- 31 Ağustos 2012
- 4.145
- 6.666
- 448
- Konu Sahibi davetsizkullanici
-
- #1
Merhaba hanımlar. Duygusal anımı bulmuşken yazmak rahatlamak istedim. Yazı biraz uzun olduğu için ''roman yazsaydın, özetleyen??'' gibi yorum yapacaklar hiç okumasın. Teşekkürler...
Annem ile babam deyim yerindeyse birbirlerinin çocukluk aşklarıymış. Ve Eyül 92'de evlenmişler. Ablam 93 kasım, ben 95 Şubat doğumluyum. Aramız 15 ay. Bizimkiler hep ikizleri olsun istemişler ama olmamış. Hazır aramızdaki yaş azken ve benim kıskançlığımla birlikte kıyafetlerimizin hepsi aynıydı. Kelimenin tam anlamıyla ikiz gibiydik. Ama dış görünüş olarak benzemezdik. O beyaz tenli, ben esmer. O hafif toplu, ben zayıf. Ama kıyafetlerimizin aynı ya; aradan uzun seneler geçmesine rağmen uzaktan tanıdıklarımızla karşılaştığımızda bize hep ikiz gibi büyüdünüz derler.
Annem küçüklüğümüzden konu açıldığı zaman her gece yatağa yattığında 'ohh çok şükür, bir gün daha büyüdüler' dermiş. Bin şükür hiçbir eksiğimiz yoktu. Özellikle de babamla arkadaş gibi büyüdük. Hala da öyleyiz. Aramızda 'kanka nabıyosun, hacı naaber yaa' lafları eksik olmaz. Tamda çocukluk yıllarımız güzel geçti derken ablamın orta sonda bir anda saçları dökülmeye başladı, erkek tipi saç dökülmesi. Bir sürü doktora gittik, hiç bir sorunu-eksiği yok psikolojik dediler. Orta sona giden bir çocuğun en fazla ne derdi olabilirdi ki saçları dökülecek kadar?
İlkokul, ortaokul, lise derken lise 2. sınıfın yaz ayında annem, ablam ve ben oturduk konuştuk. Annem babamdan ayrılmak istediğini 5 senelik bir ilişkisinin olduğunu söyledi. Nasıl yani? Babam? Benim babam? Hani benim-bizim ilk arkadaşımızdı o? Nasıl bize ihanet etti? derken, o konuşmanın sonu herkesin hüngür hüngür ağlamasıyla bitti. Bitti ama sadece o gün için bitti. Öğrendikten sonra babamla arama soğuk bir savaş girdi. Ben silahlarımı çekmiştim, babam da sadece ölmeyi bekliyordu. Bir şey yapmıyor, benim bildiğimi bilmemezlikten geliyor sadece bana kendini affettirmeye çalışıyordu. Annem beni kenara çekerek 'bu benim babanızla aramda sizinle alakası yok' dedi ve tavırlarım zamanla yumuşamaya başladı. O günden sonra o kadınla bir alakasının olmadığı bize gösterdi. Gösterdi ama yediği naneler bitmedi ki! Ben ayrı gördüm, annem ayrı, ablam ayrı. Hepsinin bir şekilde üstü kapandı. Bu ihaneti babasından yiyenler bilir. Neden yaptın diyemezsin, bağıramazsın da. Ama arkanı dönüpte gidemezsin. Hele bizim gibi arasından su sızmayanlar.
Bir süre sonra annem ablamın bir not defterini bulmuş ilk sayfasında ''babamın ihanet kanıtlarını seneler önce annem görmesin diye her yerden sildim'' Ablamın doktorlarının dediği ''psikolojik'' gerçek buydu sanırım. Babamın yaptıklarından sonra annem fazlasıyla duygusal ama çocukları için sabah 8-akşam 8 çalıştı (kendi dükkanımız var). Babam emekli, ablamla ben özel üniversitede okuyorduk ben mezun oldum ablamın son senesi. 4-5 senedir giderlerimiz fazla. Annem sürekli bir şeyleri maddi anlamda düzeltmeye çalışırken manevi anlamda hep yıkılıyordu. Sürekli sabretti, babamı düzeltmeye çalıştı. Babam bir iyi bir kötü oluyordu. Bunları anlatıyorum çünkü senelerdir annemin nasıl gece gündüz çalışıp cebinde ne varsa bize verdiğini, artık bizim için yaşadığını, her şeyden ödün verip nasıl fedakarlık yaptığını kendi gözlerimle şahit oldum.
Gelelim asıl konuya; benden sonra annem bir kere daha hamile kalmış ve sebebini bilmiyorum kürtaj olmuş. Anneannem, annem ve ben otururken anneannem söyledi. Annem kapatın konuyu düşündükçe kötü oluyorum zaten dedi ve kapatmak zorunda kaldık. İki gündür hiç doğmamış kardeşimi düşünüyorum. Demiştim ya annem çok fedakar diye; Madem annem bu kadar fedakardı neden hiç doğmamış kardeşime bu fedakarlığı yapmadı? Sürekli acaba bana mı benzerdi yoksa ablama mı? Kız mı olurdu erkek mi? Kız olsaydı ikiz gibi değil de üçüz gibi büyür müydük? Erkek olsaydı askerliğini görür müydük?, Geçirdiğimiz kötü günler için ne düşünürdü?, oda bizim gibi okul okur muydu?, deli gibi aşık olup bana derdini anlatır mıydı gibi soruları sorup düşüncelere dalıyorum ve ağlıyorum. Çok şükür bir ablam var ama iki gündür sürekli onun yokluğunu hissediyorum. Sanki arkamda birisi sürekli beni takip ediyor. Tabi o günün şartları bilemiyorum belki 3 çocuk bakamayacaklarını düşündüler. Annemle babama da soramıyorum. Sadece yazıp rahatlamak istedim, okuduğunuz için teşekkür ederim..
