mrh arkadaşlar,çoğu zaman sıkıntılarım karşıma dikilip duruyor.Çevremde bazı kişiler enerjik olduğumu,hayata pozitif baktığımı söylüyor.İçimden'benim neler çektiğimi gel bi de bana sor diyorum.Evet arkadaşlar sıkıntı,düzeltmeye çalıştığim otizmli oğlum,iki buçuk ay önce tatlı hayallerle karnımda taşıdığım ve sonra hüsranla sonuçlanarak kaybettiğim bebeğim,anlayamadığım eşim..Oğlum yaşıtlarına göre duruş olarak değilse de hareketleri davranışları çok farklı,otizm tanısı konulmuştu.Onunla cebellenirken,bir kardeşin daha iyi olabileceğini düşündüm ve hamile kaldım,kızım olacaktı isimler düşünüp hayaller kuruyorduk.Hani kursağımda kaldı diye bir deyim vardır ya,işte bizimde sevincimiz,ümidimiz,hayalimiz kursağımızda kaldı.İki buçuk ay önce bebeğimi karnımdayken kaybettim.Ağlayışlarım,çırpınışlarım ama bir okadar dışarıya karşı güçlü,rahat görünebilmek için o döktüğüm terler verdiğim enerji..Ama ben vazgeçmedim tekrar bir bebek istiyorum korkularım olsa da..Kimseyle endişelerimi paylaşmıyorum başkasının derdiyle mutlu olabilen insanlar olabiliyor ya da zayıf görünmek istemiyorum arkadaşlar.İşte arkadaşlarımın birkısmının beni enerjik,takıntısız görmesi bundan kaynaklanıyor.Arkadaşlarım kimseye anlatamadıklarımı sizlerle paylaşmak istedim,ben de taş değilim zorlanıyorum bazen oğlumu daha iyi bir noktaya taşıyabilmek için verdiğim eğitimden,morale ihtiyacım var vah vah lara değil..