Ruhum daralıyor, içim sıkılıyor. Bıktım herşeyden herkesten. Bazen arkama bakmadan kaçıp gitmek istiyorum. Ya da höyküre höyküre ağlayıp çığlık atmak. Ama onu bile yapamıyorum. Evdekiler uyanır ya da görür diye ağlayamıyorum bile. Uyumak çok iyi geliyor herşeyi unutturuyor. Derdin ne diye sorarsanız, aslında şu an elle tutulur bir şey diyemem ama herşey gözüme batıyor. Belki de mens döneminde olduğum için, belki birikmişlik, belki de mutfak tezgahımın çökmüş olması.
Değiştiremeyeceğim şeyleri kabullenmeyi bir türlü öğretemedim kendime.Kendimi çok beceriksiz ve berbat Hissediyorum. Sabah olunca geçecek biliyorum ama bu hisle uyumak çok kötü.
Sefirin kızı ne acıklıydı bu akşam. Onu bahane edip, ağlamak istedim ama yapamadım birileri görcek diye..Öyle işte sadece tanımadığım birileriyle konuşmak istedim
Değiştiremeyeceğim şeyleri kabullenmeyi bir türlü öğretemedim kendime.Kendimi çok beceriksiz ve berbat Hissediyorum. Sabah olunca geçecek biliyorum ama bu hisle uyumak çok kötü.
Sefirin kızı ne acıklıydı bu akşam. Onu bahane edip, ağlamak istedim ama yapamadım birileri görcek diye..Öyle işte sadece tanımadığım birileriyle konuşmak istedim