18 yasında hersey toz pembe gelir insana. Sevdiğin insanın seni hiç üzmüyecegini sanarsın evlenirsin. Basta hersey çok güzel olur. Oooooh sevdiğin insanla berabersin senden mutlusu yok o artık benim kocam dersin. (18 yasındaki kafamı yazıyorum) daha sonra eksiklik hissedersin çocugum olsa nasıl olur acaba. Bir evladım olsa. Dersin. Sonra cocuk dogurursun. Aradan zaman gecer o evin yükü temizlik koca çocuk yemek derken yorulursun. Bide kocanın yanlışlarını ekleyince hayat cekilmesin hale gelir. Sonra düşünürsün. Niye okumadım niye hemen cocuk yaptım diye. Pişman degilim aslında cocuk yapmakla, hayatımda yaptığım en dogru kadar bence oydu neden biliyon mu cünkü ben aglayınca oda aglıyor. 2 yasında bile degil. Gözyaşlarımı siliyor, basını omzuma koyuyor. Anne diyor öpüyor. Ben güleyim diye bana küçük oyunlar oynuyor. Erkeklik bence budur. O küçücük çocugun hatta bebeğin yaptığını bizim kocalarımız yapmıyor. Anlamıyorum niye baska kadınlar daha çekici geliyor niye elde edemedikleri daha tatlı oluyor. Anlamıyorum.