- Konu Sahibi burcudeniz
-
- #1
Öncelikle herkese merhaba.
Sorunuma nereden başlayacağımı bilemiyorum.Son 1 yıldır psikolojim alt üst oldu.Özellikle son aylarda iyice çöktüm.İçimden hiçbir şey yapmak gelmiyor.Tüm hevesimi,şevkimi,tüm duygularımı kaybettim neredeyse.
Derslerim kötüleşmeye başladı.Hatta şu an gayet kötü desem yeridir.Büyük olasılıkla sınıfta kalacağım.Hiçbir zaman çok çalışkan,çok başarılı bir öğrenci olmadım ama hiç değilse ortalamanın üzerindeydim.Düzenli ders çalışmasam da sınavlardan önce çalışıp iyi notlar alırdım.Şimdi hiç çalışmıyorum, içimden gelmiyor.Özene bezene olmasa da yarım yamalak bir şekilde ödev yapardım, artık yapmıyorum.Pür dikkat dinlemesem de derslerimi takip ederdim.Şimdi okula hiç gitmiyorum desem yeridir.Okulumu ve bölümümü sevmiyorum.Halbuki çok isteyerek girmiştim.Hazırlığı çok iyi bir şekilde bitirdim.Şu an 1. sınıfım.İlk dönem de fena değildi ama bu dönem batırdım resmen.Okulu uzatmak sorun değil, sene kaybını çok ciddi bir problem olarak görmüyorum ilk yıldan okul kazandığım için ama o lanet okulda fazladan zaman geçirecek olmak beni çok üzüyor.
Hayatım boyunca çok farklı ortamlarda bulundum.Her zaman arkadaşlarım oldu, arkadaş edinmede hiç zorluk yaşamamıştım.Lisede 3 kere okul değiştirdim, her okulda çok güzel arkadaşlıklarım oldu.Ama üniversitede yok.Yani var ama yok.Kafa dengi,aynı frekanslarda olduğum birini bir türlü bulamadım.Yakın arkadaşlarım şehir dışında okudukları için iyice yalnız kaldım.Onlarla sadece tatillerde görüşebiliyoruz ama geri kalan zamanlarda sosyal hayatım sıfır.Hiçbir zaman çok sosyal bir insan olmadım, zaten yalnızlığı ve huzuru tercih ederim.Ama canın istediğinde konuşacak, eğlenecek birilerinin olmaması çok kötü.Bu yalnızlık beni o kadar içime kapattı ki, bırakın evden çıkıp birileriyle görüşmeyi odamdan çıkasım gelmiyor.Telefonlara bakmaya bile üşeniyorum.Mesajlara cevap vermiyorum.Zaten artık en yakın arkadaşlarım bile aramıyor.
Ailemden de iyice koptum.Hiçbir zaman çok iyi olmamıştı aramız ama böyle de değildi.Annem her zaman bana karşı ilgisizdi fakat ilk defa bu kadar gözüme batıyor.Odamdan 1 hafta çıkmasam merak edip gelip bakmaz.Zaten çok ilgisiz,alakasız.Hiç bilmem annemle oturup derleştiğimi.O her zaman kardeşime daha yakın oldu.
Aynaya bakınca kendimi çok çirkin hissediyorum.Önceden aynaya bakmaya doyamazdım.Zaten iyice zayıfladım,kemiklerim sayılıyor.Hiçbir kıyafetim olmuyor.Saçlarım şekil almıyor.Gözlerim çok uyumaktan sürekli şiş.
Bilemiyorum,eskiden hayallerim vardı.Sevdiğim bir işi yapacak,gezecek tozacak,yaşım gelince de iyi bir evlilik yapacağımı sanıyordum.Ama tüm umutlarım tükendi.Sanki hiç iyi olmayacak,hep daha kötüye gidecek gibi, ki öyle.Hayat çok zor ve çirkin, boşuna yaşıyoruz.Kendimize gereksiz hayaller,idealler üretip onların peşinden koşup vakit öldürüyoruz.Hiç inancım kalmadı.
