• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

Biraz iç döküş…

lotuscicegii

🫡
Anneler Kulübü
Kayıtlı Üye
24 Şubat 2021
1.672
2.300
83
Hemşireyim. Mesleğimi çok seviyorum hatta aşığım. İşe geldiğim günler içim içime sığmıyor o derece seviyorum. Ama, amalar var işte. Son dönem hastalara bakıyorum. Sanırım bu mesleğin en kötü kısmı bu bölümde çalışmak. İşini bu kadar severken aynı zamanda da psikolojik olarak tükenmek.. anlatılması zor yaşaması daha zor. Birgün gördüğün hastayı ertesi gün nöbetinde görememek.. çok korkuyorum diye gözlerine acı dolu bakmaları… az önce morgun önünde ağlayan insanlara baktım uzun uzun. Normalde o ortamda durmamaya çalışırım. Tabutun basında ağladılar ağladılar… sonra cenaze aracı gitti aile birbirine sarılarak geri döndüler ve evlerine gittiler. Çok tuhaf hissettim. Bir yığın insanda biriktirsen ölürken yapayalnızsın. Bir yıl önce kendi babamı kaybettim. Onu son haliyle hatırlamak isterken morgta gördüm bir şekilde. Onun soğuk halini gördüğümden beri hayata farklı bakıyorum. Herşey anlamsız geliyor. Depresyona girdim diye psikolojik destek aldım ilaç verdi doktor kullanıyorum. Ama duygularımda değişme yok. Evet ağlama krizlerim bitti durup durup aynı şeyleri düşünmüyorum ama ölüm gerçeğini değiştirmiyor tabi. Dert ettiğim onca saçma sapan şey var üstelik. Kendimi anlatabildim mi bilmiyorum biraz içimi dökmek rahatlamak istedim. Eski halimi çok özledim…
 
Hemşireyim. Mesleğimi çok seviyorum hatta aşığım. İşe geldiğim günler içim içime sığmıyor o derece seviyorum. Ama, amalar var işte. Son dönem hastalara bakıyorum. Sanırım bu mesleğin en kötü kısmı bu bölümde çalışmak. İşini bu kadar severken aynı zamanda da psikolojik olarak tükenmek.. anlatılması zor yaşaması daha zor. Birgün gördüğün hastayı ertesi gün nöbetinde görememek.. çok korkuyorum diye gözlerine acı dolu bakmaları… az önce morgun önünde ağlayan insanlara baktım uzun uzun. Normalde o ortamda durmamaya çalışırım. Tabutun basında ağladılar ağladılar… sonra cenaze aracı gitti aile birbirine sarılarak geri döndüler ve evlerine gittiler. Çok tuhaf hissettim. Bir yığın insanda biriktirsen ölürken yapayalnızsın. Bir yıl önce kendi babamı kaybettim. Onu son haliyle hatırlamak isterken morgta gördüm bir şekilde. Onun soğuk halini gördüğümden beri hayata farklı bakıyorum. Herşey anlamsız geliyor. Depresyona girdim diye psikolojik destek aldım ilaç verdi doktor kullanıyorum. Ama duygularımda değişme yok. Evet ağlama krizlerim bitti durup durup aynı şeyleri düşünmüyorum ama ölüm gerçeğini değiştirmiyor tabi. Dert ettiğim onca saçma sapan şey var üstelik. Kendimi anlatabildim mi bilmiyorum biraz içimi dökmek rahatlamak istedim. Eski halimi çok özledim…
Tedaviye devam, bir sure sonra ise yaramazsa ilac ya da doktorunuzu degistirin
 
Ölüm kaçınılmaz olsada gerçek ve değiştirilemez bir son. Bu hayatta öylece yaşıyorsun acıların kederlerin ama yanına kar kalacak olan tek şey mutlulukların hayattaki kahkahaların oluyor. Oraya yalnız gitmiyor kimse böyle düşünme anılarımız bizimle nefes alınmasada atmasa da kalp yaşanmışlıkların var yanında. O yüzden ne olursa olsun hep iyi olmak önemli olan. Bende aynı durumları yaşadım seninle bi yakınımı kaybetmedim ama düşünüyorum sürekli. Herkes ölümden habersiz yaşıyor gibi sanki ansızın onların kapısını çalmayacakmış gibi sürekli kalp kırılıyor sanki hiç gitmeyecek o kişi . Yani alışmak tabiki zor ama yapacak bişey yok bunun farkına varıp kabullenince daha iyi hissedeceğini umuyorum bende bu duygular hep var ve tedaviyle de geçmiyor sadece kabullenmemiz gerekiyor o zaman daha yaşanılası oluyor
 
Evet ediyorum ilaç kullanalı 5 ay oldu aslında çok iyi geldi rutin yaşama geri dönebildim hayatımdaki en önemli insandı babam onun yokluğuna alışamadığım için herşey anlamsız geliyor galiba
Yas doneminde ilac kullanmayi doktorlar tavsiye etmez aslinda. Ben babamin son donemlerinde ve vefatindan sonra ilac kullanmak istemistim, aglamak bu surecte daha iyi ve daha dogru diyen 2-3 psikiyatr, psikolog gezdim
 
Evet ediyorum ilaç kullanalı 5 ay oldu aslında çok iyi geldi rutin yaşama geri dönebildim hayatımdaki en önemli insandı babam onun yokluğuna alışamadığım için herşey anlamsız geliyor galiba
Doktorunuza anlattinizmi belki bir psikiyatriste yonlendirir baska ilac tedavisi uygulanir
 
Mesleğiniz gerçekten çok zor. Siz anlatırken gözlerim doldu. Yaşadığınız anı ve duygularınızı düşünemiyorum. Emeğiniz takdire şayan. Sanırım ben yapamazdım. Katlanamazdım. Diyecek baska bir seyim yok. Tebrik ediyorum sizi sadece
 
Sevgili meslektasım, morgun önünden gecerken insanlara üzülerek bakabiliyorsanız sanslısınız, biz bir ex verdigimizde tüm ekip ortalıktan kayboluyoruz dayak yememek icin. İsin sorun kısmına gelirsek, ben duygusal bir insanım. Alısamıyorum. Her seferinde aglıyorum, öğrenciyken hasta yakınlarıyla ağlardım. Yapacak birşey yok, mizaç ve yapı meselesi.
 
Yani işinizok zor, her gün ölüm görmekok çok zor. Onkolojide mi çalışıyorsunuz? Bence rotasyon yapın, bir süre başka bölümde çalışın acil servis olur, dahiliye olur, göz olur... Bu fikre ne dersiniz?
 
Hemşireyim. Mesleğimi çok seviyorum hatta aşığım. İşe geldiğim günler içim içime sığmıyor o derece seviyorum. Ama, amalar var işte. Son dönem hastalara bakıyorum. Sanırım bu mesleğin en kötü kısmı bu bölümde çalışmak. İşini bu kadar severken aynı zamanda da psikolojik olarak tükenmek.. anlatılması zor yaşaması daha zor. Birgün gördüğün hastayı ertesi gün nöbetinde görememek.. çok korkuyorum diye gözlerine acı dolu bakmaları… az önce morgun önünde ağlayan insanlara baktım uzun uzun. Normalde o ortamda durmamaya çalışırım. Tabutun basında ağladılar ağladılar… sonra cenaze aracı gitti aile birbirine sarılarak geri döndüler ve evlerine gittiler. Çok tuhaf hissettim. Bir yığın insanda biriktirsen ölürken yapayalnızsın. Bir yıl önce kendi babamı kaybettim. Onu son haliyle hatırlamak isterken morgta gördüm bir şekilde. Onun soğuk halini gördüğümden beri hayata farklı bakıyorum. Herşey anlamsız geliyor. Depresyona girdim diye psikolojik destek aldım ilaç verdi doktor kullanıyorum. Ama duygularımda değişme yok. Evet ağlama krizlerim bitti durup durup aynı şeyleri düşünmüyorum ama ölüm gerçeğini değiştirmiyor tabi. Dert ettiğim onca saçma sapan şey var üstelik. Kendimi anlatabildim mi bilmiyorum biraz içimi dökmek rahatlamak istedim. Eski halimi çok özledim…
Bende hep bu şekilde olduğum için sizi çok iyi anladım

