- 24 Mayıs 2016
- 750
- 1.483
- 113
Eşim varikosel; bende de pco var. Çocuk sahibi olabilmemiz için tedavi şart malesef. Ama tedaviyi sürekli erteliyorum. Bu ay gideriz bir daha ki ay söz. Yaz gelsin hava soğuk. Sürekli bahanem var maşallah. Ama eşim artık bahane kabul edecek gibi gözükmüyor artık çünkü iki lafından biri çocuk yada baba olmak.
Zaten oldum olası çocuk meraklısı olamadım. Çocukları çok severim iyi de anlaşırız ama çocuk sahibi olmak için kendimi hazır hissetmiyorum. Ve son yaşadığım olaylar bende giderek büyüdü. Hafta sonu yeğenleri bizdeydi. Dayısı ile karısı sorunlarını halletmek için baş başa bir gün geçirdiler. İki çocuğunu da bize bıraktılar tüm gün. Aman yarabbim büyük olan nasıl fena koltuk tepelerinden indiremiyorum. Gel oyun oynayalım diyorum. Hadi kılıççılık, savaşcılık oynayalım; karate yapalım. İstediği olmayınca bağırıyor kendini yerlere vuruyor.. Olmadı tükürüyor hem de ne tükürmek. Bildiğin büyük insan gibi. En sonunda dayanamadım öyle değil böyle tükürülür dedim.
Bu sefer eşimle kavga kıyamet. Çocukla neden çocuk oluyorsun diye. Küçüğe sataşıyor tokat atıyor. Gittiklerinde kafam balon gibiydi. Resmen haşatımı çıkardı.
Arkadaşlarının çoğunun bebeği oldu. Bebek görmesine gidiyoruz. Ya dün gece hiç uyumadı sürekli ağladı kaç gündür uykusuzum. Ya benim en sevdiğim şeylerden biri uyumak. Uykusuzluktan nefret ediyorum. Kendi çocukluğumu düşünüyorum. Bana benzerse yandım. Eşimde benim gibiymiş zira.
Bunun ergenliği var. Kendi ergenliğimi hatırlamak dahi istemiyorum. Okulu var dersi var. Var da var. Bu sorumlulukları kaldırabilecek miyim bilmiyorum .
Dün akşam komşu geldi kahve içmeye. Aynı yaşlardayız hemen hemen. O çocuk da sürekli ağlıyor. Anne su ver anne acıktım. Anne bu ne. Anne gidelim. Kadın iki dakika rahat oturamadı.
Bu düşüncelerimi kimseye açamıyorum. Biraz bahsedecek gibi olsam eşim nankörlük yapma ALLAH bizi çocukla sınarsa görürsün. Ne biçim düşünceler öyle düşünemezsin diye annesiyle birlikte olup üstüme üstüme geliyorlar. Beni yadırgamayın kızmayın. İnanın ki böyle düşünmek istemiyorum kafamdan atmak istiyorum ama atamıyorum düşüncelerimi değiştiremiyorum malesef. Ve iç dünyamda çatışıyorum böyle düşünerek çok büyük günah işliyormuşum gibi geliyor.
Anlatıp rahatlamak istedim. yanlış konuştuysam şimdiden kusura bakmayın. Anne olanlar bana destek olursa çok sevinirim. Zira çocuk sahibi olmanın tek bir güzel tarafını göremiyorum.
Zaten oldum olası çocuk meraklısı olamadım. Çocukları çok severim iyi de anlaşırız ama çocuk sahibi olmak için kendimi hazır hissetmiyorum. Ve son yaşadığım olaylar bende giderek büyüdü. Hafta sonu yeğenleri bizdeydi. Dayısı ile karısı sorunlarını halletmek için baş başa bir gün geçirdiler. İki çocuğunu da bize bıraktılar tüm gün. Aman yarabbim büyük olan nasıl fena koltuk tepelerinden indiremiyorum. Gel oyun oynayalım diyorum. Hadi kılıççılık, savaşcılık oynayalım; karate yapalım. İstediği olmayınca bağırıyor kendini yerlere vuruyor.. Olmadı tükürüyor hem de ne tükürmek. Bildiğin büyük insan gibi. En sonunda dayanamadım öyle değil böyle tükürülür dedim.
Bu sefer eşimle kavga kıyamet. Çocukla neden çocuk oluyorsun diye. Küçüğe sataşıyor tokat atıyor. Gittiklerinde kafam balon gibiydi. Resmen haşatımı çıkardı. Arkadaşlarının çoğunun bebeği oldu. Bebek görmesine gidiyoruz. Ya dün gece hiç uyumadı sürekli ağladı kaç gündür uykusuzum. Ya benim en sevdiğim şeylerden biri uyumak. Uykusuzluktan nefret ediyorum. Kendi çocukluğumu düşünüyorum. Bana benzerse yandım. Eşimde benim gibiymiş zira.
Bunun ergenliği var. Kendi ergenliğimi hatırlamak dahi istemiyorum. Okulu var dersi var. Var da var. Bu sorumlulukları kaldırabilecek miyim bilmiyorum .
Dün akşam komşu geldi kahve içmeye. Aynı yaşlardayız hemen hemen. O çocuk da sürekli ağlıyor. Anne su ver anne acıktım. Anne bu ne. Anne gidelim. Kadın iki dakika rahat oturamadı.
Bu düşüncelerimi kimseye açamıyorum. Biraz bahsedecek gibi olsam eşim nankörlük yapma ALLAH bizi çocukla sınarsa görürsün. Ne biçim düşünceler öyle düşünemezsin diye annesiyle birlikte olup üstüme üstüme geliyorlar. Beni yadırgamayın kızmayın. İnanın ki böyle düşünmek istemiyorum kafamdan atmak istiyorum ama atamıyorum düşüncelerimi değiştiremiyorum malesef. Ve iç dünyamda çatışıyorum böyle düşünerek çok büyük günah işliyormuşum gibi geliyor.
Anlatıp rahatlamak istedim. yanlış konuştuysam şimdiden kusura bakmayın. Anne olanlar bana destek olursa çok sevinirim. Zira çocuk sahibi olmanın tek bir güzel tarafını göremiyorum.
Çünkü arada güçlü bir bağ,sevgi var.Bu demek değil ki,seviyoruz diye her istediğini yapabilir,yaramazlık yapabilir..Evet annelik dünyanın en güzel duygusu
.
cocuk demek bana gore de ozgurlugunun kisitlanmasi, kaka ve kusmuk temizlemek, anne degil muhafiz ve hastabakici olmak demek. Benim de bir oglum var ve inan simdiden cok yoruldum. Kariyerime ara vermek zorunda kaldim cunku meme bagimlisi bir cocuk. Sagma sut icmedi dolayisiyla is hayatim bir hayalden ibaret su an. 15 aylik olmasina ragmen. Tamam seviyorum elbet ama sunu anladim ki herkes anne olmak zorunda degilmis. Sen calisiyorsun isinle ilgilen kariyer yap. Cocuk olursa kendiliginden olsun diyorum ben
