Merhaba öncelikle başka bir hesabım vardı hem şifresini unuttum hem de o hesabı artık kullanmak istemiyorum eğer sorun olmayacaksa.
Fazla vaktinizi almadan derdime geçeceğim gerçekten fikirlerinize çok ihtiyacım var. Ben 22 yaşında, aslında hayatında hiçbir sorunu olmayan genç bir kızım. Ailem, arkadaşlarım, maddiyat, okul hayatım hiçbiriyle ilgili sorunum yok hatta sahip olduğum şeylerden dolayı ne kadar şanslı olduğumun da farkındayım. Sahip olamadığım tek bir şey var ki, beni sahip olduklarım konusunda nankörleştirip mutsuz birine dönüştürdü.
Bundan 1.5 sene önce birine aşık oldum. İlişkimiz çok kısa sürdü sonrasında da aylarca konuşmadık ama ben birinin yokluğuna ne kadar sadık kalınabilirse o kadar kaldım. Karşıma çıkan insanları reddettim, aylarca her gün rüyamda gördüm sürekli ağladım. Karşı taraf için bu süreç tabii ki bende ilerlediği gibi ilerlemedi. Ekim ayında ortak arkadaşımızla ilgili bir konudan ötürü tekrar konuşmaya başladık ve sonrasında ilişkimiz sürekli kavga-barış şeklinde ilerledi. Çok uzun ve benim açımdan bir o kadar da kalp kırıcı olduğu için detayları anlatmak istemiyorum fakat en son her şeyi hallettik barıştık derken bir kadının terk edilebileceği en kötü şekilde terk edildim hatta kandırıldım. Terk edilmemin üzerinden de iki ay geçti.
Derdimin esas noktasına gelirsek, ben çok üzülüyorum. Burada bazen yorumlar okuduğumda insanlar (gerçekten mantıklı ve olması gerekenin bu olduğunu biliyorum) hak etmeyen kişiye aşık olmanın saçmalığından ve hatta gurursuzluğundan bahsediyorlar. Oturup düşünüyorum neden böyle bir insan olduğumu, kendimden nefret ediyorum artık. Hayatıma girmeye çalışan insanlara şans veremiyorum çünkü birini unutamamışken başkasıyla bir ilişkiye başlamak karşı tarafa da haksızlık gibi geliyor zaten kimseye karşı bir şey hissedemiyorum. Çok mu olumsuz bakıyorum bilmiyorum fakat aşk tek seferlik bir şeydi ve ben bu hakkımı yanlış kişide kullanarak bitirmiş gibi düşünüyorum. Bana yapılan bunca kötülüğe rağmen nasıl hala bu kişiye aşık olabilirim diye kendimi yiyip bitirdim. Arkadaşlarıma bitti gitti diyorum, dışarıya yansıtmamaya çalışıyorum ama her gece ağlıyorum. Aklımdan hiç çıkmıyor ve gerçekten kocaman bir ağırlıkla hayatıma devam etmeye çalışıyorum. Yas sürecim hiç bitmeyecek ve hiç unutmayacak gibiyim.
Bu yaşlarda belki aynı şeyleri yaşayanlarınız olmuştur, belki aşk tek seferlik değildir, şu an hissettiklerime ileride gülüp geçeceksin diyenler olur mu merak ettim. Gerçekten tekrar aşık olmayı o kadar çok istiyorum ki hatta gerekirse karşıma çıkacak kişiyle kötü bitsin ama hayatımın sonuna kadar aşık olduğum tek insan bu çocuk olmasın diyecek haldeyim. En yakın arkadaşımız aynı kişi laf arasında bile olsa ondan aldığım haberler beni daha çok üzüyor.
Muhtemelen yakın zamanda evlenecek, ben de okulum bitince aynı şehirde olacağım küçük bir yerde olduğumuz için eşiyle, çocuklarıyla göreceğim ileride. Hayata dair mutluluk planlarım arasında da iyi bir iş sahibi olmak, güzel bir aile kurmak, bu yaşlarda çok saçma diyebilirsiniz ama çocuk sahibi olmak falan vardı. Kariyer planım hariç elimde koca bir sıfırla kaldım. Aşk konusunda yaşadığım mutsuzluk hayatımdaki diğer her şeyi de etkilediği için kendime hiç yakıştırmadığım bir insana dönüştüm. Derdimi de sizinle paylaşmak istedim. Olumsuz da olsa düşüncelerinizi yazarsanız çok sevinirim.
