Söylediklerinin birebir aynısını artı bir sürü abuk sabuk düşünce ile yaşadım. Ben 5 -6 aylıkken doktora gitmiştim ki benim manyak doktorum bir aciklama bile yapmamıştı. Çocuk doğurunca ne bekliyordun ki diyip ilaç yazıp yolladı. Ben de adama kızıp içmedim. Benimki 1 yasından sonra hatta 1.5 yasına gelerekten geçti.İnan şuan çok iyiyim. İyi ki doğmus diyip o güzel günlerime üzülüyorum.Tabi büyüdü biraz bana arkadaş oldu, sosyal hayat normalleşti. Ama o günlerim malesef geri gelmeyecek.O dönem bayan ve anne olan ayrı bir psikiyatriste gittim. O bana dogum sonrası depresyon yaşadığımı ve bu durumu kendi içimde asıp bitirdiğimi söyledi. Annelik bambaşka bir şeymiş.Doktor bile olsa yasamayan anlamıyor. Bu durumdan kurtulmak icin altında yatan sebepleri araştırmalısın.Mesela benimki plansız gebelikti. İlk evlilik yıldönümümde kucağımda bebeğim vardı. Artık yeni şehir değiştirmiş, sosyal hayattan kopuş, sağolsun aileler anneler cok destek oldular ama bunun olumsuz sonucu olarak esimin fazla sorumluluk almaması sonucu anneliği icsellestiremedigim icin anneliğe uyum sağlayamaması. Hatta o zamanlar konu açmıştım ama buraya değil doğumdan sonra kisminaydi sanirim. Dediğim gibi önce otur kendi içinde sebebini bul. Çünkü öyle berbat bir şey ki yavrunla bu dünyadaki en huzurlu en özel günleri bebekle evde yalnız kalınca panik atak yaşayarak geçiriyorsun, yoldaki genç kızları kıskanıyorsun, bundan sonra hayat hep böyleymiş gibi geliyor, benim yaşadıklarımın bazıları bunlardı.
