Düşünüyorum da ne çektiysem saflığımdan çekiyorum. Bir insan bana kötülük bile etse bir kere gülümsesin kinim eriyor. Veya bir insan bana bir iyilik yapacak olsun ona hakkımı yese bile laf söyleyemiyorum. Çocukken ilkokulda çubuk kraker uzatan arkadaşlarımdan kraker bile almazdım bu yüzden. Ya ilerde kavga edersem hakkı bana geçmesin diye. Hala da huyum değişebilmiş değil. Çok güler yüzlüyüm. Çok insandan da duyuyorum, hiçbir şey yapmasam bile böyle içlerine basası geliyor. Ama bu bana zarar vermeye başladı. İnsanlara sınır koyamıyorum. Kırılmasınlar aman incinmesinler diye öyle iyi davranıyorum ki, hadlerini aşan isteklerde bile bulunabiliyorlar. Ben bu yönümü nasıl aşabilirim? Şöyle ki hiç ortam yoktur. Bir insanla ya çok iyiym ya çok kötü. Yani resmi davranmak bana göre değil. Birine soğuk davranacak olsam hayatımdan çıkarıyorum. Mesela kaç yıllık arkadaşım vardı. Hiç tartışmadık. İlk tartışmamız son tartışmamız oldu bir daha görüşmeme kararı aldım. Dengeyi bir türlü tutturamıyorum. Hadi arkadaşları geçtim mesela akraba çevresi. Bana laf söyleyen veya açığımı yakalamaya çalışan akbaba gibi tipler var. Görüşürsem hala çok iyi davranıyorum. Ailem de kızıyor sana bu kadar kötülük eden insanlara karşı niye böylesin diye. Haklılar da. Ama soğuk davranamam ki. Direk görüşmeyi kesmem lazım. O da olmuyor. Akraba.
Bana tavsiye edebileceğiniz neler var? İnsanlara hakettikleri ölçüde nasıl davranabilirim?
Bana tavsiye edebileceğiniz neler var? İnsanlara hakettikleri ölçüde nasıl davranabilirim?
bir de bir şeyi anladım ki insanlar iyi niyetli birini bulduğunda aman bunu incitmeyeyim demiyor. aman tam da dişime göre ben bunu yerim gözüyle bakıyor..
