depresif ruh hali-ergenlik

Merhabalar,
Öncelikle nasıl kendimi ifade etmem gerek bilmiyorum ama derdim başlıkta yazdığı gibi her an olmasa bile,günün yarısında depresif ruh halinde olmak.Bunun ergenlikten kaynaklandığının farkındayım yaşıtlarım da zaman zaman böyle oluyorlar,ama arkadaşlarımda vs yani bu kadar sık görmüyorum kimsede sanki psikolojim bozulmuş gibi hissediyorum

Buna ek olarak agresiflik de had safhada,sinirlendiğim an yapmamam gereken şeyleri yaptığımın farkındayım ama elimde olmadan devam ediyorum yapmaya durduramıyorum kendimi.

Örnek vermem gerekirse mesela bugün annem anneanneme birkaç parça bir şey taşıyacaktı,gelirsin beraber götürürüz dedi,bende taşı nolucak az bişey zaten iki adım falan dediğim an başladı yok sen annene acımıyorsun hiç bana da yazık ben napayım bilmem ne,yaptığım yanlış farkındayım yapıyorum ama sonra o yanımdan ayrılınca oturup ağlıyorum niye böyle yaptım diyerek.

Mesela özellikle geceleri,kendimi çok yalnız,çaresiz,mutsuz hissediyorum ailemdeki sorunları düşünüyorum niye böyle diyerek ağlamaya başlıyorum.

Son olarak da dediğim gibi çok ama çok agresifim özellikle aileme karşı ama gerçekten elimde değil hemen sinirleniyorum.

Lütfen siz bunları nasıl aştınız ergenlik zamanlarınızda bi fikir verirseniz gerçekten çok mutlu olurum,kendime engel olmak istiyorum.

Ben hala öyleyim anneme karşı,sadece biraz köşelerim yontuldu.
Yüzüne hiç acımadan söylüyorum sonra da üzüntümden kahroluyorum
Benimki sorunlu çocukluk ve dolayısıyla ergenlikti.Maddi manevi bi sürü sıkıntımız vardı.
Sizdeki olay nedir??

Ergenlikte oluyor özellikle nazimizin geçtiği annemizi çok uzuyoruz..
Çok haklı bir dava savunuyormus gibi anneme çok kötü davranmistim 15-17 yaslarimda.. o zaman tabi ben hakliydim yerden göğe kadar bana göre..
Şimdi 32 yaşındayım ve aklıma geldikçe üzülüyorum ve utanıyorum..
Kendinize ve iliskilerinize zarar vermemek için sakin kalmaya sevdiğiniz uğraşlar edinmeye annemiz ile ortak güzel zaman gecirmeye çalışın..
Anneler heeep affeder orada sorun yok ama siz pisman olup üzülmeyin diye..

Benimde aşırı agresifligim vardı tam üstesinden gelemesemde az da olsa düzeldim gibi, işe girince düzeldim ben mesela. "Ulan burda iyi gecinmem gereken insanlar var,kendi anneme niye cektiriyorum niye onu üzüyorum" diye düşündüm.
Ama hala o fevrililigi atamadim. Hala agresif hala burnumun dikine gidiyorum.
Etkenler çok büyük. Anne baba altında yetismedim. Parça olmuş bir aile. Annemin ruhsal hastalıkları derken ortada bizim gibi problemli çocuklar oluyor. Umarim ailen bu durumunu fark eder de erken yaşta uzman destegi alırsın. Yoksa tek başına zor.

kendinehas .!.:

Ben hala öyleyim anneme karşı,sadece biraz köşelerim yontuldu.
Yüzüne hiç acımadan söylüyorum sonra da üzüntümden kahroluyorum
Benimki sorunlu çocukluk ve dolayısıyla ergenlikti.Maddi manevi bi sürü sıkıntımız vardı.
Sizdeki olay nedir??

Genişletmek için tıkla...

Maddi sıkıntımız ben kendimi bildim bileli vardı,abimin annemin + anneannemin sağlık sorunları var özellikle abime çok harcama yapılması gerekti ama son 3-4 aydır yok çok şükür,manevi olaraksa üstü örtülen çok sorun var

BaBing .!.:

Benimde aşırı agresifligim vardı tam üstesinden gelemesemde az da olsa düzeldim gibi, işe girince düzeldim ben mesela. "Ulan burda iyi gecinmem gereken insanlar var,kendi anneme niye cektiriyorum niye onu üzüyorum" diye düşündüm.
Ama hala o fevrililigi atamadim. Hala agresif hala burnumun dikine gidiyorum.
Etkenler çok büyük. Anne baba altında yetismedim. Parça olmuş bir aile. Annemin ruhsal hastalıkları derken ortada bizim gibi problemli çocuklar oluyor. Umarim ailen bu durumunu fark eder de erken yaşta uzman destegi alırsın. Yoksa tek başına zor.

Genişletmek için tıkla...

