bana ve babasına kardeşini gönderdi aferim minik kızıma annesini bekletmedi...Sezaryanla alınmıştı kızım ve ben en az altı ay beklemek zorundaydım,benim gibi olan melek anneleriyle tanıştım bu sırada,hepsi toparlanmamda öyle büyük rol oynadılar kii,insan görmediği insanlar için nasıl dua ediyor,nasıl seviniyor öğrendim onlarla...Korunmayı bıraktım ve çok şükür hamile kaldım..Şuan 6 haftalık hamileyim ve hamile kalmadan önce en merak ettiğim bir melek annesinin hamileyken neler hissettiğiydi...Korku..Türkçe karşılığı bu aslında,ilk kez bu duyguyu yaşayanlar gibi değilsiniz,mutlusunuz ama buruk bi mutluluk...sevinemiyosunuz bile...aklınızda malesef o soru oluyor,ama ben olumlu düşünmeye çalışıyorum...Minik erkekim(ki bana erkek olacakmış gibi geliyo)annesine ben burdayım diyor...Kusmaya başladım ve her kustuğumda allahım benimle çok şükür diye dua ediyorum,ona sesleniyorum biliyorum ordasın bebeğim bende burdayım diye...kasık ağrılarım var o zamanda bebeğime şarkı söylüyorum''SIKI TUTUN ANNEYE BEBİŞİMMMMM''diye..ilk altı hafta bu kadar kızlar devamı gelicek,tek isteğim bebeğim kucağımda çok şükür kızlar yazabilmek,saçımda kırmızı kurdeleyle fotoğraflarımı koyabilmek...HAYYDİ BİSMİLLAAAAAAAAAAH

Son düzenleme: