Bir insan kendini nasıl anlatır şuan bilmiyorum dilim sanki düğümlenmişcesine susmuş sadece oğlu için herşeye kabullenmiş gibi yaşamaktayım. Dışardan ne kadar cesaretli sağlam ve bir o kadar dik olduğum görünse bile yüreğim kalbimm nefesim yorgun..ve acı içinde. Evliliğimizn başından beri zaten sorunlar yaşıyorduk.Ben elimden geleni yaptığımı düşünüyorum fazlasıyla bile.Çalışan bir bayanım 1.5 yaşında bir oğlum var hem oğlumla hem evimle hem kocamla ilgilenmekten asla şikayetçi değilim.o yorgunluğun üstünden eve giderken bile plan yaparak gidiyorum.Kocam eve geldiği zaman boynuna sarılıp evimin direği hoşgeldin deyip öpüyorum.3 seneyi doldurduk gel gör ki mutlu bir evliliğim yok.Çocuksu hareketlerinden düşünmeden yaptığı şeylerden yoruldum.Ne çocuğum hastayken yanı başımızda oluyo ne normal hayatta.Herşey ona normal gibi geliyo.Yastığa kafasını koyduğu an herşey onun için bitmiş gibi geliyor.Ne hastalığımda yanımda oluyor ne oğlumun hastalığında.bi küçük tartışmada beni bir oraya bir buraya itmekten kollarımı sıkmaktan morartmaktan canımı acıtmaktan yüreğim ağlar oldu. Açıkcası resmen şiddet görüyorum. 2 sene sonra bak sana neler yapcam dedi açıkçası düşünmeden yapamıyorum.Sinirden mi dedi yoksa bişeylerin peşinden mi gidiyor anlamadım. Kimseye derdimi anlatamıyorum. Yoruldumm inanın yoruldumm. ne yapcam bilmiyorum. Hemen boşanın şikayet edin gibi konuşmalar yapmayın.Tek bir dileğim var Allhım gör beni..dayanamıyorum