Arkadaşlar bir kaç başlık halinde derdimi anlatmaya çalışayım.Ben 13 yıldır evliyim.2 çocuğum var,eşimin burda kimsesi olmadığı için bizim aile binamızda kendi ailemle altlı üstlü oturuyoruz.
En büyük sıkıntım eşimin benim tutumumu beğenmemesi.ona göre ben hiç çıkamadım ailemden.biz olamadık.çocuklar ve o ayrı bir aile,ben alt kattanım.şöyle söyleyim onu gelin gibi düşünün,hani bu aileye girmiş.bir şekilde çatışmlr yaşanmış,ben onun yanında yer almamışım.Eşimi çok seviyorum ama böyle dsvrandığımı iş işten geçtikten sonra anlıyorum ve çok üzülüyorum.en son boşanmanın eşiğinden döndüğümüz olaylar yasadık.ama onlar eşimde kırılma noktası oldu sanki.aramıza bir duvar ördü,sessizliğe ve yalnızlığa gömüldü.konuşamıyoruz.özel hayatımız yok.konuyu açsam beni suçluyor,sen değişmiyorsun,yapında yok biz olamıyorsun,gibi gibi bir sürü cümleler kuruyor...taşınma olayını çok konuştuk ama sorun burda oturmak değil,senin tutumun diyor.sen böyle oldukça benim yada çocuklrın arkasında duramadıkça hakkımızı savunamadıkça değişen bir şey olmsyacak diyor.kimseyi kırnamak için suya sabuna dokunmayıp kendini çekiyorsun,bizi karşı karşıya getiriyorsun.çok güzel bir aile olabilirdik ama sen beceremedin diyor.Bu süreçten o kadar yoruldum ki,gerçrkten kimseyi kırmak üzmek istemiyorum ama durum daha kötüye gidiyor.Eşim beni cezalandırıyor ve yokmuşum gibi davranıyor.Bunca yıl geçti,grçmişi geri getiremem yada düzeltemrm.Ama bu saatten sonra algısını ve düşüncesini değiştirmek için ne yapabilirim,nasıl bir yol yöntrm izleyim.Fikirlerinizi bekliyorum..
En büyük sıkıntım eşimin benim tutumumu beğenmemesi.ona göre ben hiç çıkamadım ailemden.biz olamadık.çocuklar ve o ayrı bir aile,ben alt kattanım.şöyle söyleyim onu gelin gibi düşünün,hani bu aileye girmiş.bir şekilde çatışmlr yaşanmış,ben onun yanında yer almamışım.Eşimi çok seviyorum ama böyle dsvrandığımı iş işten geçtikten sonra anlıyorum ve çok üzülüyorum.en son boşanmanın eşiğinden döndüğümüz olaylar yasadık.ama onlar eşimde kırılma noktası oldu sanki.aramıza bir duvar ördü,sessizliğe ve yalnızlığa gömüldü.konuşamıyoruz.özel hayatımız yok.konuyu açsam beni suçluyor,sen değişmiyorsun,yapında yok biz olamıyorsun,gibi gibi bir sürü cümleler kuruyor...taşınma olayını çok konuştuk ama sorun burda oturmak değil,senin tutumun diyor.sen böyle oldukça benim yada çocuklrın arkasında duramadıkça hakkımızı savunamadıkça değişen bir şey olmsyacak diyor.kimseyi kırnamak için suya sabuna dokunmayıp kendini çekiyorsun,bizi karşı karşıya getiriyorsun.çok güzel bir aile olabilirdik ama sen beceremedin diyor.Bu süreçten o kadar yoruldum ki,gerçrkten kimseyi kırmak üzmek istemiyorum ama durum daha kötüye gidiyor.Eşim beni cezalandırıyor ve yokmuşum gibi davranıyor.Bunca yıl geçti,grçmişi geri getiremem yada düzeltemrm.Ama bu saatten sonra algısını ve düşüncesini değiştirmek için ne yapabilirim,nasıl bir yol yöntrm izleyim.Fikirlerinizi bekliyorum..
eşinize değer vermezseniz kimse değer vermez sizin sevmediğinizi önemsemediğinizi kimse onemsemz eşinizin ailenize karşı tahammülü bitmiş iyice yüz göz olmuş ilişkileri