ÇALIŞAN ANNE sendromunda mıyım?

Çalışıyorum,hayat şartları gereği çalışmak zorundaydım. Nefret ediyorum artık bu cümleden ama ona daha iyi hayat şartları sunabilmek adına,ona her ay yeni kıyafetler almak adına sadece bunlarla avutuyorum kendimi. Ama ne kadar iyi anneyim , bir orda bir burda bir yanımızda bir değil. İşten çıkmak bir çözüm değil,işte çalışmak maddi anlamda çözüm ama manevi anlamda değil. Duygularım o kadar karmakarışık ki üstün körü cümleler kurabiliyorum. Evladımı istediğim şekilde büyütemiyorum belki de,sadece görsel anlamda .... ama o ne derece mutlu bu durumdan ? İleri de neden anne neden yanımda olmadın der mi bana , çalışmadığım zaman daha bir bağlıydıl her zaman onunla ... ama şimdi değil , yorucu yoruluyorum yetmeye çalışıyorum ne derece yeterliyim bilmiyorum ama hayatın toz pembe değil tabi ki. Yani her ne kadar anlatabildiysem artık kırıcı oluyorum . Herşeyinden uzak kaldığım için çevremdekileri de kırıyorum özellikle bakan canım annemi . Herkesin hayatı allak bullak olmak zorunda mı diye düşünüyorum. Düşünüyorum sadece ama cesaret edemiyorum... bu durumu tek yaşayan ben miyim? Bir ben mi giriyorum bu çıkmaza ..

Bunları düşünür sen kendini daha çok yıpratır, yıprandıkça çocuğuna verimliliğin , onu mutlu etme gücün ve hayat karşısinda tahammülün azalır.. Bakıldıği yerde iyi bakılıyorsa, mutluysa ve onunla kalan vaktini ona iyi sekilde harcayabiliyorsan şimdilik bunlara dikkatini yoğunlaştır. Şimdi değil ama büyüyünce seni anlayacağina inanıyorum..

En azından ananesi bakıyor canı ve gönlün rahat olur.Senin baktığın gibi olmaz ama hayat şartları böyle.

(Ben şimdilik aylıksız izindeyim ama sonuna kadar böyle olmayacak mecbur çalışacağım.)

merak etme zamanla alisirsin. Ayrica siz vakit gecirdigniz zaman kaliteli vakit gecirin. Her aksam yarim saat dahi olsa beraber oyun oynayin mutlu et gidikla onun istedigini yapin. Ayrica calisan annelerin cocuklari hicte ilgiye muhtac egitimsiz veya hircin degil. Bu tamamen sana bagli. Benimde kizima annem bakti. Ve beraber oldugumuz zamanlar kaliteli zaman geciriyoruz. Bir duzene alisik. Ve cok terbiyeli akilli uslu bir cocugum var. Devamli annesiyle olan cocuklarida goruyoruz bazen devamli bir kavga bagris cagris.

Bebeğim 3,5 aylık. Ben de ücretsiz izindeyim 1 yıl ama şimdiden düşünüyorum nasıl bırakcm diye, memurum ve dereceyle atandım sırf emeğim için devam etmek istiyorum maddi bir sıkıntım şimdilik yok şükür ama hayatın ne getireceği bilinmez . Çalışıp ayaklarımızın üstünde durmak zorundayız
Allah sabır versin çalışan annelere
Kaliteli zaman geçirmek için planlar yap canım, annesiz çocuklar ne yapsın bunu düşünelim
Bir de annem çalışmadı hep yanımızdaydı ama aşırı bağlandık üniversite kazandım il dışında hergün ağladım resmen 1 yıl dayanamayıp bırakıp geldim ve ailemin yanında üniversiteye gittim sonuç bana 2 yıla mal oldu ve el bebek gül bebek büyüyünce hayat hep zor geldi hala zor geliyor. Yani kızım bana yapışık büyüsün istemiyorum.

Kızlar benimde annem babam devlet memuruydu bende anneanne elinde teyze elinde kimi zaman yanlarında iş yerinde ... içimde uhte kalır mı diye soru işaretleri hep kafam da ilginiz için teşekkürler her zamab oyunlar oynuyoruz onun mutlu olması herşeyden çok önemli. Eşim asla yılmıyor yorgun olsa dahi ,benim bünyem gereği bazen yorgunluğa yenik düşebiliyorum. Sadece ileri de anne sen neden benim yanımda olmadın demesini istemiyorum... annem ilk bakmaya başladığında seni istediğim gibi büyütemedim ama şimdi torunumu büyütücem demişti . Kıdeminden vazgeçmedi ama sanki içinde bir şeyler eksik kalmıştı benim için. İşte bende böyle olmak istemiyorum. Asla da kızıma sorumluluk yüklemek istemiyorum senin için çalışıyorum bak öyle bak böyle diye . Aile olmak zor arada mesafe olması zor. Ama o akşam benden ayrılırken bana öyle bir sarılışı vardı ki gerisini siz anlamlandırın....