bunaldım artık çok bunaldım.sabah yedide kalkıp işe geliyorum akşam 5 e kadar işteyim.işten çıkınca hiçbir yere uğramadan eve geliyorum.evde yine iş.iki çocukla ilgilen.on ikiye kadar kızım uyumuyor.eşim de gündüze geçti aynı saatte işten çıkıyoruz.o haftanın 3 günü arkadaşlarıyla takılıyor bazen 9 10 bazen 12 ye kadar.ve genellikle alkollü geliyor.erken geldiği zamanlarda da geldiğine pişman ediyor beni.3.çocuk gibi sürekli oturduğu yerden onu versene bunu versene.mutfakta iş görüyorum.kıza emziğini ver diye ben i çağırıyor.ve bu hep böyle.hiç değişmiyor.ben hiçbir yere gitmiyorum .gitsem gitme demez.ama yoruluyorum iki çocukla nereye gidersin.ayda bir iki oturma olacak da gidicem.çok bunaldım.eski konularımı bilen varsa hatırlar.sorumsuzluğu da cabası.güldüğü zaman kıyamıyorum seviyorum diyorum kendi kendime.ama bu anlar o kadar az ki.bu soğukluk mu bilmiyorum ama ona karşı hiç birşey hissetmemeye başladım..çok üzgünüm...çokkkk