canım çok sıkkın okulumun bitmesiyle beraber memleketime geri döndümm ve geldiğimde hiç bi arkadaşım yerinde kalmamıştı kendimi öle yanlız hissediyorumki 6ay oldu evime geleli ama evden dışarı çıkmak bile istemiyorum çünkü tek başımayım.. okadar çok insandan o kadar çok darbe yedimki üniversite hayatında artık yeni insanlar tanımaktanda korkar oldum... çok neşeli bi insanken yüzümden gülücükler düşmezken şimdi gülmeye takatim yok sanki.. sadece kk ya takılıyorum artık burdan sizlerle konuştukça biraz daha açılıyorum... çok içime kapandım depresyona girmektende korkuyorum.. ama annemin dediği gibi psikoloğa git demeyin çünkü inanmıyorum herşey insanın kafasında bitioo ben bi doktora derdimi anlatıpta onun vereceği ilaçla kendimi harika hissedeceğime inanmıyorum.. çünkü ben mutlu olmayı kafama koyarsam olurum bunu bi ilaçla başaramazlar...ki ztn doktorluk bi durumda değil benimkisi sadece o kadar ark. çevresinden sonra yanlız olduğunu bilmek bi daha hiç aranmamak dost dediğin kişilerin bile uzaklara gidince seni unutması koyan... bense ark.larım için hep koşturmuşumdurr her anlarında şimdi ise yapayanlız kalmak can acıtıo paylaşimm istemiştimm
ben de ailemden ayrı tek yaaşıyorum ankarada üniversitedeyken iyiydi arkadaşlık ama şimdi herkes ayrı şehirlerde ankarada tanıdığım kimse kalmadı bir erkek arkadaşım var onunla da ayrılmak üzereyim kafayı yicem.bana herşey gönlünce olsun deyip duruyor.aynnı işyerinde çalışıyoruz bide gözümün önünde ne işe odaklanabiliyorum ne başka birşey yapabiliyorum...bunalımda gibiyim.