Merhaba ben bosanma karari almak uzereyim. 10 yildir evliyiz 7 yasinda oglum var. O kadar cok zorluk cektim ki basima gelmeyen kalmadi. Yillarca annesinin bize yaptigi neqativlerle yiprandim, kac kere ayriligin eşiyinden döndük. Çoğu zaman da ben ayakta tuttum aileyi. Eşim önceleri biraz iyiydi. Şimdi o iyiler de kayboldu. Zamanla o neqativlerden mi oldu yoksa ne anlamadım. Bide itiraf ediyorum peşinden hep gittiğim için de çok rahat davranmaya başladı, cepte görüyor hep. Ne anlatsam taş duvar oldu, ne olsa tek suçlusu ben oldum. Bide güvenimi de yitirdi ve hiç umrunda bile değil. Önceleri az da olsa dil dökerdi o bile yok. Bilinçli yapıp yapmadığını da bilmiyorum. Güler, sarılır ama duygularıma, sözlerime önem vermiyor. Gece diyorum ki yarı ciddi yarı şakayla "bu gidişle kendini mahkemede bulacaksin" diyor ki "napim?". Daha önceleri de böyle söylediği oldu. Ben alınmaya başlayıp söylenince de "bak gıcık oldunmu?" dedi. Sanki bilerek gıcık yaptım der gibi. Sonra odaya gelip şaka yaptım dedi ama inanmıyorum çok kırgınım her şeyine. Seviyorum ama yıprandım. Bir hareket etmiyor aile için. Ona karşı beynimde hep şüphe ve bunu düzetmek için bir şey yapmıyor. Umrunda olsa yapardı düşünüyorum. Her söylediğini sorgular oldum. Buda beni yoruyor. Güven kazanmak için bir şey yapmıyor. Önceleri de boşanma konusu oldu. Boşanma için ne senet lazımsa götürürdü guya mahkemeye vermek için ama hepsi boş çıkıyordu. Meğerse gizliyormuş senetleri guya mahkemeye vermiş gibi. Beni korkutmak içinmiş. Ben doğru karar mı alıyorum?
Son düzenleme: