kendimi çok tuhaf hissediyorum 3-4 gündür canım bağıra bağıra ağlamak istiyor.
25 gün oldu 6 aylık hamileydim sonlandırmak zorunda kaldık.çok zor günler geçirdim,geçiriyorum.o 6 ay zaten hep bi mücadele içinde geçti.evden çıkamadm doğru dürüst rahatsızdım vs.
çevremde kimsenin bana acımasını istemiyorm kimseyle görüşmekte istemiyorum.kendimi ev işine verdim ama ruhum daralıyor.hem yalnız kalmak istiyorum hem sıkılıyorm.ne yapacağımı şaşırdım.uyuyamıyorum.başımı yastığa koyunca hastanede yaşadıklarım geliyor gözümün önüne.çok zor doğum yaptm bir sürü sorun çıktı bebeğimn eşi düşmedi çok acı çektim hepsini tekrar yaşıyorum hergün.Allahm kimseye yaşatmasın.
eşimlede tartışıyoruz bana destek olmuyo gibi geliyor ya da yeterince destek mi onu da bilmiyorum.dün tartıştık konuşmadm hiç sabahta kontrolüm vardı birlikte gidecektik uyandırmadan çıktım gittim gezdim bir başıma yeni geldim eve.dışarda iyiydim eve geldim yine aynı moda girdim geldiğimden beri ağlıyorum.kaldığım yerden devam ediyorm.ne olacak nasıl olacak böyle hiç bir fikrim yok.çalışmak istiyorum şuanda iş yok ortalıkta.ailemlede görüşmek istiyorum.tamamen gereksiz bir insan oldum çıktım sanki.ufffff ne yapıcam ben ((
Esin yeterince destek olsa keske. Ama belki bilmiyordur ne yapacagini. Allah sabir versin, yasadiklarin agir seyler.
Acini yasa ama bence esinle kavga etme, cunku hic bir sorunu cozmez, bir sorununa bir sorun daha eklenir sadece.
Esin yeterince destek olsa keske. Ama belki bilmiyordur ne yapacagini. Allah sabir versin, yasadiklarin agir seyler.
Acini yasa ama bence esinle kavga etme, cunku hic bir sorunu cozmez, bir sorununa bir sorun daha eklenir sadece.
eşimin bişe dediğide yok aslında ben konuşuyorm o susuyo.stresimi onun üstünde atıyo gibiym.ama nasıl davranacağımıda bilmiyorm istemedn oluyor elimde değil.çok yorgunum beynim çok dolu
kendimi çok tuhaf hissediyorum 3-4 gündür canım bağıra bağıra ağlamak istiyor.
25 gün oldu 6 aylık hamileydim sonlandırmak zorunda kaldık.çok zor günler geçirdim,geçiriyorum.o 6 ay zaten hep bi mücadele içinde geçti.evden çıkamadm doğru dürüst rahatsızdım vs.
çevremde kimsenin bana acımasını istemiyorm kimseyle görüşmekte istemiyorum.kendimi ev işine verdim ama ruhum daralıyor.hem yalnız kalmak istiyorum hem sıkılıyorm.ne yapacağımı şaşırdım.uyuyamıyorum.başımı yastığa koyunca hastanede yaşadıklarım geliyor gözümün önüne.çok zor doğum yaptm bir sürü sorun çıktı bebeğimn eşi düşmedi çok acı çektim hepsini tekrar yaşıyorum hergün.Allahm kimseye yaşatmasın.
eşimlede tartışıyoruz bana destek olmuyo gibi geliyor ya da yeterince destek mi onu da bilmiyorum.dün tartıştık konuşmadm hiç sabahta kontrolüm vardı birlikte gidecektik uyandırmadan çıktım gittim gezdim bir başıma yeni geldim eve.dışarda iyiydim eve geldim yine aynı moda girdim geldiğimden beri ağlıyorum.kaldığım yerden devam ediyorm.ne olacak nasıl olacak böyle hiç bir fikrim yok.çalışmak istiyorum şuanda iş yok ortalıkta.ailemlede görüşmek istiyorum.tamamen gereksiz bir insan oldum çıktım sanki.ufffff ne yapıcam ben ((