Yine de diyecek bsey bulamiyorum😓
 
Hemşireyim. Mesleğimi çok seviyorum hatta aşığım. İşe geldiğim günler içim içime sığmıyor o derece seviyorum. Ama, amalar var işte. Son dönem hastalara bakıyorum. Sanırım bu mesleğin en kötü kısmı bu bölümde çalışmak. İşini bu kadar severken aynı zamanda da psikolojik olarak tükenmek.. anlatılması zor yaşaması daha zor. Birgün gördüğün hastayı ertesi gün nöbetinde görememek.. çok korkuyorum diye gözlerine acı dolu bakmaları… az önce morgun önünde ağlayan insanlara baktım uzun uzun. Normalde o ortamda durmamaya çalışırım. Tabutun basında ağladılar ağladılar… sonra cenaze aracı gitti aile birbirine sarılarak geri döndüler ve evlerine gittiler. Çok tuhaf hissettim. Bir yığın insanda biriktirsen ölürken yapayalnızsın. Bir yıl önce kendi babamı kaybettim. Onu son haliyle hatırlamak isterken morgta gördüm bir şekilde. Onun soğuk halini gördüğümden beri hayata farklı bakıyorum. Herşey anlamsız geliyor. Depresyona girdim diye psikolojik destek aldım ilaç verdi doktor kullanıyorum. Ama duygularımda değişme yok. Evet ağlama krizlerim bitti durup durup aynı şeyleri düşünmüyorum ama ölüm gerçeğini değiştirmiyor tabi. Dert ettiğim onca saçma sapan şey var üstelik. Kendimi anlatabildim mi bilmiyorum biraz içimi dökmek rahatlamak istedim. Eski halimi çok özledim…
Ben senin yerinde olsam o ilaçları kullanmayı bırakırım, bende bir ara kullanmıştım.. İnsanı daha çok depresyona sokan, kafayı uyuşturup salak gibi gezdiren, arada bir vucudu titreten berbat bagımlılık yapan ilaçlar... Ölüm hepimizin başına gelecek bir gerçek, evet hepimiz yalnız bir şekilde kalıcaz.. İnsan ölümü hic bir zaman kabullenmez..düşünmek dahil istemez, cok zor.. Hele ki sevdiklerini kaybedince, daha iyi anlıyor hayatı... Bana doktorum demişti ki acıyı kabullenip, onunla yaşamayı baş edebilmeyi ögrenme bilmelisin... Daha hayatına cok şey iyi veya kotu girecek.. Her zaman depresyon ilaçlarıyla yaşayamazsın... Gerekirse agla her gün, acını içine atma... Zamanla unutmuycaksın, Ama alışacaksın dedi... Evet ben şimdi ilaç kullanmıyorum bıraktım ama, acıyla yaşamayı kabullendim cok az da olsa...kendime hep şunu söylerim! Bu dünyada bir tek sen degilsin acı çeken, önemli olan iyi insan olarak yaşayabilmek... İnsanlara kötülük yapmamak, yoksa hepimiz bu dünyada yaptıklarımızı götürücez öbür tarafa... Bu dünyaya biz imtihan olarak geldik... Hic şüphesiz...
 
Ben senin yerinde olsam o ilaçları kullanmayı bırakırım, bende bir ara kullanmıştım.. İnsanı daha çok depresyona sokan, kafayı uyuşturup salak gibi gezdiren, arada bir vucudu titreten berbat bagımlılık yapan ilaçlar... Ölüm hepimizin başına gelecek bir gerçek, evet hepimiz yalnız bir şekilde kalıcaz.. İnsan ölümü hic bir zaman kabullenmez..düşünmek dahil istemez, cok zor.. Hele ki sevdiklerini kaybedince, daha iyi anlıyor hayatı... Bana doktorum demişti ki acıyı kabullenip, onunla yaşamayı baş edebilmeyi ögrenme bilmelisin... Daha hayatına cok şey iyi veya kotu girecek.. Her zaman depresyon ilaçlarıyla yaşayamazsın... Gerekirse agla her gün, acını içine atma... Zamanla unutmuycaksın, Ama alışacaksın dedi... Evet ben şimdi ilaç kullanmıyorum bıraktım ama, acıyla yaşamayı kabullendim cok az da olsa...kendime hep şunu söylerim! Bu dünyada bir tek sen degilsin acı çeken, önemli olan iyi insan olarak yaşayabilmek... İnsanlara kötülük yapmamak, yoksa hepimiz bu dünyada yaptıklarımızı götürücez öbür tarafa... Bu dünyaya biz imtihan olarak geldik... Hic şüphesiz...
Tibbi gereklilik varsa ilac kullanilir. Nasil ki bir yerimiz agriyinca ilac kullaniyorsak psikolojimiz bozuldugunda da kullanmamiz kadar dogal bir sey olamaz. Sadece yas doneminde kullanip kullanmama konusu tartismali; onun disinda kimse kimseye ilac kullanma diyemez bana gore. Ustelik obur taraf falan demissiniz, nereden biliyorsunuz konu sahibinin inancli oldugunu? Dini yorum yapmak yasak
 
