- 23 Kasım 2015
- 95
- 50
- 18
- 44
9 Yıldır evliyim. Evliliğimizin ilk günlerinden itibarin müthiş bir öfkesi var. Babasını 5-6 yaşlarında kaybetmiş, annesiyle yaşamış, askerliği dışında annesinden hiç ayrılmamış, evlendikten sonra da evlerimiz ayrı da olsa kaynanamla hep içe içe yaşadık, çalışıyorum, çocuğuma bakıyor. Evliliğimizin ilk günlerinden beri çok sinirli, herşeye öfkeli cevap veriyor. kaşlarını çatıyor, konuşmak istesen bile yüzünü buruşturunca konuşmak istemiyorsun zaten. Telefonda sesi çok normal, nişanlılığımız genelde telefonda geçti, demek ki o yüzden çok farkına varamamışım. Çok iş değişikliği yaptı, aslında güzel bir üniversitenin mühendislik bölümü mezunu, ama çok iş değiştirdi. Çok şükür 8-9 aydır aynı yerde çalışıyor. İş yeri açtı, kapattı. Bana sorar ama yine kendi bildiğini yapar, 9 yıldır hep böyle oldu, konuşurum, söylerim, kendi istediği gibi anlar. En küçür bir şeye sinirlenir. Artık ben de öfkeli bir insan oldum, bağırır bağırır, sonra kendi kabuğunu çekilir, saatlerce uyur, çok yorgun, bazen öfke patlamasından sonra öyle uyur ki gözlerini açamaz. Şuan aile terapistine gidiyoruz, terapist benden evliliğimiz boyunca kırılma noktaları adı altında bir yazı istedi, 3 gün içerisinde 19 sayfa dolu dolu yazmışım, yazıyı gönderdikten sonra rahatladığımı hissettim, çok doluyum. Son terpide hoca bana bu yazdıklarını eşine okutacağım dedi, yazdıklarına bakarsam evlilikte en çok çaba sarfeden sen olmuşsun dedi. Bugün terapiye gidecek bakalım ne olacak, çok yoruldum artık, öfkeli bir insanla yaşaya yaşaya ben de çok hassaslaştım, dokunsalar ağlayacağım. ilkokula giden bir oğlum var, yuvayı bozmak istemiyorum.İşe gidiyorum ama çoğu zaman bedenen işteyim. çok dalgınlaştım. En küçük birşeye bile sinirleniyor sonra hiçbirşey yokmuş gibi yanıma geliyor, sarılıyor. iyi ki varsın diyor. Öfke patlamasından sonra da öyle oluyor, hiçbirşey olmamış gibi konuşuyor, beni sevdiğini söylüyor. Oğluma da çok sinirleniyor. Çocuğa televizyonun önünden çekil demesi bile öfke dolu.
