Bu dünyada cehennemi yaşıyoruz

Ben olsam annemle beraber yaşardım, annemi de boşanmaya ikna ederdim.

Babam denen adamın da ne hali varsa görsün en azından bizden uzak olsun derdim.

Burada kilit unsur anneniz. Ne yapıp edip kanına girin. Bu saatten sonra ne yaparım ya da babana kim bakar gibi şeyler der muhtemelen, alışmıştır.

Ama siz onu ikna edecekseniz. Kendinizden örnek verin. “Bıktım artık, beni etkiliyorsunuz, bi hayatım bile yok, kaç yaşına geldim şu hale bak, senin evladın mutsuz hala kocanı mı düşünüyorsun? bize bakan zaten benim. o olmasa, ne olur? biz ikimiz geçiniriz.

babamı düşündüğün kadar beni düşünmüyor musun? ben senin evladınım. Sana babamdan çok ben yoldaşlık yapıyorum. Ben yoruldum artık, bıktım” falan deyin.

aynen bunları söyleyin.
 
Ben olsam annemle beraber yaşardım, annemi de boşanmaya ikna ederdim.

Babam denen adamın da ne hali varsa görsün en azından bizden uzak olsun derdim.

Burada kilit unsur anneniz. Ne yapıp edip kanına girin. Bu saatten sonra ne yaparım ya da babana kim bakar gibi şeyler der muhtemelen, alışmıştır.

Ama siz onu ikna edecekseniz. Kendinizden örnek verin. “Bıktım artık, beni etkiliyorsunuz, bi hayatım bile yok, kaç yaşına geldim şu hale bak, senin evladın mutsuz hala kocanı mı düşünüyorsun? bize bakan zaten benim. o olmasa, ne olur? biz ikimiz geçiniriz.

babamı düşündüğün kadar beni düşünmüyor musun? ben senin evladınım. Sana babamdan çok ben yoldaşlık yapıyorum. Ben yoruldum artık, bıktım” falan deyin.

aynen bunları söyleyin.
Ben olsam annemle beraber yaşardım, annemi de boşanmaya ikna ederdim.

Babam denen adamın da ne hali varsa görsün en azından bizden uzak olsun derdim.

Burada kilit unsur anneniz. Ne yapıp edip kanına girin. Bu saatten sonra ne yaparım ya da babana kim bakar gibi şeyler der muhtemelen, alışmıştır.

Ama siz onu ikna edecekseniz. Kendinizden örnek verin. “Bıktım artık, beni etkiliyorsunuz, bi hayatım bile yok, kaç yaşına geldim şu hale bak, senin evladın mutsuz hala kocanı mı düşünüyorsun? bize bakan zaten benim. o olmasa, ne olur? biz ikimiz geçiniriz.

babamı düşündüğün kadar beni düşünmüyor musun? ben senin evladınım. Sana babamdan çok ben yoldaşlık yapıyorum. Ben yoruldum artık, bıktım” falan deyin.

aynen bunları söyleyin.

Neler demedim ki? 2-3 kez cinnet geçirdim evde. Ben de zamanında psikoloğa gittim babamdan dolayı, biliyor bunu da. Yeter artık diyorum, o kadar didiniyorum, çalışıyorum evime geldiğimde huzurlu olayım diyorum, böyle her gün huzursuzluk bizi yedi bitirdi artık sonu olmalı bir çözüm bulalım diyorum. Ben çalışırım yine herşeyi yaparım diye cesaretlendirmeye çalışıyorum ilk bir kaç saatten sonra yine vazgeçiyor. Babam değişmez bundan adım gibi eminim. Hepimiz onun yüzünden ölsek, çocuğum, eşim benden dolayı öldü diye bile düşünemeyecek bir adam. Anneme sen değiş diyorum. Sen biraz karşı çık, o iki yapıyorsa sen 3 yap seni sindirmesine müsaade etme diyorum. Bağırıyorsa sen daha çok bağır o da artık desin ki, ben bir şey yaparsam karşı çıkacak.

