El kızı benim; çocukluğumda izlediğim bir türk filminin adıydı.Belki tanıdık bir hikayedir benimki.Filmini bile çekmişler...
En başı yani benim filmimin,çok güzel başlamıştı.Biz eşimle birbirimizi öğrenciyken sevdik;ama öyle böyle değil;suyum ekmeğimcesine sevdim ben onu.O da beni ; o zamanlar ölürcesine seviyorum diyordu...
Okul bitti,askere gitti,işini kurdu,ben de memuriyete girdim ve biz evlendik.Bir kızımız oldu.Bikaç yıl geçtikten sonra eşimin ailesinin bulunduğu şehre taşındık.
Şu anda hiçbirşeyin bir önemi yok eşim için.Ne benim;ne 2 yaşındaki kızımın;ne sevgimizin...İçim o kadar soğukki.Tepki veremiyorum.Ağlayamıyorum bile.
Kayınvalidem beni hiç bir zaman istemedi.En başından beri.Evlendikten sonra defalarca eşimle evlenmeden öncesinden görüştüğümü yüzüme vurdu.Birsürü şey ima etti.Ben yatıp kalkmışım eşimle evlenmeden.Yüzüme söyledi bunu.Ki kendi kızı da senelerce dışarılarda çalıştı.Birsürü sevgilileri oldu.Kızının herşyini de bilir üstelik.
Beraber oturmuyoruz.Ama hiç önemli değil;Ben işteyken evime misafirlerini dolduruyor.Bu kız çalışıyor evi düzgünmü; akşam gelince dinlenmek;çocuğuyla kocasıyla vakit geçirmek istemezmi diye düşünmüyor.Kızım için geliyormuş güya;
Bana karşı Küçücük kızımı bile kullanıyor oysa.Kızımı severken sana bakamıyolar mı kızım diye seviyor.
Kayınpeder çalıştığı için bebeğimi o bakamadı.Yoksa eşim annem bakar kızımı deyip duruyordu.Sonra onlardan teklif bile gelmeyince bakıcı ayarladık.
Annemlerle araları iyi değil.Eşim de zaman içinde aileme karşı hep tavır koyar oldu.Kızımı sevmeye geldiklerinde onlarla konuşmuyor bile.Surat beş karış dolaşıyor evde.Yaşlı insanlar iki gün torunlarını doya doya sevemiyorlar;Ağlaya ağlaya gidiyor annem.Kızlarıma doyamadım diyor.Daha fazla üzülmesinler diye susuyorum.Diyemiyorum ben hasretinizden yanmıyor muyum anne diye.
Zaten onlar yokken hiç adları anılmaz.Eşim de dahil.Sanki ben ağaç kovuğunda büyümüşüm gibi;varsa yoksa kendi ailesi.
Eve geldiğinde cebinde hiç para olmaz eşimin.Varını yoğunu onlara verir.Yine doymazlar.Her gün yeni birşey çıkar.Koltukları değişir;arabaları değişir destek beklerler.Ama eşim bana 3 kuruşu geçse lafını eder.Ev aldık krediyle onu ben ödüyorum;mutfak hep bende.Ama hiç gözüne görünmez.
Çok doluyum.Gözlerim de doluyor yazarken.
En başı yani benim filmimin,çok güzel başlamıştı.Biz eşimle birbirimizi öğrenciyken sevdik;ama öyle böyle değil;suyum ekmeğimcesine sevdim ben onu.O da beni ; o zamanlar ölürcesine seviyorum diyordu...
Okul bitti,askere gitti,işini kurdu,ben de memuriyete girdim ve biz evlendik.Bir kızımız oldu.Bikaç yıl geçtikten sonra eşimin ailesinin bulunduğu şehre taşındık.
Şu anda hiçbirşeyin bir önemi yok eşim için.Ne benim;ne 2 yaşındaki kızımın;ne sevgimizin...İçim o kadar soğukki.Tepki veremiyorum.Ağlayamıyorum bile.
Kayınvalidem beni hiç bir zaman istemedi.En başından beri.Evlendikten sonra defalarca eşimle evlenmeden öncesinden görüştüğümü yüzüme vurdu.Birsürü şey ima etti.Ben yatıp kalkmışım eşimle evlenmeden.Yüzüme söyledi bunu.Ki kendi kızı da senelerce dışarılarda çalıştı.Birsürü sevgilileri oldu.Kızının herşyini de bilir üstelik.
Beraber oturmuyoruz.Ama hiç önemli değil;Ben işteyken evime misafirlerini dolduruyor.Bu kız çalışıyor evi düzgünmü; akşam gelince dinlenmek;çocuğuyla kocasıyla vakit geçirmek istemezmi diye düşünmüyor.Kızım için geliyormuş güya;
Bana karşı Küçücük kızımı bile kullanıyor oysa.Kızımı severken sana bakamıyolar mı kızım diye seviyor.
Kayınpeder çalıştığı için bebeğimi o bakamadı.Yoksa eşim annem bakar kızımı deyip duruyordu.Sonra onlardan teklif bile gelmeyince bakıcı ayarladık.
Annemlerle araları iyi değil.Eşim de zaman içinde aileme karşı hep tavır koyar oldu.Kızımı sevmeye geldiklerinde onlarla konuşmuyor bile.Surat beş karış dolaşıyor evde.Yaşlı insanlar iki gün torunlarını doya doya sevemiyorlar;Ağlaya ağlaya gidiyor annem.Kızlarıma doyamadım diyor.Daha fazla üzülmesinler diye susuyorum.Diyemiyorum ben hasretinizden yanmıyor muyum anne diye.
Zaten onlar yokken hiç adları anılmaz.Eşim de dahil.Sanki ben ağaç kovuğunda büyümüşüm gibi;varsa yoksa kendi ailesi.
Eve geldiğinde cebinde hiç para olmaz eşimin.Varını yoğunu onlara verir.Yine doymazlar.Her gün yeni birşey çıkar.Koltukları değişir;arabaları değişir destek beklerler.Ama eşim bana 3 kuruşu geçse lafını eder.Ev aldık krediyle onu ben ödüyorum;mutfak hep bende.Ama hiç gözüne görünmez.
Çok doluyum.Gözlerim de doluyor yazarken.