- 26 Aralık 2021
- 219
- 121
- 33
- 27
- Konu Sahibi Benibanasor
- #1
bu hisle nasıl başa çıkıyorsunuz?
Son düzenleme:
Aşağıdaki videoyu izleyerek sitemizi ana ekranınıza web uygulaması olarak nasıl kuracağınızı öğrenebilirsiniz.
Not: Bu özellik bazı tarayıcılarda mevcut olmayabilir.
Öncelikle sen çok değerlisin bebekken çirkinde değildin bazı insanlar anne baba olmamalı eğer oluyorlarsa da ömürlerinin sonuna kadar çocuklarına bakmalılar çünkü onu dünyaya getiriyorlar bakmak zorundalar..Bu biraz kendimle dertleşme yazısı
25 yaşındayım. Ne akademik başarım ne işim ne de beni seven biri var hayatımda.
Doğduğum gün iki kardeş arasında anlaşmış ve çocuğu olmayan taraf beni almış. Yani evlatlığım. Çöpe atacağız istiyorsanız alın demişler. Yıllarca bu “çöp” kelimesi yüzünden kendimi değerli görmedim. İnsanı doğunca anne babasıdan başka kim sever ki? Çok mu çirkindim, hamileyken çok mu eziyet ettim, çok mu ağladım niye istenmedim diye hep düşündüm. Hala da düşünüyorum. Ama inkar edemem beni büyüten ailem tarafından da sevildim, ilgi gördüm. Beni büyüten annem pek sevgisini gösteremez ama beni seviyor biliyorum, sevdiğini umuyorum. Beni büyüten babam her şeyimdi. Dünyada hiçbir şeyim olmasa, sadece babam olsa o bana yeterdi. Onu da kaybettim. Birkaç gün önce 6. Senesi doldu. Büyük bir şehirde yaşıyorduk sonra maddi imkansızlıklardan dolayı küçücük bir ilçeye taşındık. Çevrem yok, arkadaşlarım yok, kalabalık ailem yok. Babamı kaybettikten sonra kendimi kimsesiz hissettim. Bu üzüntü ve yas sürecinde şeker hastası oldum. günlük ilaç kullanıyorum, beslenmeme dikkat ettiğim halde şekerim düşmüyor. Çünkü fazla düşünüyorum her şeyi. Stresten Saçlarım o kadar döküldü ki anlatamam. Tepem gözüküyor, çaresini bulamadım. Aynaya bakmak istemiyorum. Çok yorgun hissediyorum ben kendimi. Çaresizim. Biraz önce düşündüm 25 yaşındayım ama ölümü hiç problem etmiyorum, hatta istiyorum.
Hiç sevilmedim ya. Biyolojik ailem tarafından bile sevilmemişim. Yalnızlık hissi bazen göğsümü derinden sızlatıyor. İçimdeki umutsuzluğa, kaygıya çare bulamıyorum.
Çok yorgunum… nasıl başa çıkacağımı bilmiyorum.
Çok teşekkür ederimÖncelikle sen çok değerlisin bebekken çirkinde değildin bazı insanlar anne baba olmamalı eğer oluyorlarsa da ömürlerinin sonuna kadar çocuklarına bakmalılar çünkü onu dünyaya getiriyorlar bakmak zorundalar..
Beni ablan yerine koymak istersen çok sevinirim ve be zaman istersen konuşuruz yeterki kendini değersiz sevgisiz hissetme senden bir tane daha yok![]()
Öncelikle biraz hayata karış, Babandan sonra çökmüş olman doğal ama gördüğün gibi hayat devam ediyor. Sen sevilmeye layıksın onlar sevmeyi bilmemiş.Bu biraz kendimle dertleşme yazısı
25 yaşındayım. Ne akademik başarım ne işim ne de beni seven biri var hayatımda.
Doğduğum gün iki kardeş arasında anlaşmış ve çocuğu olmayan taraf beni almış. Yani evlatlığım. Çöpe atacağız istiyorsanız alın demişler. Yıllarca bu “çöp” kelimesi yüzünden kendimi değerli görmedim. İnsanı doğunca anne babasıdan başka kim sever ki? Çok mu çirkindim, hamileyken çok mu eziyet ettim, çok mu ağladım niye istenmedim diye hep düşündüm. Hala da düşünüyorum. Ama inkar edemem beni büyüten ailem tarafından da sevildim, ilgi gördüm. Beni büyüten annem pek sevgisini gösteremez ama beni seviyor biliyorum, sevdiğini umuyorum. Beni büyüten babam her şeyimdi. Dünyada hiçbir şeyim olmasa, sadece babam olsa o bana yeterdi. Onu da kaybettim. Birkaç gün önce 6. Senesi doldu. Büyük bir şehirde yaşıyorduk sonra maddi imkansızlıklardan dolayı küçücük bir ilçeye taşındık. Çevrem yok, arkadaşlarım yok, kalabalık ailem yok. Babamı kaybettikten sonra kendimi kimsesiz hissettim. Bu üzüntü ve yas sürecinde şeker hastası oldum. günlük ilaç kullanıyorum, beslenmeme dikkat ettiğim halde şekerim düşmüyor. Çünkü fazla düşünüyorum her şeyi. Stresten Saçlarım o kadar döküldü ki anlatamam. Tepem gözüküyor, çaresini bulamadım. Aynaya bakmak istemiyorum. Çok yorgun hissediyorum ben kendimi. Çaresizim. Biraz önce düşündüm 25 yaşındayım ama ölümü hiç problem etmiyorum, hatta istiyorum.
