Merhaba. 30 yaşındayım evliyim 2 yasinda bi oğlum var çalışıyorum. Çok bunaldım artık. Eşim ev işlerinde yardım eder. Ama çocuğuna gelince doğru düzgün ilgilenmez. Ne üstünü değiştirmeyi bilir ne altını almayı. Az oyun oynar o kadar. Ne uykusundan ne dışarı çıkmasından taviz vermez. Bense işe gidip gelir ve çocukla vakit geçiririm. Cocugum kendi asla oynamaz. Ne rahat oturabilirim ne bi iş yapabilirim. O uyuyuncada zaten yorulmuş oluyorum hemen bende uyuyorum. Ne bi arkadaşımla oturur bi kahve içerim ne bi alışveriş yaparım. Çünkü çocuğumla bunları yapamıyorum. Onu bırakıncada vicdan azabı çekiyorum. Ona annemler bakıyor tatil günlerinde onlarda dinlensin diye bırakamıyorum.
Ben kendini salmış kendine bakmayan mutsuz kendini yetersiz hisseden iyi bir anne olmadığını düşünen surekli sinirli öfkeli sabırsız sadece öylesine günleri geçiren bi insan oldum. Zoraki yaşıyor gibi.
Eşimin artık bu tavrı sıkmaya başladı. Soğudum ondan. Çok şey var ama detaya girmek istemiyorum genel tavrı bu çocukla ilgili asla zora gelemiyor. Üstüne birde bana çocukla ilgili akıllar veriyor. Yaptığım herseyi eleştiriyor. En basiti bi çöp atsam onu niye boyle attın şöyle atsan daha çok çöp alır poşet gibi.
Aileme biraz anlatsam sen zaten sabırsız bi insansın diye başlıyorlar terslemeye. Ama başkalarına gelince onun psikolojisi bozuk bilmem ne anlayışlı oluyorlar. Ben niye böyleyim kimse anlamaya çalışmıyor. Kimseye bisey anlatmaya gelmiyor.
Eşimden çok soğudum. Yüzüne bakasim gelmiyor. Sevmiyorumda artık onu. Ama yapacak bisey yok boyle devam etmek zorundayım.
Buraya yazmak istedim belki anlayan birileri çıkar belki aynı şeyleri yaşayan birileri vardır yalnız değilimdir
Ben kendini salmış kendine bakmayan mutsuz kendini yetersiz hisseden iyi bir anne olmadığını düşünen surekli sinirli öfkeli sabırsız sadece öylesine günleri geçiren bi insan oldum. Zoraki yaşıyor gibi.
Eşimin artık bu tavrı sıkmaya başladı. Soğudum ondan. Çok şey var ama detaya girmek istemiyorum genel tavrı bu çocukla ilgili asla zora gelemiyor. Üstüne birde bana çocukla ilgili akıllar veriyor. Yaptığım herseyi eleştiriyor. En basiti bi çöp atsam onu niye boyle attın şöyle atsan daha çok çöp alır poşet gibi.
Aileme biraz anlatsam sen zaten sabırsız bi insansın diye başlıyorlar terslemeye. Ama başkalarına gelince onun psikolojisi bozuk bilmem ne anlayışlı oluyorlar. Ben niye böyleyim kimse anlamaya çalışmıyor. Kimseye bisey anlatmaya gelmiyor.
Eşimden çok soğudum. Yüzüne bakasim gelmiyor. Sevmiyorumda artık onu. Ama yapacak bisey yok boyle devam etmek zorundayım.
Buraya yazmak istedim belki anlayan birileri çıkar belki aynı şeyleri yaşayan birileri vardır yalnız değilimdir