Kavga bitiyor, herkes köşesine çekilior. İçeriden "acım yemek getirin" diye bağıran bir adam. Annem de yemeğini hemen hazırlayıp kardeşimle bile olsa götürüyor. Aslında sorunun tek çözümü annem ama onu nasıl değiştirebileceğimi bilmiuorum.
 
Kardeşleriniz kaç yaşında? Annenizin ne hastalığı var, çalışabilir mi?

14 ve 20 yaşlarında, erkekler. bel fıtığı ve ayaklarında sorun var. Akşama kadar babamın peşinde o ayak ağrısıyla.
Annem çalışamaz sanırım ama çalışmasına da gerek yok, ben herşeyi ayarlarım. Ev de tutarım, yine evi de geçindiririm. Tek sorun annemin adım atması.
 
Neler demedim ki? 2-3 kez cinnet geçirdim evde. Ben de zamanında psikoloğa gittim babamdan dolayı, biliyor bunu da. Yeter artık diyorum, o kadar didiniyorum, çalışıyorum evime geldiğimde huzurlu olayım diyorum, böyle her gün huzursuzluk bizi yedi bitirdi artık sonu olmalı bir çözüm bulalım diyorum. Ben çalışırım yine herşeyi yaparım diye cesaretlendirmeye çalışıyorum ilk bir kaç saatten sonra yine vazgeçiyor. Babam değişmez bundan adım gibi eminim. Hepimiz onun yüzünden ölsek, çocuğum, eşim benden dolayı öldü diye bile düşünemeyecek bir adam. Anneme sen değiş diyorum. Sen biraz karşı çık, o iki yapıyorsa sen 3 yap seni sindirmesine müsaade etme diyorum. Bağırıyorsa sen daha çok bağır o da artık desin ki, ben bir şey yaparsam karşı çıkacak.

Kavga bitiyor, herkes köşesine çekilior. İçeriden "acım yemek getirin" diye bağıran bir adam. Annem de yemeğini hemen hazırlayıp kardeşimle bile olsa götürüyor. Aslında sorunun tek çözümü annem ama onu nasıl değiştirebileceğimi bilmiuorum.

O zaman sorunun çözümü artık siz oluyorsunuz. 30 yaşına gelmişsiniz be güzel çalışıyorsunuz da paranız var?

değer mi kahır çekmeye? Sizi büyüyüp yetiştirmiş olabilirler evet ama bu bi noktaya kadardır sonuçta.

Siz anneniz için elinizden geleni yaptınız mı? Bence evet, ikna etmeye çalışmışsınız ama yanaşmıyor.

Yanlış anlamayın ama sizin anneniz gibi kadınlara çok kızıyorum gerçekten. Evladının değerini bilmez, kocası döver söver yine de dibinden ayrılmaz.

İçiniz kıyamıyordur muhtemelen ama siz kendinizi parçalasanız da emin olun parçalandığınızla kalırsınız o yine, babanızdan vazgeçmez.

Kendinize bi ev tutun. Ara sıra görmeye gidin. Ya da ev arkadaşıyla kalın. Sizin de sağlığınız önemli. İnanın bana bunun sonu yok.
 
Ayni babam kendi adina bana telefon aldi kendi almis gibi gosterdi onuda evlenince kardesime biraktim. Herseyime engel oldu hakkimi helal etmiyorum ote dunyada bana cok borcu var hakkim olsun. Cani sagolsun brnde otefe olsun
 
O zaman sorunun çözümü artık siz oluyorsunuz. 30 yaşına gelmişsiniz be güzel çalışıyorsunuz da paranız var?

değer mi kahır çekmeye? Sizi büyüyüp yetiştirmiş olabilirler evet ama bu bi noktaya kadardır sonuçta.

Siz anneniz için elinizden geleni yaptınız mı? Bence evet, ikna etmeye çalışmışsınız ama yanaşmıyor.

