depresyonda değilım hala gülebiliyorum ama içim kanağlıyo

üniverstede okudugum yılllarda tanıştıgım çok aşık oldugum bir adam vardı başta yüz vermedim güya ama sonra 6 7 ay kadar felan cıkmıştık hatta gümüş alyans bile takmıştık ozamanlar modaydı sevgililer alyans takradı... ama ona ıstanbul dısında yasayamam dedım dıe beni terk ettiginde hiç bilmediğim bir acı yaşamıştım ''aşk acısı'' devamında onu başka kızlarla görmek... onunla konusmak ıstedıgımde her defasında kırıcı sözlerle karşılaşmak hayatımda hiç birşeye okadar üzülmedim ben ilk aşkım ve ilk aşk acım..
oklu bitirdim iş bulup kafamı toparlayıp onu unutmak istiyordum ama aylarca hatta yıllarca iş aradım işletme mezunu olarak gitmediğim şirket banka kalmadı hep kendımle kalıyordum ve aklıma hep o gelıyordu...
sonra kpss için dersaneye gitmeye başladım ve orda kantini işleten genc bi cocukla arkadas olduk dertleşiyoduk sohbet edıyoduk ders aralarında.. cok iyiydi cok agırbaşlıydı. hep eskilerden konusurduk benım gecmişte yasadıgım hayal kırıklıgınıda biliyodu.. bi zaman sonra bana asık oldugunu söyledi biraz begeniyordum sadece ona bişey hisetmiyordum ama saf temiz kalpli die düşünüp ona şans verdim mutlu olabileceğimize inandırdı beni...
2 yıl arkadaslar 2 yıl sürdü o bı canavara dönüştü hergün hakaretler kıskanclık krizleri agresip davranışlar. hatta şiddet ve kaçkere affetiğim o tokat..anlamalıydım zaten ama içimden bir ses onun aslında iyi biri oldugunu sadece ck kıskanc oldugunusöylesede onun bana davranışları artık pıskolojımı bozdu. hayatımın sahibi ben değildim artık o olmuştu.. ayrılmak istedim söyledim deliye döndü ve bana binlerce kez yemin etmiş olmsına ragmen kafama vurdu saclarımdan tutup yüzüne dayadı (istemeyrekmiş sinir anında...) o tokat kulağıma geldi ve kulak zarım patladı... ve bu son olay o gece acil de herşeyi bitirdi....

sonuç mu dünyanın en mutsuz ınsanı... 26 yasıdayım nerdeyse her hafta bi arkadasımın düğünü oluyo gidiyorum masada oturup öylece onları izliyorum.. dönüp kendime sen mutlumusun diye soramıyorum bile.. biğin biride seni anlar mı mutlu edermi buna hala inancı varmı öyleyse sen aptalsın kızım diyorum sadece....

Ciddi şanssızlıklar yaşamışsın, iki ilişkin de yıpratmış seni<
Ama bence sükretmelisin, ya onlarla evlenseydin?!
Birisi senin gelecek planlarına saygı duymayacak kadar düşüncesiz, diğeri şiddet uygulayabilecek kadar insanlıktan çıkmış.
Sevgiliyken bunları yapan adam evlenince dünyayı dar eder inan. O yüzden bence üzülme, sadaka dagıt Allah'ım kurtardı şükürler olsun diye.
Evlenenlere de bence çok imrenme, çok da matah bişey değil evlenmek. Bir gün prenses oluyorsun, süslen püslen düğün eglence. Ya sonra?
Bence sakin ol, ve bundan sonra hayatına alacağın adamı dikkatle değerlendirerek seç, kariyerine odaklan, işini gücünü ayarla.
Evlenmek için acele etme, ger dönüşü olmayan pişmanlıklar yaşatma kendine.
Sevgiler..

bende düğünlere gittiğimde öle uzaktan bakıp sen mutlumusun acaba böle mutlu olabilecekmisin die çok soruyodum zamannda.. Şimdi mutluyum be öle böle mutlu oluyo insan, ölümlere bile alışıyoruz buna mı alışamıcaz diyosun bi süre sonra