Sorunuma nereden başlayacağımı bilemiyorum.Son 1 yıldır psikolojim alt üst oldu.Özellikle son aylarda iyice çöktüm.İçimden hiçbir şey yapmak gelmiyor.Tüm hevesimi,şevkimi,tüm duygularımı kaybettim neredeyse.
Derslerim kötüleşmeye başladı.Hatta şu an gayet kötü desem yeridir.Büyük olasılıkla sınıfta kalacağım.Hiçbir zaman çok çalışkan,çok başarılı bir öğrenci olmadım ama hiç değilse ortalamanın üzerindeydim.Düzenli ders çalışmasam da sınavlardan önce çalışıp iyi notlar alırdım.Şimdi hiç çalışmıyorum, içimden gelmiyor.Özene bezene olmasa da yarım yamalak bir şekilde ödev yapardım, artık yapmıyorum.Pür dikkat dinlemesem de derslerimi takip ederdim.Şimdi okula hiç gitmiyorum desem yeridir.Okulumu ve bölümümü sevmiyorum.Halbuki çok isteyerek girmiştim.Hazırlığı çok iyi bir şekilde bitirdim.Şu an 1. sınıfım.İlk dönem de fena değildi ama bu dönem batırdım resmen.Okulu uzatmak sorun değil, sene kaybını çok ciddi bir problem olarak görmüyorum ilk yıldan okul kazandığım için ama o lanet okulda fazladan zaman geçirecek olmak beni çok üzüyor.
Hayatım boyunca çok farklı ortamlarda bulundum.Her zaman arkadaşlarım oldu, arkadaş edinmede hiç zorluk yaşamamıştım.Lisede 3 kere okul değiştirdim, her okulda çok güzel arkadaşlıklarım oldu.Ama üniversitede yok.Yani var ama yok.Kafa dengi,aynı frekanslarda olduğum birini bir türlü bulamadım.Yakın arkadaşlarım şehir dışında okudukları için iyice yalnız kaldım.Onlarla sadece tatillerde görüşebiliyoruz ama geri kalan zamanlarda sosyal hayatım sıfır.Hiçbir zaman çok sosyal bir insan olmadım, zaten yalnızlığı ve huzuru tercih ederim.Ama canın istediğinde konuşacak, eğlenecek birilerinin olmaması çok kötü.Bu yalnızlık beni o kadar içime kapattı ki, bırakın evden çıkıp birileriyle görüşmeyi odamdan çıkasım gelmiyor.Telefonlara bakmaya bile üşeniyorum.Mesajlara cevap vermiyorum.Zaten artık en yakın arkadaşlarım bile aramıyor.
Ailemden de iyice koptum.Hiçbir zaman çok iyi olmamıştı aramız ama böyle de değildi.Annem her zaman bana karşı ilgisizdi fakat ilk defa bu kadar gözüme batıyor.Odamdan 1 hafta çıkmasam merak edip gelip bakmaz.Zaten çok ilgisiz,alakasız.Hiç bilmem annemle oturup derleştiğimi.O her zaman kardeşime daha yakın oldu.
Aynaya bakınca kendimi çok çirkin hissediyorum.Önceden aynaya bakmaya doyamazdım.Zaten iyice zayıfladım,kemiklerim sayılıyor.Hiçbir kıyafetim olmuyor.Saçlarım şekil almıyor.Gözlerim çok uyumaktan sürekli şiş.
Bilemiyorum,eskiden hayallerim vardı.Sevdiğim bir işi yapacak,gezecek tozacak,yaşım gelince de iyi bir evlilik yapacağımı sanıyordum.Ama tüm umutlarım tükendi.Sanki hiç iyi olmayacak,hep daha kötüye gidecek gibi, ki öyle.Hayat çok zor ve çirkin, boşuna yaşıyoruz.Kendimize gereksiz hayaller,idealler üretip onların peşinden koşup vakit öldürüyoruz.Hiç inancım kalmadı.