- Konu Sahibi gamzeyilmaz
- #1
merhabalar
aslında konuya nasıl girmeli bilemıyorum.sadece içimdekileri anlatmak ve bi nebzede olsa rahatlamak istiyorum...
eşimle yaklaışk 1,5 aydır ayrı yaşıyoruz.o kendı aılesyle bende kendi ailemle birlikteyim.3 senelik bir evliliğimiz v bu evliliktende 1,5 yaşında küçük bir oğlum var...
ayrılma sebebimiz ne aldatma ne dayak ne kumar ne içki...
sadece eşimin sorumsuzluğu...hiçbrşeyle ilgilenmeyip bizi hep 2.plana atması evimizle ilgilenmemesi ve son zamanlarda işlerine bizlere oldugundan daha fazla ilgi göstermesi....kısacas ihmal ve ilgisizlik sonucu gelınmıs bir noktadayız...Ayrıldıgımız gunden beri bana hiç dön demedi,gel demedi...
yakında avukatlarımızla konsup anlaşıcaz...sanırım bu sürec yaklastıkca gerlıyorum...Sonucta 3 senenın ve oncesınde 2senelik bir flort doneminin bir alıskanlıgı var
velhasıl kelam ailem bu durumdan rahatsız deıl bende deılım ama içim buruk...Bakıyorumda ailemle ikende daha bi dikkatli olmam gerekiormus...zannettıgım kadar kolay olmayacak ben kendı evımde yaşamak istiyorum ama bebeğim küçük ona bakacak kimse yok kendı evım aılemın evıne cok uzak...bir yandan çalışıorum...öyle bir arada derede kaldımki ağlayamıyorum bile....kendımı sıkmaktan hep güçlüymüş gibi durmaktan kuyrugumu ındırememekten cok yoruldum...keşke bu noktaya gelınmeseydı,bana giderken gitme deseydın,tutsaydın kolumdan oturtsaydın asagıya....Hayatım hep yanlışlarla dolu ve hiç kurtuşamıyorum bu yanlışlardan...Ben ne zmn buyuyecegım...
ne yapacagım şimdi kendimi nasıl açıcam hayata nasıl tutunacagım tekrardan...
ERkek gibi kadın diorlar güçlü diorlar herşeyi yapar diorlar ama ben kadınım ağlamama bile müsade yokken daha ne kadar güçlü olabilirimki...
kusura bakmayın nolur sadece çok karmaşığım öle içimden gelenleri yazmak istedim sadece





aslında konuya nasıl girmeli bilemıyorum.sadece içimdekileri anlatmak ve bi nebzede olsa rahatlamak istiyorum...
eşimle yaklaışk 1,5 aydır ayrı yaşıyoruz.o kendı aılesyle bende kendi ailemle birlikteyim.3 senelik bir evliliğimiz v bu evliliktende 1,5 yaşında küçük bir oğlum var...
ayrılma sebebimiz ne aldatma ne dayak ne kumar ne içki...
sadece eşimin sorumsuzluğu...hiçbrşeyle ilgilenmeyip bizi hep 2.plana atması evimizle ilgilenmemesi ve son zamanlarda işlerine bizlere oldugundan daha fazla ilgi göstermesi....kısacas ihmal ve ilgisizlik sonucu gelınmıs bir noktadayız...Ayrıldıgımız gunden beri bana hiç dön demedi,gel demedi...
yakında avukatlarımızla konsup anlaşıcaz...sanırım bu sürec yaklastıkca gerlıyorum...Sonucta 3 senenın ve oncesınde 2senelik bir flort doneminin bir alıskanlıgı var
velhasıl kelam ailem bu durumdan rahatsız deıl bende deılım ama içim buruk...Bakıyorumda ailemle ikende daha bi dikkatli olmam gerekiormus...zannettıgım kadar kolay olmayacak ben kendı evımde yaşamak istiyorum ama bebeğim küçük ona bakacak kimse yok kendı evım aılemın evıne cok uzak...bir yandan çalışıorum...öyle bir arada derede kaldımki ağlayamıyorum bile....kendımı sıkmaktan hep güçlüymüş gibi durmaktan kuyrugumu ındırememekten cok yoruldum...keşke bu noktaya gelınmeseydı,bana giderken gitme deseydın,tutsaydın kolumdan oturtsaydın asagıya....Hayatım hep yanlışlarla dolu ve hiç kurtuşamıyorum bu yanlışlardan...Ben ne zmn buyuyecegım...
ne yapacagım şimdi kendimi nasıl açıcam hayata nasıl tutunacagım tekrardan...
ERkek gibi kadın diorlar güçlü diorlar herşeyi yapar diorlar ama ben kadınım ağlamama bile müsade yokken daha ne kadar güçlü olabilirimki...
kusura bakmayın nolur sadece çok karmaşığım öle içimden gelenleri yazmak istedim sadece





