Merhaba bayanlar,kaç saattir kendimi sorgulayıp duruyorum.zaten yaklaşık üç aydır ne yaptığımı,ne yapacağımı düşünüp duruyorum.Öz eleştiri yapmaktan yoruldum.Eşimin de benim de ikinci evliliğimiz.Eşimin bi kızı var bizimle kalıyor.çocukla gayet iyi anlaşıyoruz.çoğu zaman babasından daha olgun olduğuna tanık oldum.Her evlilikte olduğu gibi bizim de zaman zaman tartışmalarımız oluyor.her tartışmada eşimin hakaretlerine küfürlerine,itip kakmalarına maruz kalıyorum.Çok ağır cümleler sarfediyor.tanıyamıyorum.inanamıyorum.İkinci evliliğim olduğu için çekip gidemiyorum.yoksa bu hakaretleri bu küfürleri çekecek bi insan değilim.bu sabah yine tartıştık .hem de kızın yanında.ben uzatmasın ,bağırmasın,çağırmasın,küfür etmesin diye karşılık vermedim.çocuğu düşünerek.Ama adamın umrunda değil.bütün apartman duydu küfürlerini.rezil etti beni.bilerek bağırıyor.Herkes duysun istiyo r.eşyalarını toplamaya başladı,ben"git,sakinleş,sonra konuşalım"diyorum."yok ,bitti bu evlilik "diyo.sabrım kalmadı.sadece ailemi düşünüyorum şu anda.kızkarının ikinci evliliği de yapamadığını duyarlarsa kederden ölürler.ama galiba karar verdim,bu evliliğe devam edemeyeceğim.Devam edersem kontrolümü kaybedicem.Mutlu değilim.mutluymuş gibi yapamam."İnsanlar ne der,bana nasıl bakar?"gibi düşünceler şu anda bana vız geliyor.Duygularım "yapma,bi yol vardır,denemekten vazgeçme "diyo.Beynim "yol yakınken,çoluk çocuk yokken bitir bu evliliği " diyo.sanırım mantığım ağır basıyor.sizce ne yapmalıyım.