- 29 Ağustos 2014
- 151
- 75
- 123
İçimi dökeceğim hiç bir yer yok. Kendimi çok yalnız hissediyorum. Üstelik hissetmekle kalmıyorum; öyleyim. Çok şeyi değiştirmek için uğraştım olmadı. Zamana bıraktım zaman ilerledi ben geri kaldım. Her şeyim sıfırmış gibi... Düşünüyorum da ben ne zaman bu hale geldim diye geçmişi de unutmuşum hatırlayamıyorum. Hayır, abartmıyorum. Bir çok izler silinmiş üstelik neden bilmiyorum. Değişmek istiyorum. Öyle böyle değil tanınmayacak kadar. Ne yapacağımı bilmiyorum. Sinirleniyorum bir de sonra kendime kızıyorum. Birilerinin canını acıtabiliyorum sözlerimle. Marifet değil bu yaptığım. Bende istemiyorum yapmak zaten. Aslında kimse bana bulaşmadan bir şey dediğim yok ama insan yine de kendini yiyip bitiriyor. Çünkü acıtıyor hem beni hem karşımdakini... Erkek arkadaşım yok bir kaç beğenen çıkıyor ama gelip konuşamıyor. Kendime ergenlikte bitti bu ne ifade ne olacak dost gibi yaklaşsan diyorum , olmuyor. Başaramadım bir türlü yaşamayı. Çevremdeki herkes birbiri ile tartışıyor. Kulaklarımı kapatıp ağlamak istiyorum. Hiç istemediğim bir hayat içerisindeyim. Ölmesinden korktuğum insanlar var hayatımda yaşı da hayli geçmiş. Onları bırakıp gidemiyorum. Mutsuz olduğumda bile "güleceksin!" Diyen gözlerle karşılaşıyorum. Yutkunuyorum ve gülüyorum. Sonra bir film izlerken hıçkırıyorum süzülürken yaşlar. Ne iyi gelir bilmiyorum ama büyüklerle takılmaktan yaşıtımla konuşmayı unuttum. Eskilerde kaldı benim beyin. Oysa gençlik çağı güzel bir çağdı öyle dediler. Herkes aldı başını gidiyor. "Beni de alın! "Diyemiyorum işte..
