Merhaba aslında nasıl başlayacağımı hiç bilmiyorum... Derken roman yaziyormusum buraya.
Sevgilimle ilişkinin başından beri belki ilk sevgilim olduğu için belki -cogunlukla- karakterimden kaynaklı çok bocaladim. İyiyken çok iyiyimdir. Gerçi herkes böyle değil mı? Aslında kotuyken tartışırken de öyle içimden değişik biri çıkmaz aksine dediğime çok dikkat ederim sinirle bı şey dememeye çaba gösteririm. Bilinçli olarak sevdiğim birini üzmek istemem değil mı? Ama gelin görün ki aşırı anlayışsızım. Çok alınganım, felaket şekilde kaybetmekten korkuyorum. Çok felaket kıskanç ya da darlayan birisi değilim ama en basitinden sevgilim gece çıkar mesela bi kere bile hayır demedim ya da kız arkadaşlarıyla konuşmalarına takilmam çünkü sahiden güveniyorum. O da şimdiye kadar güvenimi kıracak şekilde davranmadi hiç. Şunu beni iyice korkunc biri gibi düşünmeyin diye dedim.
Artık onu iyice kendimden illallah etmeye başladım çok dik kafalı davranıyorum ve elimde olmadan ufacık bı şeyi bile abartiyorum. Sinirliyken sorsanız abarttigim şey dünyanın en mantıklı şeyi gibi geliyor gözüme çok doğru sanki. Sinirim geçince bundan nasıl tartışma çıkardığıma şaşırıyorum. Değişmeyi çok denedim ama olmadı her seferinde sevgilime söz veriyorum yapmayacağım dikkat edeceğim diye yok ama. Sonra onun moralini bozdum, üzdüm diye kendimi yiyorum. Psikolojik destek almayı düşünüyorum bunlar için ama kendime hiç inancım yok. Yansıtamadım belki ama gerçekten illallahlık oluyorum. Bugün tartıştık aslında tartışmada denemez düzgün bı üslupla trip yapmadan bı şeye kizmistim belirttim ardından duzgunce konuşmaya başladık ikimizinde birbirini çok yiprattigindan benim bu hemen ipleri koparmamin onu çok rahatsız ettiğinden, en ufak şeyde her şey benim bu huylarim yüzünden acayip büyüyor. Sonra pişman da olsam değişmiyor.
Ona çok zarar vermeye başladığımı düşünüyorum şimdi mantıklı düşünemiyoruz Beki ama ona uzun vadede çok zarar verdim mesela en basitinden tahammülü azaldı git gide sinirli birisi olmaya başlayacak. Evet, benim yüzümden. Bunları ona da dedim bu şekilde devam ederse artık sevmenin de kurtaramayacagini bı şekilde ayrilacagimizi dedim ama böyle bı şey olmayacagini bu huylarimizi degistirebilecegimizi söyledi. Hakli ama çok uğraştım değişemiyorum ve onu böyle olumsuz etkilemek de istemiyorum artık. Ayrılmaktan, kaybetmekten felaket korkuyorum uzunca bir zaman kendime gelemem biliyorum ama ne gerek var onu bu kadar hirpalamaya resmen haftada bir tartışır olduk.
Bu şekilde olup psikolojik destek alan var mı?
Sevgilimle ilişkinin başından beri belki ilk sevgilim olduğu için belki -cogunlukla- karakterimden kaynaklı çok bocaladim. İyiyken çok iyiyimdir. Gerçi herkes böyle değil mı? Aslında kotuyken tartışırken de öyle içimden değişik biri çıkmaz aksine dediğime çok dikkat ederim sinirle bı şey dememeye çaba gösteririm. Bilinçli olarak sevdiğim birini üzmek istemem değil mı? Ama gelin görün ki aşırı anlayışsızım. Çok alınganım, felaket şekilde kaybetmekten korkuyorum. Çok felaket kıskanç ya da darlayan birisi değilim ama en basitinden sevgilim gece çıkar mesela bi kere bile hayır demedim ya da kız arkadaşlarıyla konuşmalarına takilmam çünkü sahiden güveniyorum. O da şimdiye kadar güvenimi kıracak şekilde davranmadi hiç. Şunu beni iyice korkunc biri gibi düşünmeyin diye dedim.
Artık onu iyice kendimden illallah etmeye başladım çok dik kafalı davranıyorum ve elimde olmadan ufacık bı şeyi bile abartiyorum. Sinirliyken sorsanız abarttigim şey dünyanın en mantıklı şeyi gibi geliyor gözüme çok doğru sanki. Sinirim geçince bundan nasıl tartışma çıkardığıma şaşırıyorum. Değişmeyi çok denedim ama olmadı her seferinde sevgilime söz veriyorum yapmayacağım dikkat edeceğim diye yok ama. Sonra onun moralini bozdum, üzdüm diye kendimi yiyorum. Psikolojik destek almayı düşünüyorum bunlar için ama kendime hiç inancım yok. Yansıtamadım belki ama gerçekten illallahlık oluyorum. Bugün tartıştık aslında tartışmada denemez düzgün bı üslupla trip yapmadan bı şeye kizmistim belirttim ardından duzgunce konuşmaya başladık ikimizinde birbirini çok yiprattigindan benim bu hemen ipleri koparmamin onu çok rahatsız ettiğinden, en ufak şeyde her şey benim bu huylarim yüzünden acayip büyüyor. Sonra pişman da olsam değişmiyor.
Ona çok zarar vermeye başladığımı düşünüyorum şimdi mantıklı düşünemiyoruz Beki ama ona uzun vadede çok zarar verdim mesela en basitinden tahammülü azaldı git gide sinirli birisi olmaya başlayacak. Evet, benim yüzümden. Bunları ona da dedim bu şekilde devam ederse artık sevmenin de kurtaramayacagini bı şekilde ayrilacagimizi dedim ama böyle bı şey olmayacagini bu huylarimizi degistirebilecegimizi söyledi. Hakli ama çok uğraştım değişemiyorum ve onu böyle olumsuz etkilemek de istemiyorum artık. Ayrılmaktan, kaybetmekten felaket korkuyorum uzunca bir zaman kendime gelemem biliyorum ama ne gerek var onu bu kadar hirpalamaya resmen haftada bir tartışır olduk.
Bu şekilde olup psikolojik destek alan var mı?
