- 2 Aralık 2012
- 452
- 284
- 123
- Konu Sahibi dr_patoloji
- #1
İyi akşamlar bayanlar. Eski konularımı bilenler bilir. Geçen cuma günü başımıza gelen olayda eşim bana ben ona çok kırıldım. Eve döndüm hiçbirşey olmamış gibi karşıladı ama ben çok öfkeliydim. Neyse. Kızgınlık anında artık umrumda değilsin demem üzerine herşeyin başladığı 6 ekimde gel bu işi bitirelim dedi. Anlaşmalı boşanmayı teklif etti. Hayır demedim ama engel de olmayacağım. Ama bunun lafını ettiği an sanki koca bir öküz yüreğime oturdu. Çıldırasım geldi yuvam dağılıyor onu bir daha göremeyeceğim. Dört yıllık emek gitti diye bağırarak ağlamak geldi ama sonra bana yaşattıkları üzüldüğüm anlar ben herşeyi biliyorum havaları falan....... Geldi aklıma. Sonra vicdanıma sordum sen bu evlilik için herşeyi yaptın mı diye.belki de yapmadım,onun horultusuna dayanıp yanında yatmalıydım,Cinsel sorunlarını bana yaktığında sesimi çıkatmamalıydım, benden habersiz doğum izninde kayınvalideyi eve getirip baktırma planlarını sineye çekmeliydim,bebek çıldırasıya ağlarken ona dokunmayıp yardım istemeyip kurmaylığa çalışmasına teşvik etmeliydim, 40 derece ateşle popodan yenen iğne ile yatıp kaldığım için balayının tadını çıkaramadığı için ben suçluyum, akrabaları akın akın gelmek isteyipte ben geri çevirince suçlu ben oldum, evde yemek yapmayı beceremeyip,yorgunluktan veya gebelikten yemek yapamadığım için ben suçluyum. Evde yapılan yemeği beğenmeyip gidip dışarıda yemesine müsaade ettiğim için ben suçluyum.........daha anlatsam gider ama ben neden çok üzülüyorum. Neden perişan hissediyorum. Bu iş artık bitti.