Merhabalar herkese, yorumlarınızı keyif ile okuyacağımı belirtir yazılarınız için şimdiden teşekkür ederim.
Ben 23 yaşındayım ailemden ayrı yaşıyorum, küçük bir ilde memurum.Erkek arkadaşımla aynı işyerinde çalışıyoruz. 1,5 yıl oldu tanışalı ama biz 7-8 aydır sevgililik evresindeyiz. Aileleri tanıştırdık geçen haftalarda ve gelin gelelim güncel düşüncelerime.
O denli karmaşık düşünceler içerisindeyim, kendi içimde öyle türlü tutarsızlıklar yaşıyorum ki. Bir an öyle bir feminen yapıya bürünüyorum bozulan eşyaları sanki herkül gücündeymişim gibi kimseye ihtiyaç duymaksızın gururla yapıp bununla övünürken yine öyle bir an geliyor ki kendimi kayınvalidesinin evinde, eltisiyle bulaşık yıkarken bilezikleri çıngırdatma yarışına giren gelin gibi hissediyorum.
Erkek arkadaşımı seviyorum aslında. Ama körkütük aşık değilim , öyle olarak evlenmekte şartım değil zaten. Onunlayken huzurluyum, geleceğe dair içerisinde onun da olduğu hayaller de kurarım ama neden bu düşüncelerimin önüne geçemiyorum, tutarsızlıklarıma bir çare bulamıyorum.Bir insan nasıl ne istediğini bilmez? Tekerlekte dönen fare gibi düşüncelerim.. Hep aynı döngüde. Ona da ayıp ediyorum böyle yaparak, böyle düşünerek. Oyalıyor gibi hissediyorum onu çünkü evlilik için ideal bir yaşta, ama ben bence değilim. Değilsem neden ailemle tanıştırdım ki diyorum sonra.. Bir tane hayatım var onu da böyle sızlanarak mı geçireceğim,seni mutlu eden neyse onu yap diyorum ama yazdığım diğer düşüncelerimden, düşüncelerime paralel olarak davranışlarımdan dolayı kendime zehir ediyorum her şeyi. Sanırım ben tıkandım, hayatıma nasıl yön vermem gerektiğini bilemiyorum.
Ben 23 yaşındayım ailemden ayrı yaşıyorum, küçük bir ilde memurum.Erkek arkadaşımla aynı işyerinde çalışıyoruz. 1,5 yıl oldu tanışalı ama biz 7-8 aydır sevgililik evresindeyiz. Aileleri tanıştırdık geçen haftalarda ve gelin gelelim güncel düşüncelerime.
O denli karmaşık düşünceler içerisindeyim, kendi içimde öyle türlü tutarsızlıklar yaşıyorum ki. Bir an öyle bir feminen yapıya bürünüyorum bozulan eşyaları sanki herkül gücündeymişim gibi kimseye ihtiyaç duymaksızın gururla yapıp bununla övünürken yine öyle bir an geliyor ki kendimi kayınvalidesinin evinde, eltisiyle bulaşık yıkarken bilezikleri çıngırdatma yarışına giren gelin gibi hissediyorum.
Erkek arkadaşımı seviyorum aslında. Ama körkütük aşık değilim , öyle olarak evlenmekte şartım değil zaten. Onunlayken huzurluyum, geleceğe dair içerisinde onun da olduğu hayaller de kurarım ama neden bu düşüncelerimin önüne geçemiyorum, tutarsızlıklarıma bir çare bulamıyorum.Bir insan nasıl ne istediğini bilmez? Tekerlekte dönen fare gibi düşüncelerim.. Hep aynı döngüde. Ona da ayıp ediyorum böyle yaparak, böyle düşünerek. Oyalıyor gibi hissediyorum onu çünkü evlilik için ideal bir yaşta, ama ben bence değilim. Değilsem neden ailemle tanıştırdım ki diyorum sonra.. Bir tane hayatım var onu da böyle sızlanarak mı geçireceğim,seni mutlu eden neyse onu yap diyorum ama yazdığım diğer düşüncelerimden, düşüncelerime paralel olarak davranışlarımdan dolayı kendime zehir ediyorum her şeyi. Sanırım ben tıkandım, hayatıma nasıl yön vermem gerektiğini bilemiyorum.
Son düzenleme: