- 9 Haziran 2009
- 8.682
- 3.212
- 448
Kızlar selam, annem aradı bu sabah.
Denizli'de işe girme şansım %90 mış.
Belediye'ye gireceğim.
Ve ben İzmir'de yaşıyorum.
Günlerdir düşünüyordum, Kpss ye girince 2014te. Atanırsam , işte ya İstanbul'a atanırsam, ya Ankara'ya atanırsam, ya Eskişehir, ya Antalya diye bir sürü yer düşünürken, benim için İzmir'den kopmanın ne kadar zor bir şey olduğunu fark etmiştim.
Buradaki çevrem , ortamım. Babam, annem, köpeğim.
Ya her şeyi geçtim, İzmir ya, benim aşkım İzmir ... Ben vapur'a binmeden , ben bir Karşıyaka'ya gitmeden, Kordon'da yürümeden...
Hele denizi olmayan bir yerde ...
ALLAHım... Nasıl yaparım ya ... Tek başıma birde. Ben geceleri evde hiç yalnız kalmadım, yani uyuyamam ki gece yalnız isem.
Kalmasına kalırım ama uyuyamam yani.
Eve gel, yalnız. Evden işe git. Sürekli yalnız.
Annem diyor, başka iş bulunca çıkarsın. Bu arada çalışacağım işte, dergi ile ilgili bir şey. Kalemi kuvvetli ,genç,yetiştirilmek için birini istemişler. Ben de deneme,makale yazarım.
Oy ... Ben yalnızlıktan korkuyorum galiba. Kendimi odama kapatıp yalnız olmayı severim. Ama dışarıya çıktım mı sevdiklerimin orada olduğunu bildiğim, çıkıp sahil kenarına gidebileceğimi bildiğim için.
Doğup büyüdüğü şehirden dışarıya gidenler oldu mu ? İlk zamanlar nasıl geçti? Nasıl zorluklar çektiniz ? geceleri uyuyabildiniz mi ?
Özellikle büyük şehirden küçük şehire gitmek.... Ne bileyim mesela bir İstanbullu , İzmir'e gelince zorlanır.
Bir İzmirli bir Aydın'a, Denizli'ye vs gidince zorlanır. Küçük gelir dar gelir.
Kafam çok karışık. İstemiyorum ben İzmir'den kopmak.
Birkaç ay olsa neyse. Gerçi o bile kötü, yalnız yalnız. Ama ben ömrümü orda geçiremem :S
Denizli'yi küçümsediğimden değil, sorun yalnızlık. Hani İstanbul olsa belki o karmaşa beni oyalayabilir.Bilmiyorum.Ne diyorsunuz ?
Denizli'de işe girme şansım %90 mış.
Belediye'ye gireceğim.
Ve ben İzmir'de yaşıyorum.
Günlerdir düşünüyordum, Kpss ye girince 2014te. Atanırsam , işte ya İstanbul'a atanırsam, ya Ankara'ya atanırsam, ya Eskişehir, ya Antalya diye bir sürü yer düşünürken, benim için İzmir'den kopmanın ne kadar zor bir şey olduğunu fark etmiştim.
Buradaki çevrem , ortamım. Babam, annem, köpeğim.
Ya her şeyi geçtim, İzmir ya, benim aşkım İzmir ... Ben vapur'a binmeden , ben bir Karşıyaka'ya gitmeden, Kordon'da yürümeden...
Hele denizi olmayan bir yerde ...
ALLAHım... Nasıl yaparım ya ... Tek başıma birde. Ben geceleri evde hiç yalnız kalmadım, yani uyuyamam ki gece yalnız isem.
Kalmasına kalırım ama uyuyamam yani.
Eve gel, yalnız. Evden işe git. Sürekli yalnız.
Annem diyor, başka iş bulunca çıkarsın. Bu arada çalışacağım işte, dergi ile ilgili bir şey. Kalemi kuvvetli ,genç,yetiştirilmek için birini istemişler. Ben de deneme,makale yazarım.
Oy ... Ben yalnızlıktan korkuyorum galiba. Kendimi odama kapatıp yalnız olmayı severim. Ama dışarıya çıktım mı sevdiklerimin orada olduğunu bildiğim, çıkıp sahil kenarına gidebileceğimi bildiğim için.
Doğup büyüdüğü şehirden dışarıya gidenler oldu mu ? İlk zamanlar nasıl geçti? Nasıl zorluklar çektiniz ? geceleri uyuyabildiniz mi ?
Özellikle büyük şehirden küçük şehire gitmek.... Ne bileyim mesela bir İstanbullu , İzmir'e gelince zorlanır.
Bir İzmirli bir Aydın'a, Denizli'ye vs gidince zorlanır. Küçük gelir dar gelir.
Kafam çok karışık. İstemiyorum ben İzmir'den kopmak.
Birkaç ay olsa neyse. Gerçi o bile kötü, yalnız yalnız. Ama ben ömrümü orda geçiremem :S
Denizli'yi küçümsediğimden değil, sorun yalnızlık. Hani İstanbul olsa belki o karmaşa beni oyalayabilir.Bilmiyorum.Ne diyorsunuz ?