Çocuğum yok ama çocukluğumuz epey hasarlı geçti

Kuzenimin kafası yarılmıştı on dikiş atıldı, ben iddiaya girip ranzadan atlayıp bileğimi kırmıştım alçıda kaldı kaç ay,bebekken de beş dakika yalnız kaldığım odada sehpaya gözümü çarpmışım gözüm kapanmış kör kalacağım diye çok korkmuşlar ama sağlam çok şükür, kol bacak kırılmayan kuzen zaten yok. Eşimin kolu iki kere aynı yerden kırılmış hala ameliyat izi durur.
Kuzenlerin çocuklarından biri 2 yaşındayken sabah uyanıp annesine gitmek isterken beşikten uçup yere çakılıp burnunda kalıcı iz bıraktı hala durur. Bir diğer kuzen çocuğu da alnını yarmıştı parkta düşüp, diğer bir çocuk daha 3 yaşında iki kere kırık yaşadı.
Yani bizim sülale ve eşimin sülalesi komple beceriksiz çocuk bakmayı bilmeyen aile değilse gayet normal. Hepimizin izleri dolu ama çocukluk böyle bir şey işte.