- Konu Sahibi fallinlove
- #1
Nefret ediyorum..sadece nefret ediyorum.herşeyden ve herkesten nefret ediyorum.hatta ve hatta nefret etmekten de nefret ediyorum.yapmak istediğim o kadar çok hayallerim var kiii...ve hiçbirini yapamamaktan becerememekten nefret ediyorum..canım o kadar çok sıkılıyor ki ne hayatımı yaşıyorum ne de öteki dünyam için ibadet edebiliyorum...hiç mi hiç bir işe yaramıyorum..yaşamak için hiç bir sebebim yok 'boş bir insanım'.herşey ve herkes bana çok uzak.onlara yetişmeye çalıştıkça sürekli aynı yerde çırpınıp duruyorum.gerçektenn yazacak ve kendim, ifade edecek bir kelime bulamıyorum..bu bedeni ve bu beni nasıl temizleyeceğim..şeytanın maskarası oldum ALLAHIM BANA ÇOK UZAK...RABBİME BİLE ULAŞAMIYORUM...DİNEN VE BU HAYATTA KOCA BİR BOŞLUK İÇERİSİNDEYİM..dua edemiyorum..ibadet edemiyorum..ve hayatımda da hiç birşey istediğim gibi gitmiyor..hayat bana karşı çok acımasız..bazen balkona çıkıp insanları çocukları izliyorum gökyüzüne bakıyorum birşeyler hissetmeye çalışıyorum ve ara ara 3derin nefes alıp veriyorum sonra içimde öyle bir acı hissediyorum ki o anda dünyaya anlatmak istediğim o kadar çok şey var ki fakat çıkarabildiğim tek ses hıçkırık sesi oluyor..sürekli NEDEN? NİÇİN? NİYE? NE YAPMALIYIM? gibi sorularla beynimi kendimi yiyip bitiriyorum..beynim bedenim ve ruhum altüst oldu...ne bu dünya ne öteki dünyam için hiç birşey yapamıyorum...yazarak belki rahatlarım diye düşünüyordum ve şu anda rahatladım mı gerçekten bilmiyorum...