Ben senin yerinde olsam o ilaçları kullanmayı bırakırım, bende bir ara kullanmıştım.. İnsanı daha çok depresyona sokan, kafayı uyuşturup salak gibi gezdiren, arada bir vucudu titreten berbat bagımlılık yapan ilaçlar... Ölüm hepimizin başına gelecek bir gerçek, evet hepimiz yalnız bir şekilde kalıcaz.. İnsan ölümü hic bir zaman kabullenmez..düşünmek dahil istemez, cok zor.. Hele ki sevdiklerini kaybedince, daha iyi anlıyor hayatı... Bana doktorum demişti ki acıyı kabullenip, onunla yaşamayı baş edebilmeyi ögrenme bilmelisin... Daha hayatına cok şey iyi veya kotu girecek.. Her zaman depresyon ilaçlarıyla yaşayamazsın... Gerekirse agla her gün, acını içine atma... Zamanla unutmuycaksın, Ama alışacaksın dedi... Evet ben şimdi ilaç kullanmıyorum bıraktım ama, acıyla yaşamayı kabullendim cok az da olsa...kendime hep şunu söylerim! Bu dünyada bir tek sen degilsin acı çeken, önemli olan iyi insan olarak yaşayabilmek... İnsanlara kötülük yapmamak, yoksa hepimiz bu dünyada yaptıklarımızı götürücez öbür tarafa... Bu dünyaya biz imtihan olarak geldik... Hic şüphesiz...
İlaca karşı bu düşünceler ve önyargılar var diye bu kadar mutsuz ve sorunlu insan var. Bi insanın antidepresana ihtiyacı varsa kullanmalı hayat kalitesini yükseltmeli. Kaldı ki her ilaç aynı olumsuz etkileri göstericek değil
 
Tibbi gereklilik varsa ilac kullanilir. Nasil ki bir yerimiz agriyinca ilac kullaniyorsak psikolojimiz bozuldugunda da kullanmamiz kadar dogal bir sey olamaz. Sadece yas doneminde kullanip kullanmama konusu tartismali; onun disinda kimse kimseye ilac kullanma diyemez bana gore. Ustelik obur taraf falan demissiniz, nereden biliyorsunuz konu sahibinin inancli oldugunu? Dini yorum yapmak yasak
Kimsenin inançlarını, tartışıyorum veya sorgulamam... Siz ne kadar tersten duruma bakıyorsunuz... İlac kullanmanın sonu yok demek istedim.. Tabiki de ben doktor degilim, kullanamazsın demiyorum.. Bence siz yorumu başka yerlere çekmeye çalısıyor sunuz.
 
İlaca karşı bu düşünceler ve önyargılar var diye bu kadar mutsuz ve sorunlu insan var. Bi insanın antidepresana ihtiyacı varsa kullanmalı hayat kalitesini yükseltmeli. Kaldı ki her ilaç aynı olumsuz etkileri göstericek değil
Olabilir, bu kişinin istegi dahilindedir zaten.. Bugün antidepresan ilaç kullanımı sırasında Türkiye en önde. Bu beni bazen düşündürüyor acıkcası neden bu kadar fazla?
 
Kimsenin inançlarını, tartışıyorum veya sorgulamam... Siz ne kadar tersten duruma bakıyorsunuz... İlac kullanmanın sonu yok demek istedim.. Tabiki de ben doktor degilim, kullanamazsın demiyorum.. Bence siz yorumu başka yerlere çekmeye çalısıyor sunuz.
Yooo gayet duzden anliyorum. Ben senin yerinde olsam ilac kullanmam seklinde tavsiye veriyorsunuz. Bu tavsiyeyi neye dayanarak veriyorsunuz diyorum ben de
 
Yooo gayet duzden anliyorum. Ben senin yerinde olsam ilac kullanmam seklinde tavsiye veriyorsunuz. Bu tavsiyeyi neye dayanarak veriyorsunuz diyorum ben de

Yooo gayet duzden anliyorum. Ben senin yerinde olsam ilac kullanmam seklinde tavsiye veriyorsunuz. Bu tavsiyeyi neye dayanarak veriyorsunuz diyorum ben de
Depresyon ilaçları bagımlılık yapar.. Ömür boyu kullanamazsın demek istedim.. Cok biliyorsanız siz anlarında biz bilgilenelim.... Sizin gibi her lafı bir yere ceken kavgaya dönüştürmek isteyenler
 
Back
X