Hiç sevilmedim ya. Biyolojik ailem tarafından bile sevilmemişim. Yalnızlık hissi bazen göğsümü derinden sızlatıyor. İçimdeki umutsuzluğa, kaygıya çare bulamıyorum.
Çok yorgunum… nasıl başa çıkacağımı bilmiyorum.
Geçimimizi nasıl sağlıyorsunuz ?Çok teşekkür ederimbunlar benim imtihanım biliyorum, sabretmeye çalışıyorum. ama bazen gücüm yetmiyor, dibe batıyorum. Zihnimdekiler biraz boşalsın diye yazdım işte
Karışmaya çalışıyorum. Arkadaşlarımın olduğu şehre geliyorum, sevdiğim insanlara ziyarette bulunuyorum. Ama kalabalıklar içinde bile yalnız hissediyorum. Duraksıyorum, düşüncelerimin içinde kayboluyorum. Çok çabalıyorum ama bocalıyorum.Öncelikle biraz hayata karış, Babandan sonra çökmüş olman doğal ama gördüğün gibi hayat devam ediyor. Sen sevilmeye layıksın onlar sevmeyi bilmemiş.
Her şey gececek. Karşına gercekren seven bir insan çıktığında evet diyeceksin beni sevmeyi bilmemisler hayatına baharlar gelecek.kendini o bahar gunlerinde hayal et. Kötüyü düşünme.Karışmaya çalışıyorum. Arkadaşlarımın olduğu şehre geliyorum, sevdiğim insanlara ziyarette bulunuyorum. Ama kalabalıklar içinde bile yalnız hissediyorum. Duraksıyorum, düşüncelerimin içinde kayboluyorum. Çok çabalıyorum ama bocalıyorum.
Babamdan kalan maaşla geçiniyoruz.Geçimimizi nasıl sağlıyorsunuz ?
Annenizle mi yaşıyorsunuz ?
Üniversite mezunu musunuz ?
İşe girin. Büyük şehire taşının. Kimse beni sevmiyor hissi berbat bir his biliyorum. Ama takmayın bosveeeer
İnşallah gelir o günlerHer şey gececek. Karşına gercekren seven bir insan çıktığında evet diyeceksin beni sevmeyi bilmemisler hayatına baharlar gelecek.kendini o bahar gunlerinde hayal et. Kötüyü düşünme.
Gelecek emin ol. Ama çabasız gelmez. Aynaya bak ve de ki ben sevilmeye layık biriyim onlar becerememis benimle alakali değil de.İnşallah gelir o günler![]()
Şimdi aynaya baksam ağlamaktan şişen gözlerimi görürüm :) sabah denerim bunları söylemeyiGelecek emin ol. Ama çabasız gelmez. Aynaya bak ve de ki ben sevilmeye layık biriyim onlar becerememis benimle alakali değil de.
Ama sen annenle sürekli yaşarsan seninle evlenecek olan kişi anneni eşantiyon olarak görüp bu durumdan korkabilir sigortasız bile olsa bi işe girmeli kendi ayaklarının üzerinde durmalısın. Yani böyle nereye kadar?Babamdan kalan maaşla geçiniyoruz.
Annemle yaşıyorum
Üniversite mezunuyum
Asgari ücretle büyük bir şehirde işe girsem aldığım parayı sadece kiraya veririm. Sigortam başlayınca babamdan aldığım maaş kesilir. Annem 60 yaşında peşimde sürüklemek istemiyorum. Tek başıma da altından kalkamıyorum.
üslubunuza dikkat edin. Annem beni 25 yıl bakmış, büyütmüş. Hala da annelik görevini yerine getirmeye çalışıyor. Doğurmadan yüreğinde büyütmüş. Eşontiyon olarak görmek ne demek? Annem elbette tek başına yaşayabilecek düzeyde. Benim problemim evlenmek, evleneceğim adamın annemi isteyip istememesi değil. İnsanlar ağır ruhsal problemler yaşarken kullandığınız kelimelere dikkat edin. Benim annemi eşantiyon olarak gören benimle ilgilenmesin bi zahmet. Biraz empati ya birazAma sen annenle sürekli yaşarsan seninle evlenecek olan kişi anneni eşantiyon olarak görüp bu durumdan korkabilir sigortasız bile olsa bi işe girmeli kendi ayaklarının üzerinde durmalısın. Yani böyle nereye kadar?
Babandan aldığın maaş senin için kesilir ama annen için devam eder. Bu maasa bel bagliyorsan evlenme de o zaman evlenince de kesiliyor çünkü
Asgari ücretle tek başıma bir şehire gittim diyelim. Kirası, depozitosu, ev eşyası, aboneliği, mutfak masrafı, faturası şunu bunu sayısız ihtiyaç ve gider var. Ben bunu yapabilecek gücü kendimde bulamıyorum. Ama burada sizin gibi insani duygulardan uzak insanlardan nasihat almayı da kendime hak görmüyorum. Lütfen bir daha konuma fikirlerinizi yazmayın.Senin gibi bir akrabam vardı. Şimdi nerdeyse 40 yaşında ve hala babadan kalan emeklilik maaşı ile ana kız yaşıyorlar.
Keşke kendi yolumu cizseydim diyor hep