nişanlımdan ayrılmak,ablamın evlilik dışı hamileliği,aile içi sorunlar,kavgalar,sarsıntılar..tüm bunlar beni o kadar yıprattıki,aylardır ruh gibi yaşıyorum.şimdi hem ablamın yaşadığı hem bizim yaşadığımız evler birleşiyor,ablamın doğumuna 2 ay kaldı,ama ger an kavgalar,küslükler,huzursuzluklar devam ediyor..öylesine yalnız kaldım boşluğa düştümki,çıkamadım düştüğüm kuyudan.günler,aylar hatta yıllar öylesine çabuk geçiyorki,geriye dönüp baktığımda avuçlarımda kalan kocaman bir boşluk..tutamadığım,kaybettiğim umutlarım..nişanlımdan ayrılmamızın ardından,biraz olsun boşluğumu dolduran eski sevgilimle görüşüyorduk.ama zaten ayrılmadan öncede dengesiz tavırları vardı ve hep kafasına göre arıyor souyordu..şimdi onunlada görüşmüyorum bende aramıyorum onu.çünkü biliyorum sadece onunla mutluluk oyunu oynuyorum.biliyorumki o bana bişey veremez görüşsek bile.sadece bir süre yaralarımı sarmama bir nebze olsa da çare oldu hepsi bu..facebookta paylaşımlarını görüyorum sadece ne arıyor ne soruryor oda..oysaki o kadar çok çevremden beğenilen biriyimki,herkes bebek gibi olduğumu söyler.aynaya baktığımda görüntümden çokta memnunum ama hayat beni hep üzdü arkadaşlar.ve üzmeyede devam ediyor.hayattan tek beklentim,evlenmek anne olmaktı.çokmu fazla bişey istedim sanki.istanbul gibi bir şehirde,ailem yapayalnız bıraktı beni ama yinede kendimden ödün vermedim.kimseye boşluğumun fırastını vermedim.ama peki sonuç??kocaman bir HİÇ..kocaman bir MUTSUZLUK..nereye kadar...