Neye nasıl baslasam bilmiyorum. Dısardan bakıldıgında mutlu gibiyim,neseli biriyim, hayatımda beni büyük üzüntülere sürükleyecek seyler de yok cok sükür. Hicbir sey olmamasına ragmen bu hiclik beni cok yoruyor.. İssizim, bugüne kadar erkek arkadasım olmadı, hic hissedemedim o sevgiyi. Ve cevremdeki bütün arkadaslarım is güc sahibi, evini barkını kurmus insanlar. Biliyorum bunlar icin gec kalmıs degilim henüz 26 yasındayım ama yine de insanların kosturmalarını sessizce bi köseden izlemek bana acı vermeye basladı. Sanki kimse beni sevmeyecekmis gibi ya da hicbir zaman bir ise girip calısamayacakmısım gibi. Kendimi teselli etmeye calısıyorum, Allah baska dert vermesin diyorum ama artık ben de yolumu cizebilmis olmak istiyorum.Kendimi daha fazla nasıl motive edecegimi, nasıl sevmeye baslayacagımı bilmiyorum. Bu yol böyle gider mi yoksa bi anda nasipler benim de karsıma cıkar mı?