merhaba,sizinle bişi paylaşmak istiyorum.Aslında bunu neden yazmak istediğimi de bilmiyorum sanırım kimseyle konuşamadıgımdan.Ben 25 yasında genç bi kızım.Herseyden mutsuz olan bi kız.Hiç bişiden zevk almayan bi kız.içtiği suyun bile anlamı olmayan bi kız.Herseyim var.evim param sağlığım..ama kendimi hiç sevmiyorum.hiç bişeyimi sevmiyorum.Kötü bi insan değilim.aşırı merhametli ve iyi niyetliyim çevreme göre.insanlar beni seviyo .ama ben kendimi sevmiyorum.kendime özgüvenim saygım yok.aynaya baktıgımda kendimi çirkin buluyorum.acıdan zevk alıyorum galiba ve bunu düzeltemiyorum.sürekli üzülüp ağlıyorum.şimdi diyeceksiniz ki bi psikiyatriste git.ama durum öyle değil. ruh hastası değilim bunu da biliyorum yani ileri boyutta değilim. her konuda basarılı olabilecek kapasitedeyim.iyi bi eğitim hayatım var.ama gel görün ki sürekli bi üzüntü hali var üstümde,kolumu kaldırmak istemiyorum,insanlardan uzaklaşıyorum git gide.sohbet etmek istemiyorum.bazen kimseyle görüşmemek için evimden dışarı cıkmıyorum.ailem farkında üzülüp harap oluyorlar.ben kaynağını bulamıyorum.allah bana büyük bi dert vericek diye de korkuyorum.şükretmem gerekiyor.ediyorum ama bu ruh hali üzerime yapışıp kaldı.bana yardım edin,tüm samimiyetimle yazıyrum bu satırları sizlere...kendimi nasıl sevebilirim,nasıl değer verebilirim...