- 24 Şubat 2021
- 1.672
- 2.300
- 83
- Konu Sahibi lotuscicegii
- #1
Hemşireyim. Mesleğimi çok seviyorum hatta aşığım. İşe geldiğim günler içim içime sığmıyor o derece seviyorum. Ama, amalar var işte. Son dönem hastalara bakıyorum. Sanırım bu mesleğin en kötü kısmı bu bölümde çalışmak. İşini bu kadar severken aynı zamanda da psikolojik olarak tükenmek.. anlatılması zor yaşaması daha zor. Birgün gördüğün hastayı ertesi gün nöbetinde görememek.. çok korkuyorum diye gözlerine acı dolu bakmaları… az önce morgun önünde ağlayan insanlara baktım uzun uzun. Normalde o ortamda durmamaya çalışırım. Tabutun basında ağladılar ağladılar… sonra cenaze aracı gitti aile birbirine sarılarak geri döndüler ve evlerine gittiler. Çok tuhaf hissettim. Bir yığın insanda biriktirsen ölürken yapayalnızsın. Bir yıl önce kendi babamı kaybettim. Onu son haliyle hatırlamak isterken morgta gördüm bir şekilde. Onun soğuk halini gördüğümden beri hayata farklı bakıyorum. Herşey anlamsız geliyor. Depresyona girdim diye psikolojik destek aldım ilaç verdi doktor kullanıyorum. Ama duygularımda değişme yok. Evet ağlama krizlerim bitti durup durup aynı şeyleri düşünmüyorum ama ölüm gerçeğini değiştirmiyor tabi. Dert ettiğim onca saçma sapan şey var üstelik. Kendimi anlatabildim mi bilmiyorum biraz içimi dökmek rahatlamak istedim. Eski halimi çok özledim…