Yanlış anlamayın ama sizin anneniz gibi kadınlara çok kızıyorum gerçekten. Evladının değerini bilmez, kocası döver söver yine de dibinden ayrılmaz.

İçiniz kıyamıyordur muhtemelen ama siz kendinizi parçalasanız da emin olun parçalandığınızla kalırsınız o yine, babanızdan vazgeçmez.

Kendinize bi ev tutun. Ara sıra görmeye gidin. Ya da ev arkadaşıyla kalın. Sizin de sağlığınız önemli. İnanın bana bunun sonu yok.
Hani anneniz gibi kadınlara kızıyorum demişsiniz ya aslında onların suçu yok onları yetiştiren anne baba cahil çocuklarına öğrettikleri şey kocaya itaat edeceksin gelinliğinle gittin kefeninle çıkarsın söylemleriyle yanlış yönlendirilmişler eşlerini sanki eş olarak değil de otorite sahibi her ne derlerse tamam denilecek bir sığınak mı zannediyorlar ya da baba olarak mı görüyorlar hiç anlayamıyorum
 
14 ve 20 yaşlarında, erkekler. bel fıtığı ve ayaklarında sorun var. Akşama kadar babamın peşinde o ayak ağrısıyla.
Annem çalışamaz sanırım ama çalışmasına da gerek yok, ben herşeyi ayarlarım. Ev de tutarım, yine evi de geçindiririm. Tek sorun annemin adım atması.
Yaşları küçük değil. Ama anneniz yaşlıysa o yaşlarda mecbur çekicem başka yol yok gözüyle bakılıyor.
Kardeşlerinizle örgütlenip söyleyin annenize.
 
Annenizde ki erkek sinek olsun başımda olsun yeterki mantığı sanırım. Keşke sizin düşündüğünüz kadar o da sizi düşünseydi. 30 yaşına gelmiş kızım bizden ötürü kendi hayatını kuramıyor bari akşam eve gelince bir huzuru olsun diyebilseydi.
Defalarca dayak yiyip oturmak, sana köpek gibi davranan bir adam için hala endiselenmek sabır timsali olmak degil aptallıkdir. Muhtemelen bırakırsam elalem ne diyecek diye de düşünüyor. Ben kardeşlerimi alır giderdim sanırım. Gelene de kapim açık olurdu. İyice ruh haliniz bozulup siz siz olmakdan çıktıktan sonra hiç bir şeyin önemi kalmayacak çünkü.
 
Sizin yerinizde olsam önce kardeşlerimle konuşur, sonra annemi karşıma alıp sorarım babam mı ben mi? Her zaman ki şeyleri sakin bir biçimde anlatırım annemden ve kardeşlerimden tercih yapmasını isterim. Sizi seçerse zaten sorun yok, boşanır. Babanızı seçerse gelmek isterlerse kardeşlerin ile ayrı eve çık. Bazı insanlar değişmiyor, anne de olsa yapılabilecek birşey yok maalesef. İlerde mutsuz olduğunu farkeder yanına gelirse ona göre halledersin zaten. Ama annen istemiyorsa hayatına bakmanın zamanı gelmiş çoktan
 
Merhaba, sorunum babam. 30 yaşındayım kendimi bildim bileli bize olan zulmü bitmedi. Kendisi çalışmıyor hasta ama sağlam zamanlarında da çalışmıyordu çalışsa dahi milletle kavga edip 1 ay bile dolmadan işten çıkıyordu. Babam çalışamadığı için evi ben geçindiriyorum fakat çalıştığım günden beri eve ne kadar vermem gerektiğini, kendime ne kadar almam gerektiğini kendisi belirliyor. İlk başlarda vicdan yapıp evi geçindiriyorum sonuçta fazlada versem zoruma gitmiyordu ama baktım bana sadece yol parası+çocuğa verilecek harçlığı veriyor maaşımı net söylememeye başladım. Yıllık izne çıkmadım birikim yaptım biraz da kredi çekip araba aldım kendime. Kredi taksitleri benim maaşımdan ödeniyor bunu büyük bir lütufmuş gibi sunup sana araba aldıka getiriyor her seferinde.