Evet benim de annemin ruhsal sıkıntıları var,onun etkisinde de o da olmaması gerektiği gibi davranıyor ama bende ona laf yetiştirmekte geri kalamıyorum sonra kendim üzülüyorum ya

sedalein .!.:

Ergenlikte oluyor özellikle nazimizin geçtiği annemizi çok uzuyoruz..
Çok haklı bir dava savunuyormus gibi anneme çok kötü davranmistim 15-17 yaslarimda.. o zaman tabi ben hakliydim yerden göğe kadar bana göre..
Şimdi 32 yaşındayım ve aklıma geldikçe üzülüyorum ve utanıyorum..
Kendinize ve iliskilerinize zarar vermemek için sakin kalmaya sevdiğiniz uğraşlar edinmeye annemiz ile ortak güzel zaman gecirmeye çalışın..
Anneler heeep affeder orada sorun yok ama siz pisman olup üzülmeyin diye..

Genişletmek için tıkla...

Keşke şöyle uysal sakin bi yapım olsaydı da ne olursa olsun her probleme karşı sakin kalabilseydim diyorum bende

Bana da aynı şey oluyor. 14 yaşındayım Herkes Mutlu ama sen üzgünsün gibi aynı şeyi senden duymak beni rahatlattı (durum a normal değilmiş ) Sağol :)

Ben de böyleydim ne zaman ailemden uzak tek başıma 5 ay geçirdim döndüğümde her şey daha farklıydı .

jaina .!.:

Merhabalar,
Öncelikle nasıl kendimi ifade etmem gerek bilmiyorum ama derdim başlıkta yazdığı gibi her an olmasa bile,günün yarısında depresif ruh halinde olmak.Bunun ergenlikten kaynaklandığının farkındayım yaşıtlarım da zaman zaman böyle oluyorlar,ama arkadaşlarımda vs yani bu kadar sık görmüyorum kimsede sanki psikolojim bozulmuş gibi hissediyorum

Buna ek olarak agresiflik de had safhada,sinirlendiğim an yapmamam gereken şeyleri yaptığımın farkındayım ama elimde olmadan devam ediyorum yapmaya durduramıyorum kendimi.

Örnek vermem gerekirse mesela bugün annem anneanneme birkaç parça bir şey taşıyacaktı,gelirsin beraber götürürüz dedi,bende taşı nolucak az bişey zaten iki adım falan dediğim an başladı yok sen annene acımıyorsun hiç bana da yazık ben napayım bilmem ne,yaptığım yanlış farkındayım yapıyorum ama sonra o yanımdan ayrılınca oturup ağlıyorum niye böyle yaptım diyerek.

Mesela özellikle geceleri,kendimi çok yalnız,çaresiz,mutsuz hissediyorum ailemdeki sorunları düşünüyorum niye böyle diyerek ağlamaya başlıyorum.

Son olarak da dediğim gibi çok ama çok agresifim özellikle aileme karşı ama gerçekten elimde değil hemen sinirleniyorum.

Lütfen siz bunları nasıl aştınız ergenlik zamanlarınızda bi fikir verirseniz gerçekten çok mutlu olurum,kendime engel olmak istiyorum.

Genişletmek için tıkla...

Cnm bu çok normal şeyler kimisi daha sakin geçirir ama genellikle depresif ruh hali tüm ergenlik çağındakilerde görülür.ben şuan 32 yaşındayım ve inan senin yaşadığından belki daha agresif şekilde yaşadım ergenlik dönemimi.hatta hiç unutmam bir gün erkek kardeşim"ne oldu sana nasıl bir insan oldun böyle etrafında ki herkesi kırıyorsun,yıpratıyorsun artık kendine gel"demişti ve o konuşması hala kulaklarımdadır.gece yatağa yatıp ağlamalar,kendimi kıyaslamalar,mutsuzluk,huzursuzluk,saçma sapan haraketler,hiçkimseyi umursamaz tavırlar,cam çerçeve indirmeler,hayallere dalıp gitmeler,hayal dünyan ile kendi yaşadığın dünyayı kıyaslamalr :)...ve hele ki aşk da varsa işin içinde halin içler acısı senin için(yani o düşünceye kapılıyor insan)o dönemlerde ben,benim farkımda bile olmayan kendimden yaşça büyük birinden hoşlanıyordum.yatıyorum kalkıyorum sadece o aklımda.bu durumun verdiği mutsuzlukla birlikte hayatım tamamen bitik gibiydi benim için.iğne ipliğe dönmüştüm resmen yemek bile yemiyordum çünkü.sonra dedim ki kendi kendime yaa ben napıyorum bu kadar da olmaz ki sonra okul için farklı bir şehire gittim yeni arkadaşlar yeni ortamlar yeni yaşam bana çok iyi geldi toparladım kendimi.(tabi tamamen olmasa da) artık daha iyiydim en azından.o sinirli hallerim,hayattan kopukluklarım zaman zman olmaya başladı ve gittikçe azaldı genellikle neşeli ve keyifli ortamlarda bulundum ki kafam dağılsın.ve bu bana gerçekten çözüm olduğuna inanıyorum.umarım sende en kısa zamnda kendini toparlayabilirsin.hiçbir şeye fazla odaklanma ve genellikle neşeli ortamların içerisinde bulunmaya gayret göster.zamnla aşıcaksın tüm bunları inan bana.:)