Annem ile babam deyim yerindeyse birbirlerinin çocukluk aşklarıymış. Ve Eyül 92'de evlenmişler. Ablam 93 kasım, ben 95 Şubat doğumluyum. Aramız 15 ay. Bizimkiler hep ikizleri olsun istemişler ama olmamış. Hazır aramızdaki yaş azken ve benim kıskançlığımla birlikte kıyafetlerimizin hepsi aynıydı. Kelimenin tam anlamıyla ikiz gibiydik. Ama dış görünüş olarak benzemezdik. O beyaz tenli, ben esmer. O hafif toplu, ben zayıf. Ama kıyafetlerimizin aynı ya; aradan uzun seneler geçmesine rağmen uzaktan tanıdıklarımızla karşılaştığımızda bize hep ikiz gibi büyüdünüz derler.
Annem küçüklüğümüzden konu açıldığı zaman her gece yatağa yattığında 'ohh çok şükür, bir gün daha büyüdüler' dermiş. Bin şükür hiçbir eksiğimiz yoktu. Özellikle de babamla arkadaş gibi büyüdük. Hala da öyleyiz. Aramızda 'kanka nabıyosun, hacı naaber yaa' lafları eksik olmaz. Tamda çocukluk yıllarımız güzel geçti derken ablamın orta sonda bir anda saçları dökülmeye başladı, erkek tipi saç dökülmesi. Bir sürü doktora gittik, hiç bir sorunu-eksiği yok psikolojik dediler. Orta sona giden bir çocuğun en fazla ne derdi olabilirdi ki saçları dökülecek kadar?
İlkokul, ortaokul, lise derken lise 2. sınıfın yaz ayında annem, ablam ve ben oturduk konuştuk. Annem babamdan ayrılmak istediğini 5 senelik bir ilişkisinin olduğunu söyledi. Nasıl yani? Babam? Benim babam? Hani benim-bizim ilk arkadaşımızdı o? Nasıl bize ihanet etti? derken, o konuşmanın sonu herkesin hüngür hüngür ağlamasıyla bitti. Bitti ama sadece o gün için bitti. Öğrendikten sonra babamla arama soğuk bir savaş girdi. Ben silahlarımı çekmiştim, babam da sadece ölmeyi bekliyordu. Bir şey yapmıyor, benim bildiğimi bilmemezlikten geliyor sadece bana kendini affettirmeye çalışıyordu. Annem beni kenara çekerek 'bu benim babanızla aramda sizinle alakası yok' dedi ve tavırlarım zamanla yumuşamaya başladı. O günden sonra o kadınla bir alakasının olmadığı bize gösterdi. Gösterdi ama yediği naneler bitmedi ki! Ben ayrı gördüm, annem ayrı, ablam ayrı. Hepsinin bir şekilde üstü kapandı. Bu ihaneti babasından yiyenler bilir. Neden yaptın diyemezsin, bağıramazsın da. Ama arkanı dönüpte gidemezsin. Hele bizim gibi arasından su sızmayanlar.
Bir süre sonra annem ablamın bir not defterini bulmuş ilk sayfasında ''babamın ihanet kanıtlarını seneler önce annem görmesin diye her yerden sildim'' Ablamın doktorlarının dediği ''psikolojik'' gerçek buydu sanırım. Babamın yaptıklarından sonra annem fazlasıyla duygusal ama çocukları için sabah 8-akşam 8 çalıştı (kendi dükkanımız var). Babam emekli, ablamla ben özel üniversitede okuyorduk ben mezun oldum ablamın son senesi. 4-5 senedir giderlerimiz fazla. Annem sürekli bir şeyleri maddi anlamda düzeltmeye çalışırken manevi anlamda hep yıkılıyordu. Sürekli sabretti, babamı düzeltmeye çalıştı. Babam bir iyi bir kötü oluyordu. Bunları anlatıyorum çünkü senelerdir annemin nasıl gece gündüz çalışıp cebinde ne varsa bize verdiğini, artık bizim için yaşadığını, her şeyden ödün verip nasıl fedakarlık yaptığını kendi gözlerimle şahit oldum.
Gelelim asıl konuya; benden sonra annem bir kere daha hamile kalmış ve sebebini bilmiyorum kürtaj olmuş. Anneannem, annem ve ben otururken anneannem söyledi. Annem kapatın konuyu düşündükçe kötü oluyorum zaten dedi ve kapatmak zorunda kaldık. İki gündür hiç doğmamış kardeşimi düşünüyorum. Demiştim ya annem çok fedakar diye; Madem annem bu kadar fedakardı neden hiç doğmamış kardeşime bu fedakarlığı yapmadı? Sürekli acaba bana mı benzerdi yoksa ablama mı? Kız mı olurdu erkek mi? Kız olsaydı ikiz gibi değil de üçüz gibi büyür müydük? Erkek olsaydı askerliğini görür müydük?, Geçirdiğimiz kötü günler için ne düşünürdü?, oda bizim gibi okul okur muydu?, deli gibi aşık olup bana derdini anlatır mıydı gibi soruları sorup düşüncelere dalıyorum ve ağlıyorum. Çok şükür bir ablam var ama iki gündür sürekli onun yokluğunu hissediyorum. Sanki arkamda birisi sürekli beni takip ediyor. Tabi o günün şartları bilemiyorum belki 3 çocuk bakamayacaklarını düşündüler. Annemle babama da soramıyorum. Sadece yazıp rahatlamak istedim, okuduğunuz için teşekkür ederim..