Maddi konuları da geçtim, maaşımın hepsini de vermeye razıyım artık. Babamın anneme yaptığı zulümün haddi hesabı yok. Kardeşlerimle bize de zamanında çok çektirdi, çocukken ses etmezdik korkardık ama zamanla karşı çıkmaya, hakkımızı savunmaya başladık böyle böyle bize artık eskisi gibi karışmamaya başladı çünkü bize bir şey yaptırmaya çalıştığında karşısında hakkını savunan, gerektiği yerde sesini yükselten birileri vardı ama annem ne olursa olsun hakkını savunamıyor.

Bugün yine bir konuda fikir uyuşmazlığı olmuş, annem de "para yok şu an sıkışığız, nasıl yapalım biraz rahatlayınca yaparız" demiş. Annemin üzerine yürümüş, dövmeye kalkmış. Benim dediğimi nasıl yapmazsın diye. Bir sürü borca girdim, sırf onu emekli etmek için ama bir şey istediğinde para yok lafını anlamıyor. Nora bulur, nora getirir. Sürekli dilinde bu. Eve geldim yine kavga gürültü. Sinirlerim zaten bu ara iyice yıprandı. Normalde aşırı uysal olan ben ufacık konulara aşırı tepkiler vermeye başladım. Çok sinirli, agresif bir yapıya büründüm. Neyse eve geldim sesleri dydum eve girmemele cinnet geçirmem bir oldu. Bağırmaktan sesim kısıldı. Kendimi kaybettim. Annem hasta, o halde peşinden koşup bebek gibi bakıyor, ilaçlarını ihmal etmiyor yediği önünde yemediği arkasında hala annemin hasta haliyle onu dövmeye kalkıyor. Bu bir değil iki değil. Annemin yediği dayakları anlatsam, annenden peygamber sabrı varmış dersiniz.

Buna benzer yüzlerce olay var. Anlatsam roman olur. Kara kara düşünüyorum çözüm bulamıyorum.

Ekonomik özgürlüğünü eline almış bir kadınım. Evden ayrılayım diyorum, ayrılırım da umrumda değil beni silmesi. Ama sorun bana yaptıkları değil, anneme yapılanlar. Zaten evden ayrılsam annemi dşünmekten kafayı yerim.

Diğer çözüm, Babamın psikolojik tedavi görmesi desem ki zaten uzun yıllardır psikolojik tedavi görüyor. Bir sürü ilaç kullanıyor.

Anneme boşan diyorum ilk bir kaç saat yarın adliyeye gidiyorum diyor sonra nasıl boşanıcam o ne yapacak, kardeşlerin ne olacak diye düşünüyor.

30 yaşındayım, evlenmeyi şu an için düşünmüyorum belki bunun altında annemiyalnız bırakmama isteği de yatıyor olabilir, neşeli, hayata her zaman pozitif bakan biriyim fakat böyle durumlar olunca hayattan soğuyorum. Siz söyleyin ne yapayım ben? Siz olsanız ne yapardınız?
Seni çok iyi anlıyorum aile içi şiddetten muzdarip birisi olarak, okul yıllarımda hep içimden derdim ki keşke yatak yorganımı da getirip burada uyusam eve hiç gitmesem.gidince işkence saatler başlayacaktı çünki . ben ne kadar yapıcı olsamda yetmiyordu sanırım seninde böyle olacak senin için üzgünüm ...
 
kardeslerin koskoca adam olmuslar. bu saatten sonra annenizi o adama ezdirmenizi hangi vicdanla aciklayabilirsin??
baban haric hepsini alacaksin bir ev tutacaksin. annen bir sure bu rahatligi gördukten sonra kesin bosanmaya karar verecek.
kadin bu sekilde saglikli düşünemez.
 
