- 8 Ekim 2010
- 875
- 184
- 323
- 38
- Konu Sahibi siyahbeyazbilgisayar
- #1
Ne yapmalıyım nasıl yapmalıyım bilmiyorum.
bir buçuk yıllık evliyim. Ailelerden uzakta yaşıyoruz. Ve malesef eşimle tartışmalarımız bitmiyor.üç gün iyiysek dördüncü gün kötüyüz.Eşimin benle ilgili şikayeti agresif olmam.
Ben bile bu kadar agresif olduğumu bilmiyordum. Ani çıkışlarım var. Nasıl yaptığımı ben de bilmiyorum.Bir de yaşanan birşeyi unutamıyorum.Mesele eşimin ailesiyle ilgili bir problem yaşanmışsa bunu unutamıyorum.Çünkü eşimle sonuna kadar konuşamıyoruz.Konuşurken ortasında başka meselelere geçip gidiyor.
Eşimde vurdumduymaz umursamaz davranıyor.Böyle davranmayı denedim bende ama olmadı.O bir hata yapmışsa evet hatalıyım yapacak birşey yok deyip çekiliyor.Ben günlerce kendi kendimi yiyorum.garantici bir insanım ve aklımdaki konuyu netleştirmek benim için çok önemli.Ve bu aşamadığım meseleler bir anda ortaya çıkıveriyor.
Tabi bir de çocuk meselesi var. tartışmanın olduğu ortamda çocuk olmaz diyorum ben istiyorum diyor. Ben hazır değilim diyorum tamam diyor biraz zaman geçiyor sonra aynı konu.Tamam çocuk yapalım desem benden iyisi yok. Ama bana göre bu çocuğu kullanmak demek. Çocuk meselesi yüzünden beni kırmaya çalıştığını düşünüyorum.doğuracak bakacak olan benim sonuçta. ben daha kadın doğum muayenesi korkumu bile aşabilmiş değilim.
ilişkimizde saygıyı yitirmeye başladığımızı düşünüyorum. Ki saygı biterse herşey biter bunu biliyorum.Her tartışmada laf boşanmaya o kadar kolay geliyor ki. ertesi gün üzülüyor söylediğine ama sonuçta söylüyor.
Kendimi inanılmaz özgüvensiz hissediyorum.bana tavır yaptığı dönemlerde hep alttan aldım eşime karşı.ya da sinirli cevap veerdim.Yüz kişinin önünde konuşma yapıp tek kelime takılmayan ben özgüvenimi yitirdim galiba. aldığım kilolar çirkin görüntüm evdeki huzursuzluk çocuk meselesi boğuluyorum.
düşünüyorum ben eşime karşı bile şeffaf olamayacaksam kime karşı olabilirim. eşlerimize bile mesafeli mi davranmamız gerek.
Cevaplarınız için şimdiden çok teşekkürler.
bir buçuk yıllık evliyim. Ailelerden uzakta yaşıyoruz. Ve malesef eşimle tartışmalarımız bitmiyor.üç gün iyiysek dördüncü gün kötüyüz.Eşimin benle ilgili şikayeti agresif olmam.
Ben bile bu kadar agresif olduğumu bilmiyordum. Ani çıkışlarım var. Nasıl yaptığımı ben de bilmiyorum.Bir de yaşanan birşeyi unutamıyorum.Mesele eşimin ailesiyle ilgili bir problem yaşanmışsa bunu unutamıyorum.Çünkü eşimle sonuna kadar konuşamıyoruz.Konuşurken ortasında başka meselelere geçip gidiyor.
Eşimde vurdumduymaz umursamaz davranıyor.Böyle davranmayı denedim bende ama olmadı.O bir hata yapmışsa evet hatalıyım yapacak birşey yok deyip çekiliyor.Ben günlerce kendi kendimi yiyorum.garantici bir insanım ve aklımdaki konuyu netleştirmek benim için çok önemli.Ve bu aşamadığım meseleler bir anda ortaya çıkıveriyor.
Tabi bir de çocuk meselesi var. tartışmanın olduğu ortamda çocuk olmaz diyorum ben istiyorum diyor. Ben hazır değilim diyorum tamam diyor biraz zaman geçiyor sonra aynı konu.Tamam çocuk yapalım desem benden iyisi yok. Ama bana göre bu çocuğu kullanmak demek. Çocuk meselesi yüzünden beni kırmaya çalıştığını düşünüyorum.doğuracak bakacak olan benim sonuçta. ben daha kadın doğum muayenesi korkumu bile aşabilmiş değilim.
ilişkimizde saygıyı yitirmeye başladığımızı düşünüyorum. Ki saygı biterse herşey biter bunu biliyorum.Her tartışmada laf boşanmaya o kadar kolay geliyor ki. ertesi gün üzülüyor söylediğine ama sonuçta söylüyor.
Kendimi inanılmaz özgüvensiz hissediyorum.bana tavır yaptığı dönemlerde hep alttan aldım eşime karşı.ya da sinirli cevap veerdim.Yüz kişinin önünde konuşma yapıp tek kelime takılmayan ben özgüvenimi yitirdim galiba. aldığım kilolar çirkin görüntüm evdeki huzursuzluk çocuk meselesi boğuluyorum.
düşünüyorum ben eşime karşı bile şeffaf olamayacaksam kime karşı olabilirim. eşlerimize bile mesafeli mi davranmamız gerek.
Cevaplarınız için şimdiden çok teşekkürler.
Son düzenleyen: Moderatör:
