- Konu Sahibi basibelali
- #1
Cok caresizim.....
29 yasindayim, ailemden 5 senedir ayri yasiyorum. Yanliz yasamamin sebebi babamla anlasamamdi, yani beni evden kovmasi. Ama simdi iyi anlasiyoruz. Ama asil derdim o degil.
Bundan yaklasik 3 sene önce biriyle tanisdim. beraberligimiz yaklasik 2 sene sürdü. Sonrami?
Beni terk etti, yok yere beni birakti gitti. Onu deliler gibi severken cekip gitti. Bense ne hayaller kurmusdum. Ne oldugunu anlayamamisdim bile....
Beraberligimiz süre bana öyle seviyor görünüyorduki, asla ayrilmayiz diye düsünmüsdüm.
Benim icin herseyi yapardi, bir dedigimi iki etmezdi.Her ona ihtiyacim oldugunda yanimda olmusdu, hasta oldugum günleri basimda beklerdi. Bana öyle sahip cikardiki asil durumum yani sahipsiz oldugum hic aklima gelmezdi. Beni taparacasina seviyordu. Ama sonra hic beklemedigim bir an bana "ayrilalim" dedi. Beni yerle bir etti. Agladim, kendimi paraladim. Aylarca kendime gelemedim. Aslinda halada öyle. " Ben seni mutlu edemem, evlenmem mümkün degil, kendine birini bul evlen" dedi. Nasil sevgiymiski onunki, anlayamadim.
Kendisi daha önce evlenmis ayrilmisdi ve 8 yasinda bir kiz cocugu vardi. Kizi evlenmsine karsiydi.
Ayrildigimiz günden beri acidan baska hic birsey hisedemez oldum. Deli gibiyim. Hasta gibiyim.
Sevdigim adam bile evlenmemi istiyorlardi benden, mutlu olabilecekmisin diye soran hic olmadi.
4 hafta önce nisanlandim. Nisanlimla tanisip evleneme teklifi biranda olmusdu. Evet yakinda evleniyorum. Yüregimde kalbimde baska biri varken evleniyorum. Mutlumusun diye hic soran yok. Herkes son derece mutlu. Ama ben....?! Bir bakim kendimi öldürdüm, yasamiyorum gibi birsey.
Nedense artik beni sevdigini söyleyen herkesden korkar oldum......
ve malesef derdimi
anlatabilecegim hic kimse yok...29 yasindayim, ailemden 5 senedir ayri yasiyorum. Yanliz yasamamin sebebi babamla anlasamamdi, yani beni evden kovmasi. Ama simdi iyi anlasiyoruz. Ama asil derdim o degil.
Bundan yaklasik 3 sene önce biriyle tanisdim. beraberligimiz yaklasik 2 sene sürdü. Sonrami?
Beni terk etti, yok yere beni birakti gitti. Onu deliler gibi severken cekip gitti. Bense ne hayaller kurmusdum. Ne oldugunu anlayamamisdim bile....
Beraberligimiz süre bana öyle seviyor görünüyorduki, asla ayrilmayiz diye düsünmüsdüm.
Benim icin herseyi yapardi, bir dedigimi iki etmezdi.Her ona ihtiyacim oldugunda yanimda olmusdu, hasta oldugum günleri basimda beklerdi. Bana öyle sahip cikardiki asil durumum yani sahipsiz oldugum hic aklima gelmezdi. Beni taparacasina seviyordu. Ama sonra hic beklemedigim bir an bana "ayrilalim" dedi. Beni yerle bir etti. Agladim, kendimi paraladim. Aylarca kendime gelemedim. Aslinda halada öyle. " Ben seni mutlu edemem, evlenmem mümkün degil, kendine birini bul evlen" dedi. Nasil sevgiymiski onunki, anlayamadim.
Kendisi daha önce evlenmis ayrilmisdi ve 8 yasinda bir kiz cocugu vardi. Kizi evlenmsine karsiydi.
Ayrildigimiz günden beri acidan baska hic birsey hisedemez oldum. Deli gibiyim. Hasta gibiyim.
Sevdigim adam bile evlenmemi istiyorlardi benden, mutlu olabilecekmisin diye soran hic olmadi.
4 hafta önce nisanlandim. Nisanlimla tanisip evleneme teklifi biranda olmusdu. Evet yakinda evleniyorum. Yüregimde kalbimde baska biri varken evleniyorum. Mutlumusun diye hic soran yok. Herkes son derece mutlu. Ama ben....?! Bir bakim kendimi öldürdüm, yasamiyorum gibi birsey.
Nedense artik beni sevdigini söyleyen herkesden korkar oldum......
ve malesef derdimi 