Benimde annem öyle malesef.
Boşamıyor ,çekiyor o adamı.
Hayatınıza bakın.
30yaş artık kendi ailenizi kurma çabaları ile geçmeli.
 
Kaçın kendinizi kurtarın. Annenizi razı olsa yanınıza alırsınız, ama siz böyle devam ederseniz ilerde ciddi anlamda hasta olursunuz stresten. Kendim yaşadım depresyondu panik ataktı yeme içme bozukluğu derken nerdeyse kafayı yedim. Insan ilk önce kendini kurtarmali. Güçlü olmalı, baskasina faydası olsun. Annenizi de psikoloğa götürün. Bence dayak yemekten ve ezilmekten ordan çıkmayi hayal bile edemiyor artık
 
Babayi evden gonderin ne halt yerse yesin sahsen benim basimda olsa oyle yapardim yada ailece cikar onu birakir kendimize duzen kurardik

Bana kalsa ekmek bile vermem. Ama annem de öyle bir vicdan var ki, el bebek gül bebek bakıyor kendisine. Anneler yemezler evlatlarına verirler ya, aynen öyle kendisi yemez babam daha fazla yesin diye ona yedirir. Ben artık babamı da suçlamıyorum, annem de sorun var, bu adamı böyle yapıp yapıp başımıza çıkardı. Aşırı taviz verdi. Her dediğine sustu. Babam bize zulüm ettikten sonra, anneme gidip söyle çocuklarına benden özür dilesin derdi. Annem de ne özürü yapan sensin demezdi, gelip gidin babanızın elini öpün derdi ama biz belli bir yaşa geldikten sonra hiç ezdirmedik, bize çıtını çıkaramıyor artık ama annemi ezdikçe eziyor. Ya hangi devirde yaşıyoruz, kadına "evin reisi benim, ben ne dersem o olur" deyip üzerine yürümek nedir? Ben de "evin reisi sen falan değilsin, eve parayı getiren evin reisi, evin reisi benim, dediğini yapmıyoruz, bu kadar" dedim. Benim de bütün sinir sistemimi mahvetti, aşırı tepkiler vermeye başladım, kendimi tutamıyorum.
 
Benimde annem öyle malesef.
Boşamıyor ,çekiyor o adamı.
Hayatınıza bakın.
30yaş artık kendi ailenizi kurma çabaları ile geçmeli.

Ben elimden geldiğince bir şeyler yapmaya çalışıyorum, kendimi ve onları mutlu edecek şeyler yapıyorum. Ama bu sorunlar ortaya çıkınca ister istemez etkileniyorum. Yani annem olmasa bir dakika durmam bu evde gider kendi düzenimi kurarım ama anneme dayanamıyorum. Çünkü zamanında yeterkince çekti, kendisi de diyor. Siz olmasanız bu yaptıklarının bin katını yapar.
 
Kaçın kendinizi kurtarın. Annenizi razı olsa yanınıza alırsınız, ama siz böyle devam ederseniz ilerde ciddi anlamda hasta olursunuz stresten. Kendim yaşadım depresyondu panik ataktı yeme içme bozukluğu derken nerdeyse kafayı yedim. Insan ilk önce kendini kurtarmali. Güçlü olmalı, baskasina faydası olsun. Annenizi de psikoloğa götürün. Bence dayak yemekten ve ezilmekten ordan çıkmayi hayal bile edemiyor artık

Ben kendimi pek iyi görmüyorum zaten. Ufak şeylere aşırı tepkiler veriyorum, olup olmadık şeylere sinirleiyorum. Eski kendimi bilmesem hep böyleyim derdim, ama eskiden aşırı uysal biriydim. Ben de, annem de psikoloğa gittik ama sorunu çözmedikçe hiçbir şey fayda etmiyor :(
 
Back
X