Derdim ; birkac il degistirince cok yalnizlastim.Kendi memleketimdeyim ama eski arkadaslarim yok malesef.Herbiri bir yerde.Burda olanlarla da eski samimiyeti kuramadim aradan cok zaman gecti.Yeni 2 arkadas edinebildim son 1 yilda ama ailece görusebilecegim kimse yok keza esimin de oyle.Yaş ilerleyince olmuyor bazi şeyler.Bazen çok kafaya taķıyorum yalnizligi çünkü aileden de akrabalardan da kimse yok görustugumuz anne ve babam disinda.Kardeslerimle aramiz bozuldu.Ben davet edersem gelirler,ben cagirirsam hepberaber birseyler olur ama kimse bizi dusunmez,planlara dahil etmezler,hasta olurum birseye ihtiyacin var mi demezler.Görümceyim ya bir turlu yaranamadim eşlerine.Ne yaptiysam olmadi.En son çocuklar arasina fitnelik sokunca uzak durmaya karar verdim.Covid oldum 14 gun arayip kimse sormadi aileden birseye ihtiyacin var mi yok mu diye.O iki arkadaşım hergun aradi sordu.Ben de mesafeliyim artik.Kendimi enayi gibi hissediyorum.Iyilik yap denize at tam manasiyla bizim durum.Hele bu covid sürecinde böyle umursamazlıgı görünce iyice soğudum herseyden,psikolojim çöktü.Böyle kardeşler bir bende mi var?