Bu benim hayatım diyememe!!

Nedesembilemedimkiben

Aktif Üye
Kayıtlı Üye
18 Mart 2019
80
93
88
43
Merhabalar..Uzun süredir paylaşmak istediğim bir konu var burdaki yorumları gerçekten umut verici buluyorum.
9 sene önce babamı 2 sene önce de annemi kaybettim.Annemi kaybettiğimden beri insanlara karşı kendimi savunmasız hissediyorum 38 yaşındayım ama sanki değilim sanki herkes hayatıma karışabilir her istediğini söyleyebilir çünkü bi ebeveynim yok. Zaten çok özgüvenli bir insan da değilim.Çok iyi anlaştığım bi sevigilim var maddi sorunum yok sevgilimle çok güzel bi hayat kurduk beraber iş kurduk ama bunların tadını çıkarmak yerine her telefon çaldığında kalbim yerinden çıkamacakmış gibi oluyo çünkü amcam arayacak sevgilimle ilgili bu hayatımla ilgili beni azarlayacakmış gibi kuruyorum devamlı ve devamlı.Babam çok despot bi adamdı herşeyimi eleştirdi şimdi annem öldükten sonra savunmasız kaldım ve özellikle baba tarafım beni eleştircekmiş gibi geliyo.Onlara da demek istiyorum ki bu benim hayatım artık bana karışamazsınız ne istersem yaparım.En sonunda artık terapi almaya karar verdim sizce faydası olur mu? başka neler yapabilirim ? Okuyan herkese teşekkürler....
 
Kültürden kaynaklı hep bunlar avrupada 18 oldun mu yallah diyorlar kendi başının çaresine bak,burda da bi rahat bırakmıyolar çünkü öyle görmüşler kendileri yaşadığını başkalarına da yaşatacaklar illa tatmin olsunlar.

Sen 18 değil 38 olmuşsun artık daha ne kadar böyle hissediceksin,boşver ve geri kalan hayatına huzurlu bi başlangıç yap,kimseye bağımlı değilsin bişey değilsin,tamam yalnız hissettiğin için biraz bunlar ama bunları kendin aşman gerek.
 
Buraya yazmakdan bile daha basit aslından benim hayatım karışmayın demek... kimden niye çekiniyorsunuz amca,dayı kim oluyor belli bir zamandan sonra anne baba bile hayata müdahale edemez... siz demeyin de ben olsam öküz öldü ortaklık bitti der resti çekerim öyle herşeye burnunu sokan akrabalara
 
Merhabalar..Uzun süredir paylaşmak istediğim bir konu var burdaki yorumları gerçekten umut verici buluyorum.
9 sene önce babamı 2 sene önce de annemi kaybettim.Annemi kaybettiğimden beri insanlara karşı kendimi savunmasız hissediyorum 38 yaşındayım ama sanki değilim sanki herkes hayatıma karışabilir her istediğini söyleyebilir çünkü bi ebeveynim yok. Zaten çok özgüvenli bir insan da değilim.Çok iyi anlaştığım bi sevigilim var maddi sorunum yok sevgilimle çok güzel bi hayat kurduk beraber iş kurduk ama bunların tadını çıkarmak yerine her telefon çaldığında kalbim yerinden çıkamacakmış gibi oluyo çünkü amcam arayacak sevgilimle ilgili bu hayatımla ilgili beni azarlayacakmış gibi kuruyorum devamlı ve devamlı.Babam çok despot bi adamdı herşeyimi eleştirdi şimdi annem öldükten sonra savunmasız kaldım ve özellikle baba tarafım beni eleştircekmiş gibi geliyo.Onlara da demek istiyorum ki bu benim hayatım artık bana karışamazsınız ne istersem yaparım.En sonunda artık terapi almaya karar verdim sizce faydası olur mu? başka neler yapabilirim ? Okuyan herkese teşekkürler....
38 yaşındasınız. Başka söze gerek yok bence. Arayan olursa direk ben 38 yaşındayım dersiniz.
 
Back
X